Pólske politikarje su se cesćej za­běrali z nastupnosćami serbskego luda. Problemy Serbow su byli teke tematizěrowane we wobłuku statkowanja pólskego Sejma. W toś tom artikelu na wubranych pśikładach se pśedstajijo zajm pólskich wótpósłańcow a jich statki za słowjański lud nad Sprjewju mjazy lětoma 2002 a 2009. Mimo nižej naspomnjonych pšašanjow wótpósłańcow su teke dali druge aktiwity, wusměrjone na šćit Serbow ako w ramiku Sejma tak teke drugich politiskich organow.

Wótpósłańc Pólskeje ludoweje strony Janusz Dobrosz jo se wobrośił w lěśe 2002 na ministaŕskego prezidenta z pšašanim nastupajucym šćit kubłańskich pšawow serbskego luda a jogo małeje domownje w Nimskej. Pó měnjenju Dobro­sza »Z pomocu instrumentow indu­strijoweje a kubłańskeje politiki jo wjeliki źěl serbskeje ludnosći był pśenimcony«. Akle pó lěśe 1990 jo bywało serbske pšašanje do wěsteje měry mjazynarodne a we wukraju su byli protesty pśeśiwo wótbagrowanjeju serbskich jsow a zacynjenju serbskich šulow. Dobrosz jo pódšmarnuł, až w slědnem casu česki parlament jo wustupił dwa raza za šćit serbskich kubłańskich zajmow a až Čechy financielnje pódpěraju Domowinu. W zwisku z wušej naspomnjoneju situaciju jo wótpósłańc stajił ministaŕskemu prezidentoju pšašanje, lěc pólske kněžaŕstwo pśedwiźi wobrośiś se na kněžaŕstwo BRD, aby pokazało na to, až njewódajne jo pókšacowanje w DDR nałožowaneje politiki wótweześa stawnje wětšemu źěloju serbskego luda jogo pšawa na maminu rěc, mału domownju we Łužycy, pśez pó lěśe 1990 pókšacowanu politiku wótbagrowanja serbskich sedlišćow a zacynjenja serbskich šulow. Politikaŕ jo pokazał pśi tom na to, až by se dejało w toś tom nastupanju na to źiwaś, až antiserbske elementy nimskeje narodnostneje politiki se znapśeśiwjaju Europskemu dojadnanjeju k šćitoju narodnych mjeńšynow. Wušej togo Dobrosz jo naspomnjeł, až nimska diplomatija rad powěda wó cłowjeskich pšawach, gaž interweněrujo pla kněžaŕstwow drugich krajow w nastupnosćach zwězanych ze zajmami wšakich nimskich a njenimskich etniskich kupkow w drugich statach. Wótpósłańc jo se teke wopšašał, lěc, gaž jano pólska interwencija njebuźo wunosna, pólske kněžaŕstwo gromaźe z českim kněžaŕstwom buźo interweněrowaś w Europejskej raźe. Dobrosz jo mjazy drugim teke kśěł wěźeś, lěc njeby móžno było, aby pólska konsulariska słužba se starała nic jano wó pólsku, ale teke wó serbsku narodnu mjeńšynu w zgromadnem źěle z Českeju tak, ako jo to było pśed lětom 1939. Jo se teke wopšašał za móžnosću financneje pódpěry Domowiny pśez pólske kněžaŕstwo tak, ako cyni to Česka. Spěchowaś by se měło serbske šulstwo w Sakskej a Bramborskej. Dalšna informacija, kótaruž jo kśěł wótpósłańc dostaś, jo była, lěc šulske wucbne programy za stawizny a zemjepis w Pólskej wopśimuju wědu wó stawiznach a źinsajšnem połoženju serbskego luda, lěc w institutach za słowjańsku filologiju se pódawa serbšćina a lěc wědomnostne institucije njeby se dejali zajmowaś za wósud Serbow. Na kóńcu Dobrosz jo napominał pólske kněžaŕstwo, aby zachopiło diplomatiski a organizatoriski statkowaś za Serbow we wobłukach, kótarež su naspomnjone we wušej pomjenjonych pšašanjach1.

