kultura / stawizny

we wichorach 20. stolěśa

»Naprědk! buźi hesło našo,

za swoj lud a kraj.

Kuždy wošcync huwołašo:

Goŕej gledaj k bytšym ńebju,

słyńco kiwa žyẃeńu;

Bog se znajo k wěrnem źěłu.

Kšutym dawa razeńe.«

(Bogumił Šwjela, w swójom

dnjowniku)1

I. Cas kejžora a Weimarskeje republiki

Jadna z nejwuznamnjejšych serbskich wósobinow 20. stolěśa jo mimo cwiblowanja Krystijan Bogumił Šwjela (nimski Christian Gotthold Schwela, *5. septembra 1873 w Skjarbošcu, † 20. maja 1948 pla Naumburga).

W jogo statkowanju ako serbski procowaŕ a faraŕ, ale teke w priwatnem familijowem žywjenju su se pokazali wšykne naźeje, konflikty a katastrofy, kenž su wažne byli za serbski lud w prědnej połojcy zajźonego stolěśa.

Ako syn serbskego kantora a casnikarja Kita Šwjele (1836–1922) jo se južo ako student angažěrował w młodoserbskem gibanju, kótarež jo nastało ku kóńcoju 19. stolěśa, gromaźe ze swójim pśijaśelom Wylemom Nowym (1870–1933). Wónej stej załožyłej zwězk serbskich študańcow a zorganizěrowałej dolnoserbske schadowanki, aby zmócniłej zacuśe sebjegódnosći Serbow. Nowy a Šwjela stej pregowałej gromaźe z Matejom B. Bronišom (1868–1937) a Hajnom Rizom (1873–1917) młodoserbske gibanje w Dolnej Łužycy. Nastajenje Šwjele, až serbskosć jo wobogaśenje a njejo nic, za což se ma sromaś, jo se śěgnuło ako cerwjena nitka pśez jogo procowanje we wósadach a jo wiźeś ako jogo wótkazaństwo. Wuznamne su jogo pśinoski ako rěcywědnik, wudawaŕ casopisow a casnikow a ako iniciator załoženja Domowiny.

W tom a pśiducych cysłach Rozhlada pśedstajijo se eksperimentelnje duch zachadnosći na zakłaźe Rozhlada pśed wěcej ako 30-50 lětami. Mjasece wudaśa ze zachadnosći wótpowěduju aktuelnym mjasecam, w kótarychž se diskutěrowane wopśimjeśa ze zachadnych wudaśow wózjawiju. Na pśikład, dokulaž mamy rowno julijowe a awgustojske wudaśe 2023 wuzwóliju se wopśimjeśa z julija a awgusta pśed wjelimi lětami. Pśi tej góźbje pódajo Rozhlad wopśimjeśa wudaśowu julij a awgust 1955. Dalšny cel jo, cytarjam a cytaŕkam paralele z bogatych stawiznow casopisa spśistupniś. Zajm lazowarjow pokažo nam, lěc se toś ta rubrika dalej wjeźo.

Rozhlad w lěśojskima mjasecoma julij a awgust 1955 jo był wjelgin mócnje na serbsku a literaturu (ze socialistiskich krajow) wusměrjony. W srjejźišću su stojali nowe knigły, teoretiska wěda wó pśestajanju, literatura w drugich krajach (wósebnje w Sowjetskem zwězku a Českosłowakskej). Wózjawili su se teke nowe literarne twóŕby (na pś. basni), pśełožki. Teke kulturne zarědowanja a zgromadne źěło ze słowjańskimi susedami (na pś. Českosłowakska) su měli swójo městno. Tegdejšy politiski socialistiski towarišnostny pórěd dajo se wjelgin lažko pśez tekst Měrćina Nowaka-Njechorńskego »Přećel a sobuwojowar Karla Marxa – K 60. posmjertninam Friedricha Engelsa« na str. 225 w awgustojskem wudaśu póznaś. Pśipad abo nic, pišo teke Jan Žurčanski »Wo Serbach – wupućowarjach« (Serby w Teksasu) na boce 268 w cysle 08/1955 ako to gótujo w pśedlažecem cysle Trudla Malinkowa.

