Co su wuměnjenja a wuslědki serbskego stawiznopisa w drugej połojcy 20. sto­lě­śa? Mały rěd pśinoskow zaběra se z nastawanim »Stawiznow Serbow« a ze stawiznopisom w šyršem zmysle. Comy no­we­ slěźeńske wuslědki pśedstajaś a zra­zom pśepšosujomy ku kritiskej debaśe wó zakładach nacasnejeserbskeje kultury.

Pólske zajmy za stawizny nejdalej na pódwjacor segajucego słowjańskego lu­da­ su na pólu slěźenjow wó Łužycy nejwěcej frekwentěrowane. Pólska wědomnosć móžo pak teke pokazaś na wu­znamne wuspěchy na pólu slěźenjow, kótarež se pśiwobrośuju jano stawiznam Serbow. Wupłaśijo se źe sebje wuwědobniś, až z tśich doněntejšnych syntezow stawiznow togo luda, mimo w sedymźasetych lětach slědnego stolěśa wudanych Stawiznow Serbow w styrich zwězkach stej byłej dwě wuškownej statk pólskich slěźarjow.

Prědne źěło, kótarež wobjadna stawizny słowjańskich wobydlarjow Łu­žy­ce, jo wujšło 1861 w Petersburgu: Pśeglěd serbskich stawiznow, kótarychž awtor, Wilhelm Bogusławski, jo z Wołynja póchadał. By mógali se pšašaś, zwótkul jo pla wobydlarja Wołynja zajm za geografiski tak zdalonu krajinu. Zacho­pjeńki zajmow Bogusławskego za serbske pšašanja segaju do zachopka studiuma, za tym ako jo starcył na pśinoski Aleksandra Maciejowskego1 wó Łužycy. 1858 jo prědny raz do Łužyce woglědał. Tam jo wuznał, až wušej drobnych nastawkow Korle Awgusta Jenča a snad­­neje licby nimskich pójadnanjow njejo dało žedno źěło, kótarež by se w šyršej měrje ze stawiznami Serbow zaběrało. Tak jo se rozsuźił, se studiumoju teje problematiki pśiwobrośiś. W Budyšynje jo nawězał zwiski z Janom Arnoštom Smolerom, Michałom Hórnikom a Korlu Awgustom Jenčom, kótarež su jogo ze stawiznami Łužyce wopóznali. Njeglědajucy na jogo rozpalonosć a sprocniwosć by se Bogusławski cesćej raz w swójom źěle zakopnuł, njeby jomu wót junija 1859 do apryla 1860 w Petersburgu pśebywajucy Jan Arnošt Smoler wjeliku pomoc wopokazał. Z po­mo­cu jogo pokazkow a radow jo se mógał­ rukopis źěła južo 7. septembra 1871 w petersburgskej śišćaŕni Józefata Ohryz­ki wó­tedaś. Źěło na knigłach jo było 11. nowembera 1861 dokóńcone. Bogusławski jo publikaciji pód titelom Pśeglěd serbskich stawiznow dał chro­nolo­gi­sko-problemowu strukturu a jo ju źělił do wósym kapitelow: Case nje­wótwis­no­­sći; Case nimskego rubjenja a plundrowanja (927–1002); Pólske case (1002– 1033); Case njepśestawnych a zmu­śo­nych zwadow­ wó kněženje nad Łužycu (1033–1319 a 1373); Wó změnje towarišnostnych poměrow a zgubjenju serbskeje narodnosći pód wliwom nimske­go pódtłocowanja (927–1319 a 1373); Česke case (1319–1636); Sakske a pšuske case; Case wózroźenja. W lěśe 1877 jo Bogusławski zachopił pśigótowanja za wóspjetne wudaśe swójogo źěła. Wón sam a jogo pśijaśele su zachopili zběraś knigły a za aktualizaciju twóŕby njewu­zbytne notice. Ten zaměr su pak zasej zachyśili, dokulaž w tom samem lěśe jo Po­znańske towaristwo pśijaśelow wědomnosćow wupisało wuběźowanje za źěło: Póglědanje na stawizny pódwjacorno-połnocnych Słowjanow mjazy Łobjom a granicami něgajšneje Pólskeje, wót casa jich stupjenja na historisku scenu až do zgubjenja politiskego byśa a narodnych znamjenjow, na kótaremž jo se Bogusławski rozsuźił se wobźěliś. Napóslědku jo nastała wobšyrna twóŕba, wopśimjejuca 2.800 bokow, kótaraž jo se pśipóznała ako nejlěpše źěło wuběźowanja. Awtor jo se mytował, a styri zwězki Stawiznow połnocno-pódwjacornych Słowjanow do XIII. stolěśa su se publicěrowali 1887–1900. Něźi w tom samem casu jo se Hórnik dał do pśełožka Pśeglěda serbskich stawiznow. Na dwójaki part zwjaselece jo se lěto 1884 wopokazało. Wušej naspomnjonego myta Poznańskego towaristwa pśijaśelow wědomnosćow jo se mógał tejerownosći wjaseliś pśez publikaciju w Budyšynje dłujko wócakowaneje Historije Serbskeho Na­roda. Pódobnje kaž Pśeglěd stawiznow, źěło­ signě­rowane wót Bogusławskiego a Hórnika, jo wóna wopśimjeła wósym kapitelow: Stare case; Rěd žywjenja; Case­ njewótwisnosći (531–929); Wójowanje wó njewótwisnosć; Serby a Łu­­žycanarje pód kněženim cuzokrajnikow wót XI. do XIV. lětstotka; Łužycy w zwězku z Čechami (1319–1635); Kněženje Sakske a Pšuske w 17., 18. a 19. stolěśu; Cas narod­nego wózroźenja. W lěśe 1884 jo Bogusławski wótnowotki do Łužyce woglědał. 1885 jo se ako źasety cesny cłonk do Maćice Serbskeje pśi­wzeł. Z tym su se pśipóznali rowno tak jogo wědomnostne statko­wanje ako teke zasłuž­by w pśigódnem zwónoźenju z petersburgskeju hypoteku Bašmakowa zwězanych financielnych pro­blemow Maćice Serbskeje. Slědny raz jo pśijěł do Łužyce w l. 1886, źož jo měł góźbu se­ z Adolfom Černym2 zmakaś.