Štó je docyła pisał stawizny Serbow w NDRskim času? Tute prašenje je wuchadźišćo za mały biogram wo stawiznarju Instituta za serbski ludospyt Klaus Jürgen Schiller (1935–1986). Wón je jedyn wot dweju awtorow štwórteho zwjazka »Stawiznow Serbow« z titulom »Wot 1945 hač do přitomnosće«, wobjednawši dobu mjez 1945 a 1977 (Budyšin 1979). Hačrunjež wusměri so kritika na serbskim stawiznopisu wosebje na tutón zwjazk, wostanje wosobina awtora za dźensnišu srjedźnu a młódšu generaciju stawiznisce zajimowanych Serbow skerje njeznata. Toho so njedźiwamy: Schillerowe historiografiske twórby wotbłyšćuja w njesměrnje wysokej měrje legitimatorisku funkciju za politiku NDR a so tohodla dźensa wjace njerecipuja. Nimo toho zemrě hižo před zwrěšćenjom tutoho systema w srěnej starobje. Přiwšěm pak je jeho žiwjenjoběh zajimawy. Wšako bě runje wón (zhromadnje z Manfredom Thiemannom) po słowach zawoda do našeho małeho rjada k nimale pozabytej róčnicy dokónčenja »štyrjoch zwjazkow« zamołwity za »socialistiski happyend« serbskich stawiznow.1 Jeho biografija pokazuje někotre zajimawe zjawy wědomostneho a towaršnostneho swěta w serbskej Łužicy za čas NDR.

Serbske Nowiny, 04.10.1919

(Knjez Bart so zajeć dał.) Knjez Bart bě so před tydźenjom z čěskej delegaciju z Parisa do Čech wróćił. [...] Z jeho listow bě knježerstwo zhoniło, zo wón wu­toru abo srjedu sakske mjezy překroči. Duž poli­cija na njeho při mjezach wot wutory čakaše a jeho srjedu rano­ zaja, hdyž wón pola Georgswalda mjezu překroči. Jeho drje jako politiskeho přestupnika zasudźa, tola jeho přiwisowarjo njetrjebaju so jeho dla přejara rozhorić. Jemu budźe so, runje kaž jeho zasudźenym přećelam, amnestiju dać dyrbjeć. [...] Puće politiskich wjednikow su druhdy ćernjojte a wobćežne. Tež knjez Bart dyrbi po nich hić. Po ćežkim přesćěhanju pak tež jemu zaso słónco swobody a radosće zaswěći. Wón je [...] Serbam na měrowej konferency w Parisu wulke politiske prawa wubědźił. Wo nich budźe so w blišim času z němskim knježerstwom w Barlinje jednać.

Někotre myslički dla na­­šeho přichoda. [...] To je cyle wěste, štož njemóže přećel ani njepřećel prěć, zo za nas w tutej wulkej šmjatańcy něšto dobyć a docpěć hinak móžno njebě, hač jeničce přez Paris. [...] Wulce wažna wěc je, zo smy jako wosebita narodnosć připóznaći. A za to so knjezej Bartej do­dźakować njemóžemy. Hdyž pak nětko paragraf wo cuzych mjeńšinach płaći, da za nas rěka­: do dźěła hić, a nic so w fantastiskich idejach zhubić, ale solidne fundamenty załožić. Hdyž čitach, kak maju so w Budyšinje a Choćebuzu serbske alumnaty zhotowić, młodźencojo so pytać, kiž bychu studowali a wukli, zo bychmy trěbny wučeny lud měli, abo kak móže w přichodnym serbskim kraju bjez němskeje maturki štó duchowne atd. zastojnstwo dóstać, to chce so mi zdać, kaž by štó třěchu krył, prjedy hač by róžkny kamjeń k swojemu twarjenju połožił abo spódnje murje postajił. Jeli zo ma z našeje wěcy něšto być, maju so po mojim přeswědčenju slědowace dypki přebědźić.

Krótke stawizny serbskeje wuměłskeje hudźby

11. Serb jako awantgardist – Juro Mětšk

»Mit groteskem Riesenbogen – Trüb. Ein Pizzicato«. Tajke a podobne titule woli wón za swoje kompozicije, kotrež so jara wot toho rozeznawaja, štož so powšitkownje »serbska hudźba« mjenuje. Pola Jura Mětška nimamy reminiscency na ludowy spěw a reju – a jeli su, jewja so wone jeno »subkutanje« a njejsu jako tajke direktnje słyšeć. Mamy činić ze zastupjerjom awantgardy, tež hdyž je zapřijeće dosć njekonkretne. Bychmy tež rjec­ móhli, zo klinči hudźba Mětška skerje tak, kaž sebi přitomnostnu hudźbu předstaješ. »Njeje ničeho, čehož móžeš so při słuchanju duchownje dźeržeć«, praji něhdyši hudźbny redaktor sćelaka Deutsch­landfunk Kultur Gerald Felber.