Wurjadny dokument stawiznow lutherskeho hibanja, zamórskeje­ emigracije a započatkow fotografije w Serbach

W Serbskim kulturnym archiwje chowa so fotografija,1 na kotrejž je zwobraznjenych šěsć mužow srěnjeje staroby. Za »wotmolowanje« je jich fotograf symetrisce do skupiny zestajił. Štyrjo sedźa na stólcach, dwaj za nimi stejitaj. Sebjewědomje hladaja fotografej do kamery. Nažel su mjezwoča njejasne, jenož pola naprawo sedźaceho muža su kontury de­rje spóznać. Wšitcy su njedźelsce zdra­sćeni: Maja kabat zwoblěkany a škórnje wobute. Jednorosć drasty na to pokazuje, zo njesłušeja k bohačkam. Mozlate ruki – wosebje napadnje pola naprawo sedźaceho – wo tym swědča, zo su z dźě­ćacych lět na ćežke ručne dźěło zwučeni. Stejacaj mužej so zepěrataj, lěwy na kij, prawy na ramjeni před nim sedźaceju, zo njebyštaj so při wjacore sekundy trajacym wobswětlenju pohibowałoj. Skupina je zwobraznjena před płotom z drjewjanych łatow, kiž kónča deleka nad kamjentnymi prohami. Woknje w pozadku nam přeradźitej, zo steji tam domske. Dale je spóznać štom, kiž móhł po lisće sudźo lipa abo brěza być. Ha­łuzy leža na konstrukciji ze žerdźow, kotraž­ je z kolikami podeprěta, abo su samo na nju splećene, tak zo šěroku třěchu­ tworja. Připrawa dopomina na chłódnicu w piwowej zahrodźe, kotraž hosćom w lěću přijomne městno skići. Tołsta žerdź pódla naprawo stejaceho muža zda so kaž z banderolu wobwita być a móhła słužić jako sćežor za chorhoj. Wšo na to pokazuje, zo jedna so při twarjenju w pozadku wo zjawnu korčmu, před kotrejž su so mužojo k fotografowanju zešli.

w zwisku z rasowymi slědźenjemi němskich wědomostnikow w lětach wot 1929 do 1938

W Rozhledźe z oktobra 2019 (str. 16–21) wozjewi so rozmołwa z dr. Friedrichom Pollackom, kotruž je wjedła Sara Mičkec, tehdyša šefredaktorka tohole časopisa. Rozmołwa poćahuje so na antropologiske (rasowědne) přepytowanja w Delnjej a Hornjej Łužicy, kotrež přewjedźechu němscy an­tro­pologojo a zastupnicy druhich wědomosćow w lětach wot 1929 do 1938. Nadpismo rozmołwy, poćahowace so na wědomostnu dokumentaciju, je ekspresiwne: »Hdyž tute dokumenty widźiš, će zyma woběhuje.«

Antropologam wšelakich krajow swěta, kotřiž zaběrachu so z rasowěd­nymi přepytowanjemi, dźěše hłownje wo čisto wědomostne dopóznaća, pokazowace na podobnosće a rozdźěle mjez wšelakimi rasami kaž tež jich změšenja w prehistoriskich procesach. Někotři slě­dźerjo spytachu (z rasowymi nahladami) přiwšěm dopokazać nadhódnotu běłeje rasy nad rasami Azije, Afriki, Awstralije a indianskeje ludnosće Južneje kaž tež Sewjerneje Ameriki. Mnohim němskim antropologam bě wažne, po­twjerdźić rasowe rozdźěle mjez Germanami a słowjanskimi ludami, a z tym tež Serbami. Jim njeńdźeše mjenujcy scyła wo wuslědźenje objektiwnych antro­pologiskich wosebitosćow, ale wo wužiwanje rozdźělow jako dopokaz rasoweje mjenjehódnoty Serbow. Z tymle přinoškom podam swoje nahlady k wobsahej rozmołwy z Pollackom. Sym sej pak toho wědomy, zo njemóžu wobeńć wěste zjednorjenja wobmjezowaneho předstajenja měnjenja wědomostnika dla.