Zmylki (6/11)

Něhdźe kónc 1970tych lět dósta so swět pisanych wobrazow tež do wuchoda, do telewizije abo jako barbna fotografija do wobrazowych zwjazkow, štož bě tehdom za nas komplikowane a drohe.

Tak nasta ideja, mapu z barbnymi plakatami serbskeje Łužicy nadźěłać. Měnjachu, zo njetrjeba wšo tak »šikwane« a ludowe być. A ja mějach tež swoje naroki na tute wašnje fotografowanja.

Tak nastachu ideje a so fotografowachu. K tomu słušeše zerzawjene lipowe łopješko z rozpušćeneho železa, kotrež bu we wuměłskej kowarni w Židźinom ekstra za foto zhotowjene. Chcych ze symboliku lipoweho łopješka, z kotrehož staroba a žiwjenje hladatej, k přemyslowanju pohnuć.

A tak móžeš jako »naškarak« tež zmylki worać. Dokelž běch wot zerzawjeneho lipoweho łopješka tak zahorjeny, sym je na spodobne kalendrowe łopjeno přeměnił, štož bu w nakładźe wjacorych dźesać tysac eksemplarach ćišćane a mój poprawny wotmysł dospołnje na hłowu staji. Tak so nětko nadźijam, zo to w 30 wudaćach »Křinje« nichtó njenańdźe. Ale to je wosud abo tež zbožo tajkich wudaćow, zo so će po lětdźesatkach prašeja: »Čehodla sy to tehdom takle fotografował?« Tomu přeco hišće tak je.

Jakub Wowčer – Stajenje meje w Radworju z ćežkim nastrojom a škitom za hu­bu a nós

Prěni nam dotal znaty serbski napis na materielnym objekće steji na wazy Jana Gelanskeho z Hodźija a pochadźa z lěta 1735. W dalšich lětdźesatkach sćěhowachu serbske napisy předewšěm na narownych pomnikach, ale tež na zjawnych twarjenjach a w priwatnym wobłuku.1 W běhu 19. lětstotka jewja so serbske napisy w přiběracej měrje tež we wuhotowanju cyrkwjow w katolskich kaž ewangelskich wosadach Hornjeje Łužicy. Při tym zapřijachu so tež zwony na cyrkwinskich wěžach, kiž běchu w předchadźacych lětstotkach pak z łaćonskimi pak z němskimi tekstami wuhotowane. Po rjedźe jich nastaća maja so w přinošku najstarše zwony ze serbskimi napisami předstajić.