Mětšk pochadźa ze serbskeje intelektualneje swójby. Nan Frido Mětšk bě filologa, pedagoga a spisowaćel, hudźbny talent syna bu zahe při domja­cym klawěrje wotkryty. Wopyta specialnu šulu za hudźbu a studowaše kompoziciju na Berlinskej wysokej hudźbnej šuli »Hanns Eis­ler«. Wosebje formował je jeho wučer a komponist Günter Kochan. Po studiju dźěłaše Mětšk ja­ko wučer na hudźbnej šuli w Flöha a absolwowaše mišterski studij při Akademiji wuměłstwow NDR pola přezahe zemrěteho komponista Reinera Bredemeyera. Přizamknychu so tři lěta jako hudźbny dramaturg w NSLDź w Budyšinje, a wot lěta 1986 je swobodnje skutkowacy komponist.

Zawjeźenje

Ako pśipóznata narodna mjeńšyna su Serby a Serbowki źinsa typiske wabidło regionalnego sebjerozměśa. Rowno tak ako na pólu marketinga tak teke w ramiku wósobinskich rozgronow pśedstajaju nejcesćej tematizěrowanu kulturelnu wósebnosć Łužyce. Rad wóni se zapśěguju ako pśikład za wjelerakosć regiona, jim se stakim stawnje gódnota pśiśpiwa. Rowno ze źiwanim na historiju NDR se wuwědobnja, až to njejo nowy fenomen. Pśeto: Narodne staty se wudobywaju abo konstituěruju legitimaciju pśez zapśěgnjenje etniskich a kulturelnych mjeńšynow do swójogo wótpowědnego naratiwa. Pśi tom wšak źo mjenjej wó politiske wobźělenje wótpowědnych kupkow ako skerjej wó zmysłapołne zapśěgnjenje do jadnogo pozitiwnje wobrośonego sebjerozměśa, kótarež se pó móžnosći wjele luźam spódoba. Na taki part wšak su Serby a Serbowki w Nimskej demokratiskej republice k wjele citěrowanej »mjeńšynje k pokazanju« awansěrowali, su pak rownocasnje politiske samopóstajenje pśisajźili a pśez statnje pógónjone wudobywanje brunice kaž teke pśez pśeměnjenja w rolnikaŕstwje wažne sedleńske rumy zgubili. Mjenjej jo wobchowanje pšawow serbskeje ludnosći na prědnem městnje stojało – njeglědajucy na 1948 wudanu kazń samskego mjenja –, ale skerjej zarědowanje serbskeje politiki a kultury do socialistiskego statnego wobraza.1

Jako zaběrach so před lětami ze zakładnej analyzu Hauptowych/Smolerjowych »Pěsničkow«, pytach tež za wonymi žórłami serbskeje ludowědy, kotrež wužiwaštaj snadź wudawaćelej za tekstowe dźěle. Hłownje hladach za najstaršimi, wosebje tež nastupajo wopisowanja kwasnych nałožkow. Jedne bě drje pojednanje Abrahama Frencela, wozjewjene po jeho smjerći w lěće 1754.1 Hłownje pak zepěraštaj so awtoraj na Jana Hórčanskeho.2 Pytajo dale, storčich na wjele lubjacy zapis we Wjacsławkowej bibliografiji.3 Zapis bě bjez podaća awtora a Serbski institut ćišć njewobsedźeše. Mějach tak drje titul, nic pak same žórło. Tuž podach so do wědomostneho wotdźěla Budyskeje měšćanskeje biblioteki. Tam njebě hinak. Dźensniši dźeń wšak mamy nowe móžnosće rešeršowanja. Tuž hladachmoj, bibliotekarka a ja, do wotpowědneje syće: SWB online-katalog. A tu nańdźe so pytane žórło, mjenujcy »Abhandlung von den Heyraths-Gebräuchen der Oberlausitzischen Wenden«. Je wobsedźaca institucija – SLUB w Drježdźanach – bě je tež hižo digitalizowała, ju wužiwarjam poskićujo.4 Na městnje mějach tuž móžnosć, zaběrać so bliže z publikaciju. Jako prěnje napadny mi wažny bibliografiski dodawk: Zdźěli so, zo wobsahuje knižka tež notowe přikłady.