Štó drje w dołhich měsacach koronoweho lockdowna abo w tydźenjach karanteny njeje wo jězbach do dalokeho swěta sonił? Přez knihi, filmy abo w dopomnjenkach móžachmy so na puć podać. Podobnu žedźbu za dalokim swětom mějachu hižo naši prjedownicy. Tež woni sonjachu wo wulkim swěće, wo nowych žiwjenskich móžnosćach a hinašich wašnjach. Z wulkim zajimom čitachu pućowansku literaturu, kotraž bě jim ćim lubša, hdyž měješe pozitiwny, něhdy bychu prajili natwarjacy, zbudźacy raz.

Wosebity zajim hajachu Serbja za Grönlandsku. Přez tři lětstotki móžemy teksty a styki mjez serbskej Łužicu a najwjetšej z lodom pokrytej kupu swěta slědować. Zaběraš so bliže z tematiku, wotkryješ cyłu syć mjezsobnych zwiskow a stykow. Tute wotbłyšćuja serbske kulturne stawizny a pokazaja zdobom na splećenosć serbskich z němskimi, haj europskimi stawiznami.

1. Cranzowa kniha »Historie von Grönland« a Serbja

Wuchadźišćo literarno-kulturnostawizniskeje ekskursije mjez Grönlandskej a Łužicu, na kotruž chcu so tu podać, je w lěće 1765 wudata kniha Davida Cranza »Historie von Grönland«, kiž bě w cyłej Europje – a tak tež w Serbach – zajim za polarnu kónčinu zbudźiła a slědy zawostajiła. Z połnym titulom rěka kniha: Historie von Grönland: enthaltend die Beschreibung des Landes und der Einwohner [et]c. insbesondere die Geschichte der dortigen Mission der evangelischen Brüder zu Neu-Herrnhut und Lichtenfels; Mit acht Kupfertafeln und einem Register, Barby und Leipzig: Heinrich Detlef Ebers, 1765.

K wósaźe Slepo/Slěpe słuša sedym jsow: Dźěwin, Brězowka, Mułkecy, Miłoraz, Rowno, Slepo, Trjebin a wótergi pomjenjujo se ako wósyma wjas bramborski Lěsk. Region jo znaty za wósebnu slěpjańsku narěc, a teke dla rědnych narodnych drastwow. Slěpe jo jadnučki serbski region, kótaryž jo wuwił a zachował do źinsajšnego swójsku źiśecu drastwu za gólcow a za źowća. W drugich regionach źiśi su nosyli cesto samske drastwy kaž dorosćone, jano w mjeńšej wjelikosći. Togodla jo Slěpe wuwześe a naźejam se, až rědna źiśeca drastwa buźo dalej a zasej wěcej widobna w zjawnosći. To wšak njejźo bźez problemow. To jo mě groniła Elwira Hantšo, cłonk towaristwa Kólesko e. V., šlodaŕka drastwow a awtorka knigłow wó slěpjańskej narodnej drastwje za dorosćonych a źiśi. Wjele nanow njoco, až jich syny nose »suknju«. Hyšći pśed někak 50–60 lětami pak njejo to było nic wósebnego.