Zwón w Radworju z lěta 1835

Dalokož dotal znate, bě Radworska wosada prěnja, kiž wobsedźeše zwón ze serbskim napisom. Jednaše so wo mały z dohromady třoch zwonow tehdyšeje farskeje cyrkwje při nawsy, kotrejež wołtarnišćo dźensa jako sakralny muzej słuži. Na jeje wěži bě so 18. apryla 1835 srjedźny zwón puknył, na čož da jón wosada hromadźe z małym zwonom do zwonylijernje Friedricha Gruhla w Małym Wjelkowje, hdźež buštej wobaj za 196 tolerjow nowej latej. Na srjedźnym zwonje stejachu nimo lětoličby 1835 mjena kolatora, biskopa, fararja a wučerja. Mały zwón pak bu ze štučkomaj w němskej a serbskej rěči, kóžda po štyrjoch linkach, wuhotowany. Swjatočne poswjećenje noweju zwonow wotmě so 7. februara 1836 w Radworju.

W lěće 1933 na horje Mužský w Čěskim raju

Na puću na wjeršk Mužský wyše čěskeho města Mnichovo Hradiště wita wot lońšeho julija informaciska taflička turistow. Tuta dopomina na to, zo bě hora w zašłosći něšto króć městnosć manifestaciskich zhromadźenjow. Loni bě tomu 150 lět, zo spjećowachu so čěscy politikarjo 11. julija 1869 přećiwo dwě lěće staremu rakusko-wuherskemu wurunanju. Njejednaše pak so wo jónkrótnu podawiznu. Spočinajo w lěće 1868 ze zhromadźenjom pod horu Říp, zwotkelž kamjeń za twar Narodneho dźiwadła w Praze pochadźa, rozšěri so w čěskich krajach tak mjenowane lěhwowe hibanje (táborové hnutí) manifestaciskich politiskich zetkawanjow. Tute wotměwachu so prawidłownje na pomjatnych a wuznamnych horach. Mužský, markantny wosamoćeny wjeršk nad Jizeru, poskićeše so jako idealne městno za podobne zetkawanja. Tu manifestowaše so tež runoprawosć čěšćiny a němčiny w lěće 1900, w lěće 1919 woswjeći so tu nastaće republiki a w lěće 1928 so jeje dźesaćlětne wobstaće wopomni.

Bjez wulkeho přehnawanja móže so manifestacija na wjeršku Mužský jako zakładny kamjeń abo samo mytiski dypk modernych serbsko-čěskich poćahow mjenować. Hačrunjež so pola podawiznow z wjace hač 30.000 wosobami, kotrež wustupowachu hnydom po zetkanju, jara přehnawa (w lěće 1935 pisa hłowny organizator zetkanjow, zastojnik Miloslav Škoda z čěskeho města Mladá Boleslav w brošurce Tragiske serbske prašenje, zo zetkachu so na městnje »přez 20.000 ludźi z Jizerskeje kónčiny«), jednaše so z přehladom wo najbohatšu wopytanu zjawnu narěč k podpěrje Serbow. Tutu přetrjechichu najskerje hakle w lěće 1945 manifestacije ze žadanjom wo přidruženje Hornjeje a Delnjeje Łužicy k Čěskosłowakskej.

Što su wuměnjenja a wuslědki serbskeho stawiznopisa w druhej połojcy 20. lět­stotka? Mały rjad přinoškow zaběra so z nastaćom štyrizwjazkowych »Stawi­znow Serbow« a ze stawiznopisom w šěršim zmysle. Chcemy nowe slědźenske wuslědki předstajić a zdobom přeprošu­jemy ke kri­tiskej debaće wo zakładach načas­neje serbskeje kultury.