Nimo rólnistwa, skotarstwa, rybarstwa a hońtwy hraješe w hospodarskim žiwjenju starych Słowjanow lěsne pčo­łarstwo wažnu rólu. Tute ma so wot pozdźišo nastawaceho domjaceho a zahrodneho pčołarstwa w njeposrědnjej bliskosći ludźacych bydlenjow rozeznawać, hdźež běchu pčołki w schownjach z drjewa, skory abo wjerby zaměstnjene. Při lěsnym pčołarstwje wostachu pčołki w swojej přirodnej wokolinje. Čłowjek wšak skićeše jim za čas rojenja přihotowane prózdnicy we wulkich štomach, kotrež ležachu něhdźe pjeć do šěsć metrow­ nad zemju. Do lěsnych štomow zabiwachu so swójstwowe znamješka, wěste kruchi lěsa za jednotliwych pčołarjow so wotmjezowachu. Tuta naprawa wotbłyšćuje so, připódla prajene, w městnym mjenje Treblitzsch, jw. Belgern, hlej dale deleka.1 Na tute wašnje škitachu so woznamjenjene štomy před wurubjerjemi a paduchami kaž tež před zničenjom. Přeńdźenja so po tehdom płaćiwym prawje kruće chłostachu.2

Předstawy wo rozměrje a wunoš­kach lěsneho pčołarstwa kaž tež wo jeho­ wuznamje za tehdomnišu ludnosć po­srědkuja po němskim zdobyću w mnohich zapisach zdźeržane podaća wo mje­dowej dani. Nimo mnoholičbnych dalšich wotedawkow – kaž na přikład kože, rybow, žita abo skotu, pozdźišo tež pjenjez – mějachu podćisnjeni Słowjenjo němskim feudalnym knježkam kaž tež cyrkwi a klóštram tajki prašany produkt kaž měd wotedawać. Měd njeběše tehdom jenož jenički znaty srědk k wosłódčenju, ale tworješe tež zakład za wopojenski napoj, mjenujcy mjedowe wino. Zdobom wudospołnjowaše wón ze swojimi wuhlowymi hydratami bytostnje cyrobizny čłowjeka, spěchowaše jeho strowotu a płaćeše nic naposledk swojeho dobreho słodu dla jako prěnjorjadne žiwidło. Při doby­wanju mjedu nastawaše jako wažny pó­dlanski produkt hišće wósk. Tutón trjebachu hižo w zažnym srjedźowěku za leće bronzy, pozdźišo w medicinje k zhotowjenju žałbow a pod., předewšěm pak w cyrkwi za swěčki. Bože słužby, křćeńcy, fir­mo­wanja, poslednje wolijowanje, měš­niske abo biskopske swjećizny njeběchu bjez swětła swěčkow předstajomne.

Před 150 lětami prěnje serbske wopomnišćo za padnjenych poswjećene

W lěće 1869 dósta Njeswačanska cyrkej wopomnišćo za sydom wosadnych, kiž běchu w Prusko-awstriskej wójnje lěta 1866 padnyli. Ze złotym ramikom wobrubjenu owalnu pomjatnu taflu připrawichu napřećo klětce pódla wjelb nošaceho połstołpa na sewjernym boku cyrkwineje łódźe, hdźež bě za prědarja kaž za kemšerjow derje widźeć. Ramik bě horjeka z plastisce wusahowacymi chorhojemi a dalšimi wojerskimi emblemami debjeny. Na tafli steješe w bronzobarbnych pismikach serbski napis w frakturnym pismje: »Mjena / tych ßamych wojakow ſ njeswacžilskeje woßady, kotſiž ßu w wojni lěta 1866 ßwoju ßmjercź namakali: / 1) Jan Huſchmann ſ Bohowa. / 2) Pětr Libſcha ſ Dobroſchez. / 3) Jan August Hummel ſ Nowych Bóſchiz. / 4) Jan Glauſch ſ Małeho Pſchěſdrjenja. / 5) Handrij Schuza ſe Sarycža. / 6) Jakub Miſchnaŕ ſ Banez. / 7) Jan Bohuwěr Wenzel ſ Noweho Łuſcža.« Prawdźepodobnje bě přepodaće wopomnišća ze swjatočnym wotkryćom a spominanjom na padnjenych zwjazane, wo čimž pak powěsće njepředleža. Wotměł bě so podawk w lěću abo nalěću 1869, wšako w nowinskej rozprawje ze septembra rěka, zo bě to »hižom před wjacorymi njedźelemi«.1

4. Prědowarki

Přewažnje prědowachu w bratrowskej jednoće sotry, kiž chór nawjedowachu abo w dalšej wodźacej funkciji stejachu. Husto běchu wone do akolutije přiwzate abo hač do kónca 18. lětstotka na diakonisu abo presbyterku wuswjećene. Tute sotry přewzachu šěroki spektrum duchownych a liturgiskich nadawkow: Nawjedowachu rańše a wječorne nutrnosće a spěwne hodźiny, přiwzachu nowe sotry do chóra, rozžohnowachu mrějacych a mějachu měsačnje rozmołwy ze sotrami wjesć, kiž běchu po charakteru husto spowědne rozmołwy. Sotry, kiž předstejachu chórej zmandźelenych, přewodźachu porody, žohnowachu młode maćerje a nowonarodźene dźěći. Při tutych składnosćach husto tež krótku narěč dźeržachu. Zdźěla čitachu z prědowanjow muži, zdźěla same prědowachu.