Syn awtorki w slěpjańskej źiśecej drastwje Foto: Justyna Michniuk

Za mójo slěźenje zajmny jo dalšny fakt, až w Slěpem su źiśi teke nosyli žałowańsku drastwu. To wšak do źinsajšnego njejo derje wuslěźone. Powšyknje móžo se groniś, až njejo była drastwa za kuždy cerkwiny swěźeń za źiśi, dokulaž wóni njejsu na namšu chójźili až do końca Drugeje swětoweje wójny, gaž su zawjadli specielne namše za źiśi. Wažnje jo teke, až góle jo było połnogódny cłonk wósady akle pó górjejbranju (konfirmaciji). Weto groni se, až ga w Slěpem su źiśi se wobźělili na zakopowanjach swójźbnych prědnego stopnja (to groni nana a maśerje), a jo teke móžno, až pśi zakopowanjach swójźbnych drugego stopnja (to groni na pśikład bratšow a sotšow). Dla togo su eksistěrowali za te źiśi žałowańske drastwy. W knigłach kněni Hantšo z decembra 2020 móžomy wobźiwowaś pór žałowańskich drastwow za źiśi, za cas lěśa a zymy, za zakopowanje a cas pótom, a teke wšednu žałowańsku drastwu.1 Prezentěrowane drastwy su samorozmějucy drastwy za źowća (wót 6 lět až do konfirmacije). Zazdaśim njejo wěcej žednych informacijow, bildkow abo mólbow ze žałowańskeju drastwu za gólcow. Ale źiśi wobeju rodowu su nosyli wšednu źiśecu drastwu, njejadnaku za gólcow a źowća (sic!). Ta drastwa jo nadrobnje wopisowana w brošurce, wudanej teke w lěśe 2020.2

Wot krosnow na kateder: Ryćerjec bratřa z Hodźija (2. dźěl)

Starodostojna Hodźijska šula załoži so hižo 1559 jako něšto kaž progymnazij za »serbskich młodźencow«. Ze zaćahom do noweho twarjenja wokoło 1734 wuwiwaše so wona k ludowej šuli za wšitke dźěći wsy.1 Zawěsće wopytowachu tež synojo tkalca Jana Bohumila Ryćerja tute kubłanišćo.

Třeći syn Jakub narodźi so 29. měrca 1807.2 Kaž jeho staršej bratraj začuwaše wón nachilenje k wučerskemu powołanju. Dokelž běše přijeće na wučerski seminar hakle ze 17 lětami móžne, dźěše najprjedy jako šulski pomocnik k swojemu bratrej Pětrej do Burkersdorfa, pozdźišo k bratrej Janej do Wóslinka. Po tajkich přihotach zastupi k jutram 1824 pod matriklowym čisłom 49 do Krajnostawskeho wučerskeho seminara w Budyšinje. Wot jutrow 1826 wužiwaše stipendij a bu jako adjunkt pomjenowany. K wotchadej ze seminara jutry 1827 dósta znamku »wušikny 2«.

Zapis wo Jakubje Ryćerju w matrikli Krajnostawskeho wučerskeho seminara w Budyšinje  Wobraz: Archiwny zwjazk Budyšin, Statny filialny archiwKaž pola jeho staršeho bratra napaduja jara kritiske hódnoćenja přez direktora Pomsela: »Fähigkeiten: ganz gute, aber durch eine wunderliche Neigung verdunkelt, ... nicht recht klar. Aufmerksamkeit: gut, doch nicht immer recht eindringend und den rechten Punkt fassend. Fleiß: zu loben; aber nicht immer tief genug u. auf den rechten Punkt gerichtet. Fortschritte: gute, auch meistens gründlich, als Lehrer hatte er natürliches Geschick, nur fehlte oft die rechte Klarheit und Deutlichkeit. Sittlichkeit: guter Sinn und ordentliche Aufführung, als Adjunct hat er das Seine gut gethan.«3

Swoje prěnje městno zabra Jakub Ryćer na Jana 1827 w Dažinje w Ketličanskej wosadźe. Wo tym čitamy w »Cyrkwinskej galeriji Hornjeje Łužicy«: »Es gab schon früher fast in den meisten Parochial-Dörfern Schulen, welche aber nur von alten christlichen Männern, die nur gut lesen und etwas schreiben konnten, aus eigenem Antriebe besorgt wurden, aber in den Jahren der neuen Organisation wurden 4 Nebenschulen etabliert. Die erste 1827 in Groß-Dehsa, mit drei eingeschulten Dörfern, und vor jetzt 122 Kindern, ganz wendisch. Der 1ste Lehrer war Jacob Ritscher, vocirt 1827. 2) Joh. Melde, der gegenwärtige, vocirt 1836.«4