K płodej zezrawjene lipowe kćenje pyši wobalku knihi, kotraž wuńdźe w na­zymje 1945 we Warnoćicach a měješe jednory kaž programatiski titul »Srbská Lužice. Severozápadni hlídka slovanská«.1 Njebě to wosebitu kedźbnosć zbudźacy a tola wurjadny podawk. Na 138 stronach prezentowaše awtor Jiří Kapitán (1901–1980) powědančko před dołhim časom do njeswobody storče­­­neho a hač do dźensnišeho pod nje­přećelskim nadknjejstwom Němcow žiwe­ho serbskeho luda. W čěskej rěči rysowaše kontury Łužicy, wopisowaše zwjazanosć Serbow z krajinu wot wob­sy­dlenja hač do dźensnišeho jako měr­liwu koeksistencu, rozprawješe wo narodnym wo­zrodźenju Serbow a wo zdźěla namócnym potłóčowanju přez Němcow. W nimale bibliskim wobrazu přispomni awtor: Je na času, Serbow z wotročstwa a njeswobody dowjesć do swět­łeho přichoda. Z jich wuswobo­dźenjom z rozpadankow přemóženeho agresora, Němskeje, móže cyłe Słowjanstwo wozrodźenje a zjednoćenje swjećić. Tak daloko, tak derje. Naratiw jako tajki skići mało překwapjaceho. Nje­dźiwajcy toho w mjezywójnskim času zajim čěskeje towaršnosće na wosudźe Serbow chětro stupaše. Zamołwitej za to běštej Towarstwo přećelow Serbow a politiska relewanca mjeńšinoweho prašenja. Ideja čěskeje bratrowskeje pomocy kaž tež funkcija Serbow jako sewje­rozapadna prědnja straža Słowjanow zajim powyšištej. A skónčnje bě tež žadosć­ za nowym časom, w swobodźe a bjez horja, hladajo na poražku Němskeje a nacionalsocializma, zrozumliwa.

Zajimy (5/11)

Za 1981 přihotowaše Institut Goetheho w Parisu wustajeńcu wo ludowym wuměłstwje w Němskej. Za to mějachu so šěsć fotografijow z dotal wušłych Křinje-kalendrow jako přikład serbskeho ludoweho wuměłstwa wužiwać, mjez nimi foto knjeni Tilichoweje. Wot originalnych diasow dyrbjachu so papjerjane kopije 80 × 80 cm zhotowić. Šwarna wěc! Při tej składnosći zhonich, zo kupuje Institut Goetheho kóždolětnje cyły retomas Křinjow ze sortimenta tworow němskeho knihikupstwa a je po cyłym swěće rozdźěluje.

Spočatk lěta wjedźeše měšćanska wodźerka skupinu přez nutřkowne město, pokazujo jim zajimawostki a powědajo lóštnje tójšto »bajkojteho« wo zašłosći Budyšina. Po puću zasta před domom čo. 2 na Mjasowych wikach, natwarjeneho 1670 wot »Hans Bejnádä«, kaž to fonetisce šěroko wurjekowaše. Powědaše, zo bě jara zamóžny a wuspěšny překupc, štož je tež widźeć na bohaće wozdebjenych železnych durjach chěže. Wo serbskim pochadźe ničo njepraji, bě drje – hladajo na nałožowanu fonetiku – skerje přeswědčena wo jeho francoskim, na kóždy pad pak němskim pochadźe.

Zo nimaja jenož turistiscy přewodźerjo, ale tež samy Budyšin – wobydlerjo runje tak kaž zarjady – swoje ćeže ze serbskimi korjenjemi a stawiznami města, pokazuje nam měšćanski muzej runje tak kaž turistiske flajery, krótke a dlěše přehlady stawiznow města. Nihdźe njejewja so Serbja jako zamóžni byrgarjo. Tak rěka w flajeru »Bautzen – Geschichte entdecken ...« na druhej stronje: »Seit Jahrhunderten leben hier Deutsche und Sorben, ein kleines slawisches Volk mit eindrucksvoller Kultur. Tausende Besucher kommen jedes Jahr zu den Osterreiterprozessionen oder erleben mit, wie die kunstvoll verzierten Ostereier entstehen.« A na časowej tabulce str. 12: »3. Jh. ostgermanische Besiedlung / 7. Jh. Einwanderung slawischer Milzener.« Wothladajo wot toho, zo lědma někajki turist abo domoródny »slawische Milzener« z nětčišimi Serbami wjaza, posrědkuje so zaćišć, zo zapućowachu Serbja do wot Němcow kultiwěrowaneho a znajmjeńša hišće zdźěla wobsydleneho teritorija. To je wšo. Zo za 3. lětstotk naspomnjeni Germanojo z Budyšinom ničo činić nimaja, to spisaćelow njewadźi. Wažniše drje je pokazać, zo je to němske město, hewak bychu tola tež mjenowali tu prjedy zasydlene ludy kamjentneje, bronzoweje a železneje doby?! Tute nastupajo stawizny Budyšina dźiwne mjenowanje Germanow saha wróćo na wot spočatka 19. lětstotka hač přez nacistiski čas wjedźene diskusije wo wobsydlenju Łužicy – konkretnje: štó bě tu prjedy: Serbja abo Němcy? Nastupajo njepřetorhnjene zasydlenje Budyšina su to wězo Serbja, štož pak so nacionalistiskim a šowinistiskim Němcam njelubješe a traš tež někotremužkuli dźensa njespodoba. Zo so tuta diskusija pod ruku (hlej naspomnjene a dalše wobłuki) hišće dźensa dale wjedźe, je wjac hač absurdne.

Alojs Andricki funguje jako rjek we wše­lakich historiskich epochach. Při tym wobkedźbujemy rozdźělne naratiwy a připisowanja, předstawy wo wosobje Andrickeho sylnje wariěruja. We wjace hač sydom lětdźesatkach, njepo­srědnje po Druhej swětowej wójnje, w socialistiskej towaršnosći a po politiskim přewróće 1989 hač do dźensnišeho pak naratiw Andrickeho na wuznamje zhubił njeje.

Dnja 23. jutrownika 1946 zetkachu so serbscy studenća prěni raz po wójnje w Radworju. Při tutej přiležnosći wotkrychu při Křižnej cyrkwi k česći swo­jeho poslednjeho předsydy Alojsa Andrickeho taflu z tekstom: »Měšnik boha wjeršneho / Wojowar za čłowjestwo / Martrar ludu serbskeho / Budźićer bě młodźiny«. W kotrym duchownym kon­teksće so tute prěnje zetkanje wotmě, pokazuje so w jednym w žnjencu samsneho lěta wozjewjenym přinošku studenta Błažija Nawki w časopisu Naše Nowiny – Łužiskoserbski časopis. W nim so dźakownosć serbskich studentow napře­ćo Čerwjenej armeji jako wuswobodźerce Serbow wupraja: »Dobyćerske wójska ›Čerwjeneje Armady‹ su přez zničenje němskeho fašisma a imperializma tež nam łužisko-serbskim stu­­dentam zmóžniłe zjawne skutkowanje we łužisko-serbskim narodnym hibanju. Nacisća zakazachu nam wšě dźěło a prócowanje we Łužicy. Poslednjeho hłowneho staršeho bywšeho ›Zwjazka Łužisko-Serbskeho Studentstwa‹, Alojsa Andrickeho, tyknychu do koncentraciskeho lěhwa w Dachauwje, hdźež wón 3.2.1943 martrarsku smjerć wumrě.« (15.8.1946, str. 6). Wotwobaranje mrěća serbskeho naroda přez słowjanskich bratrow wopisuje so jako fanal noweho, swobodneho narodneho žiwjenja. Studentski angažement njeposrědnich powójnskich lět wuznamjenja so přez syl­ny­ serbski narodny impuls, kiž so pře­ćiwo němskemu nadknjejstwu měrješe a so za słowjansku zwjazanosć wupra­ješe. W lětach 1946 do 1948 bě Andricki idol serbskeje powójnskeje młodźiny, »generacije natwara« młodych ludźi, kiž běchu so srjedź dwacetych do srjedź třicetych lět narodźili a kiž běchu dźesać do dwaceći lět młódši hač Andricki. Někotři z nich znajachu jeho hišće wosobinsce. Wopominachu jeho hłownje jako něhdyšeho předsydu serbskeho studentskeho towarstwa.