Lěsne (dźiwje) pčoły, druhdy borowki (t. r. pčoły z bora1) mjenowane, běchu hižo wot starowěkowskich ludow kaž bytosće z wuběrnymi zamóžnosćemi a kajkosćemi wobdźiwane: »W pčołach je dźěl bójskeje mysle a dych njebjes, bych rjekł.«2 Ale wužitk pčołow je wosebitu kedźbnosć čłowjekow zbudźił, kotřiž su je hajili a škitali z wotpohladom, zo bychu z nich wjetši wužitk měli. Z dohladowanjom lěsnych pčołow buchu jim wjacore kajkosće připokazane: pilnosć, porjad, zhromadnosć, wutrajnosć, sprócniwosć a dalše. Tohodla buchu wobdźiwane a bjerjechu so zdobom w někotrymžkuli nastupanju za přikład.

Hadam Bohuchwał Šěrach (1724–1773) běše wuznamny serbski přirodospytnik, pčołar a awtor spisa »Melitto-Theologia. Die Verherrlichung des glorwürdigen Schöpfers aus der wundervolen Biene«. Wobraz: Serbski kulturny archiw

Srjedźowěkowske rozprawy wo tym pak su jara rědke, tola wěste pisomne slědy wo »serbskich pčołach« dadźa so hišće w 10. lětstotku namakać. W tutych zapisach so naspomnja, zo dyrbjachu Serbja němskim zemjanam horncy mjeda jako feudalnu dań wotedawać.3 K tomu zawěsće tež wósk a snadź druhe wužitne wěcy. Dań wopřiješe tež předźěłany měd – mjedowinu (pitny měd), wot łaćonšćinarjow pomjenowany jako aqua mellita, hydromellum, potio mulsi. Na produkciju mjedowiny zapadnych Słowjanow skedźbnja hižo Ibrahim ibn Iacob (10. lětstotk), tež Thietmar pokazuje na wulke mnóstwo mjedowiny na Mišnjanskim hrodźe (Chronicon VII 23) a w lěće 948 jewi so mjedowina jako feudalna dań we wjacorych (serbskich) wjeskach (Diploma Ottonis I 105). Wočiwidnje běše w 10. lětstotku mjedowina Serbam znata a tež jara hódna. Jeje hódnotu wobkrući tež fakt, zo bu wona při wěšćenju wužiwana. Po předstawach tehdyšich kmjenow hodźeše so wěšćenje jenož z pomocu boha zdokonjeć a mjedowina běše prawy srědk k čitanju bójskeje wole. Wo tym rozprawja Saxo Grammaticus (Gesta Danorum XIV 39.3) při nawjazanju stykow pomorskich Słowjanow k bohej TriglawejSwarogej, byrnjež wužiwa wón słowa merum (wašnje wina), tola Słowjenjo tehdom tutón napoj hišće zhotowili njejsu. Derje znate běchu tak mjenowane cornua copiae (rohi nadbytka), w kotrychž so mjedowina składowaše. Słowjenjo na zakładźe jeje wupadanja přichodne derjeměće wěšćachu. Dokelž wobhladowaše so mjedowina jako bójski napoj, dyrbjachu po tehdyšich předstawach jeje sobutworićelki-pčoły kruty zwisk z  bohom měć, wšako mějachu podźěl na bójskich wuprajenjach. A bě-li bóh dobry, wobdari swojich wěriwych bohaće, přisporjujo tak jara hódny pčólny wudźěłk. Hadam Bohuchwał Šěrach widźeše w pčołach dźiw bójskeho stworjenja, bójskeje bytosće: »Wšo je w nich bójske, ale z jednym wuwzaćom: Nimaja njesmjertnu dušu.« (Eas [sc. apes] nihil non divinum habere, nisi quod moriuntur – tamle, s. 204).