Skeptiske optimisty (4/11)

Se wě, až smy wuźěłali za naš kalendaŕ koncepciju a plany. Chylu smy pśi tom woplěwali wěstu směšnu strategiju: W LND ga su měli (a snaź maju tam źinsa hyšći) tak pomjenjonu »radu słoda«. Gremijoju som musał eksponaty pśedstajiś, aby cłonki je mógali pógódnośiś ako gódne za fotografěrowanje. To njejo nic za mnjo było.

Z Geratom Hendrichom smej wjelgin malsnje wupytnułej, až buźomej pśez lěta trjebaś zwězkarjow w muzejach, archiwach abo priwatnych zběrkach, kótarež pokazuju nam wobstatk łužyskich drogotkow a wupóžycuju nam eksponaty za fotografěrowanje. To pak jo rowno na zachopjeńku śěžko było, wótergi su to wótpokazali. Pśicyna: Prědny kalendaŕ njejo hyšći pśedlažał a njejsu se našo pśedewześe mógali pśedstajiś. Pó 1976 jo to bywało wjele lěpjej. Tegdy njejsmy ale žeden cas měli, dokulaž jo se śišćaŕnja pśedłogi z pśedběgom pśisamem tśich lět pominała.

Pódobnje njejsom w 1970tych lětach měł žednu gluku z tachańskeju pókładownju sw. Pětša w Budyšynje. Njejsu mě kśěli tam fotografěrowaś daś a teke njejsu kśěli nic wupóžycaś – z wěstotnych pśicynow, ako su gronili. Tegdejšy tachański faraŕ dr. Rudolf Kilank jo rad kśěł, aby w Křini wujšeł pśinosk wó biskupje Wóskem (1692–1771). Ale wuměłski kalendaŕ bźez fota njejo móžny! Stakim jo Kilank ako priwatna wósoba w pókładowni drogotne wopismo wót 1744 wupóžycył a do swójogo bydlenja pśinjasł. Tam som natwarił swóju techniku. Wobraz jo musał nastaś w dopołnje śamnem rumje, dokulaž su błyskowe aparaty jano mału kapacitu měli. Daś to źinsa hyšći něchten rozmějo! Myslim se, až jo se dr. Kilank cuł ako w krimiju, źož njeknicomniki we jśmě originalne wuměłstwo wuměniju.

Štóž je sej hodowny program mdr 2019 w telewiziji wobhladał, je dožiwił patoržicu wusyłanje, kotrež předstaji hody w Serbach. Filmowy team je so rozsudźił, znatu serbsku swójbu w Ćisku při přihotach na hody přewodźeć. Kak wupada scyła serbske žiwjenje w Ćisku dźensa? To chce tutón nastawk wuswět­lić.

Po tym zo je tema nakrajnosć w europskej etnologiji a w druhich socialnych wědomosćach zaso jasnje skedźbnosć dobyła, steji wona tež w kulturnowědomostnych slědźenjach Serbskeho instituta zaso bóle w srjedźišću.1 Runje aktualne ekonomiske, socialne a kulturne wuwića kaž strukturna změna abo statnje planowane wróćosćehnjenje z brunicoweje industrije žadaja sej wědomostny přewod.

W slědowacym maja so slědźenja w serbskim sydlenskim rumje skicěrować, při čimž leži fokus na přepytowanju žiwjenskeho wašnja a kultury we Łužicy z lěta 1987. Daty tutoho přepytowanja z dopřewrótoweho časa so z dźensnišimi do poměra staja. Eksemplarisce ma so to na přikładźe wobchadźenja z lokalnym kulturnym herbstwom stać a na přikładźe wuwićow w Ćisku – do přewróta samostatna wjes, po přewróće dźěl města Wojerecy.

Štyrizwjazkowe wudaće »Stawiznow Serbow« je prěnje wobšěrne a lětstotki přesahowace předstajenje serbskich stawiznow a z tym centralny měznik w serbskim stawiznopisu. Cyłkownu powahu a awtoritu štyrjoch zwjazkow podšmórnje paralelne serbske a němske wudaće kaž tež wysokokwalitatiwne a bohate wuhotowanje. Płatowa wjazba a škitna wobalka, přemysleny typografiski a ilustraciski koncept pokazuja hižo na prěni pohlad, zo jedna so tule wo starosćiwje a z wjele angažementom a resursami přewjedźeny projekt wšelakich akterow. Awtorski kolektiw wokoło Jana Šołty, Měrćina Kaspara, Jana Brankačka a Frida Mětška bě znosył hač dotal mało znaty wobrazowy material kaž karty, rysowanki, fota, reprodukcije atd. a zmóžni čitarjam z tym tež wizuelny přistup k serbskim stawiznam. Z tym twori štyrizwjazkowe wudaće »Stawizny Serbow« zdobom bohaty fundus wobrazoweho materiala. Z tutoho su mnozy awtorojo a wuhotowarjo slědowacych wopisanjow serbskich stawiznow w knihach, wučbnicach, nastawkach a wustajeńcach čerpali.

Štož kritiskemu čitarjej hižo do politiskeho přewróta napadny, to konstruktiwne čitanje »Stawiznow Serbow« dźensa poćežuje, haj znjemóžnja. Interpretaciske kategorije, duktus a wokabular wudaća skutkuja na spočatku 21. lětstotka cuze a hołe. Na kóždej stronje so stawiznopis jako legitimacija tehdyšeho politiskeho porjada a jednanja wopokaza. Marxistisko-leninistiski swětonahlad wuchadźa z jasneho historiskeho wotběha, namaka jednozmyslne wotmołwy a pokazuje dokładny směr do přichoda.

Rozsud (3/11)

Hižo w adwentnym času 1973 mějachmy zaso zetkanje w zwisku z »Łužiskej fotografiju« w Budyšinje. Ja běch spěchowanske pjenjezy we wysokosći 1.500 hriwnow do techniki a njesměrnje drohich wulkoformatowych ORWO-filmow inwestował. Wo mojej lubosći za ORWO napisam hišće pozdźišo. Za swoje snadź wosom probowych fotografijow běch sej znate eksponaty kaž wušiwanki, Róžeńčansku architekturu, wězo jutrowne jejka a nowolětki wupytał. Wšako chcych přewšo łužisku dušu šefow narěčeć. Z dźensnišeho wida sej myslu, zo běchu z mojim fotografiskim wašnjom wěcneje fotografije dosć spokojom a snano samo překwapjeni. Tež pódla wotćišćanu fotografiju starych myšacych paslow z měšćanskeho muzeja w Lubiju (tule znowa fotografowane) mějach při sebi. Ale z nim nochcychu so spřećelić. W foće zbasnichu sej na Łužicu poćahowanu symboliku »pasle, połć a zabiće«, štož njewostaji mi a wobrazej žanu šansu. Přiwšěm namaka foto swój puć a bu 2002 samo kalendrowy wobraz w nakładnistwje Lusatia.

Dopominam so hišće dokładnje na naše zetkanje. Šeflektor dr. Pawoł Völkel jimaše so – nimale kaž w referaće – słowa a rozkładźe, zo wuda LND wuměłski kalendar z łužiskimi fotografijemi. Změje titul »Meine Heimat – Moja domizna« a podtitul »Křinja – Drohoćinki z Łužicy«. Z titulom »Moja domizna« móžachu zakaz ministerstwa za kulturu za nowe kalendrowe titule hač do 1976 a 1977 wobeńć. Hnydom jewješe so prašenje, hač drje »drohoćinki« za pjeć lětnikow dosahaja? Beno Kućank sonješe wo nakładźe 5.000 eksemplarow. Wšitcy běchu wćipni, što drje budu knižne wiki wo nowej serbskej ediciji rjec. Za mnje bě to naraz wulke wužadanje a wjeselo.

Njedawno swjećachu Serbja ptači kwas, ludowy nałožk, kotryž podarmo pytaš w kulturje druhich ludow. Je to wjesoły swjedźeń, předewšěm za dźěći, ale zdobom tež za dorosćenych. Dźěći stajeja talerje na wokno abo před durje, nadźijejo so, zo dźakuja so ptaki ze słódnym darom za picowanje w zymje. Młódše wjesela so zawěsće na wobdźělenje w »ptačokwasnych« předstajenjach. Dorosćeni pak wopytaja wot Serbskeho ludoweho ansambla přihotowany ptačokwasny program.

Ptaki su jedyn z najwažnišich elementow přirody, jewjacych so w serbskej kulturje. To pokazuja přikłady w literaturje, molerstwje abo hudźbje, to wobkrućeja zdobom rěčne wobroty.

Literatura

Ptaki so často w hornjoserbskej literaturje jewja. Ćežko je tu podać wšitke přikłady, chcemy pak spytać so někotrym z tutych bližić.

Zwěrjata, a tu tež ptaki, su předewšěm rjekojo w dźěćacej literaturje. Dosaha sej wobhladać aktualny poskitk Ludoweho nakładnistwa Domowina. Tu namakamy wroblika Frida a sroku Martu w powědančkach Jěwy Marje Čornakec (Kak su wroblik Frido a jeho přećeljo do Afriki lećeć chcyli, Zakuzłana sroka), sowu Otiliju w knize Hdźe je sowa? Měrany Cušcyneje a tež někotre honačiki: tón w powědančku Findus a hara z honačom Svena Nordqvista, honač Heinrich Jana Wornarja a honač Jurko Jurja Kocha w jeho rymowanjach Honač Jurko z čerwjenym pjerom, kotrež poćahuja so na delnjoserbski nałožk łapanja kokota. Tež w knize Ptače činki Dorotheje Šołćineje a Dietricha Šołty jewja so akterojo ptačeho kwasa. W hornjoserbskej wersiji fabulow Aesopa, wozjewjene w zešiwkomaj Wróna a baćon, so ptaki tohorunja mjenuja. Serbja maja zdobom rymowane fabule Handrija Zejlera, wušłych w Bajki. Fabule1. Jich rjekojo su najčasćišo ptaki, na přikład w fabulach Paw a husyca, Baćon a wrobl, Kapon a sroka, Wrobl a sołobik, Wrobl a sknadź, Kokoš a psyk kaž tež Wroble a kraholc. W tutych nimoměry powučacych tekstach sćělesnjeja ptaki wšelake čłowječe typy, charakterne kajkosće kaž tež kontrerne nahlady. Tak so na přikład w fabuli Paw a husyca, w kotrejž paw, hordy na swój zróst, a skromna husyca, kotraž nima tajku rjanu, za to pak praktisku pjeriznu, tworitej analogiju mjez postawomaj bura a naduwaka. Z fabule je wučitać slědowaca moralka:

Mladoboleslavska sokołska župa Fügnera a započatki serbskeho­ Sokoła

W měrcu 1933 – potajkim měsac do toho, zo nacistiski režim Serbski sokołski zwjazk k tomu nuzowaše, so rozpušćić; tola hižo po konfesionalnym rozpačenju, kotrež woznamjenješe faktiski rozpad jeho činitosće – reziměrowaše Josef Maštálko (1876–1950) na stronach župneho łopjena Ruce čěsko-serbske sokołske aktiwity. Maštálko bě funkcionar sokołskeje župy Fügnera z Mladá Boleslava a hižo wjace hač dźesać lět zamołwity za poćahi k serbskemu Sokołej. W swojim teksće tuž njelutowaše ze sebjekritiku: »Dyrbimy přidać, zo mamy sami wulku winu na tym, zo smy bratrow we Łužicy zanjechali, kotřiž ćežkich wuměnjenjow dla njemóžachu k nam přińć. Naše styki běchu hłownje wobmjezowane na inteligencu – ale lud wo tym wjele njewědźeše« (3/1933).1

Z jeho słowow klinči hórkosć nad tym, zo njebě so serbskemu Sokołej najebać čěsku pomoc poradźiło narodnu mysl mjez Serbami bóle rozšěrić. Maštálkej drje zdachu so poćahi župy Fügnera ze serbskim Sokołom z perspektiwy lěta 1933 podarmo być, my wšak njemóžemy z jeho rezignowacymi słowami scyła přezjedni być. Župa Fügnera přewodźeše mjenujcy serbski Sokoł po cyłej dobje jeho mjezywójnskeje eksistency. A tutón zhromadny puć je zajimawy.