Městnosće žónskeho prědowanja běchu tuž prěnjorjadne žónske chóry. Někotre Serbowki postupichu w tutych do wysokich funkcijow a tuž prawdźepodobnje tež k wšelakim składnosćam prědowachu, to rěka zjawne narěče abo krótke nutrnosće dźeržachu. Mjez nimi běchu Margaretha Lehmann, kiž 22 lět čěskim sotram w Berlinje-Rixdorfje předsteješe, Maria Hammer rodź. Papesch, kotraž bu z 33 lětami na diakonisu wuswjećena a mjez druhim chór wudowow w Sarepće nawjedowaše (njenawukny pak rušćinu, jeje dźowka jej přełožowaše), Maria Schaaf rodź. Frenzel*, kiž předsteješe chórej wudatych žonow we wjacorych ameriskich wosadach, a Agnes Cranz rodź. Lange (1734–1779)*, kiž předsteješe młodym sotram w Niskej. Mjenowane žony zawěsće prědowachu, tola nic serbsce. Jenička městnosć serbskeho žónskeho prědowanja su Małowjelkowske chórowe domy a tu předewšěm dom wudowow. Tutomu předstejachu z Magdalenu Clemens (1747–1796), Margarethu Mitasch (1744–1814) a Annu Pöhler (1761–1819) tři rodźene Serbowki.

Wuskutki lěta 1968 za Institut za serbski ludospyt (3)

Pod zapřijećom »Praske nalěćo« hodźi so we wuskim zmysle cyłk wšelakich zapo­čatych reformow zjimać, kotrež slědo­wachu powołanju Alexandra Dubčeka za prěnjeho sekretara Komuni­stiskeje strony Čěskosłowakskeje KSČ (4.1.1968) a kotrež wšelake politiske a hospodarske wobłuki wobwliwowachu. W šěršim zmysle wopisuje tute zapři­jeće tež cyłk towaršnostnych zjawow w ČSSR, kiž bě z naspomnjenymi reformami zwjazany, kaž na přikład rosća­ca wotewrjenosć na polu kultury a medijow.

Korjenje tutych reformow sahaja wróćo hač do zažnych 1960tych lět a zwi­suja zdźěla tež z narodnostnymi žadanjemi wosebje Słowakow w ČSSR. W běhu prěnjeho połlěta 1968 pak so w přiběracej měrje ćišć přećiwo reformam wukonješe. Wjednistwa statow Waršawskeho pakta, wosebje tež NDR, so móžneho wupřestrěća tajkich idejow w swojich krajach bojachu, tuž politisku situaciju we wosebitej měrje wobkedźbowachu. W nocy na 21. awgust 1968 pochodowachu jednotki wójskow Waršawskeho pakta do ČSSR, wobdźělene běchu jednotki z Bołharskeje, Pólskeje a Madźarskeje. Z tym zadusychu so sony wo reformujomnosći komunizma.

Serbske Nowiny, 06.09.1919

Přechodny zakoń za ludowe šule w Sakskej. Ludowa komora w Drježdźanach je přechodny šulski zakoń dowuradźiła. Hižo z 22. julijom t. l. měješe do skutka stupić. Chwatne dźěło je so z tym dokonjało, tak z chwatkom, zo hakle Weimarske wobzamknjenja wo tutej maćiznje njedočaka. Njedźiwajo na to je w sakskich ludowych šulach nabožina wuzamknjena. Na jeje město stupi někajke moralne wuwučowanje, kiž so w runej měrje tak derje přihodźa za pohanow a muhame­danow. Poslednje słowo njeje hišće wo tym rěčane. Ma so hakle wujasnić, štó wjace płaći, hač Weimar abo Drježdźany. W přechodnym zakonju su tež »nowe puće« za serbšćinu w šulach pokazane. § 2, kiž so ze šulskim planom zaběra, rěka w 5. přestawce: »W ryzy serbskich a po rěči naměšanych šulach ma so za to starać, zo šulerjo němsku rěč ertnje a pisomnje prawje trjebać nawuknu. Dźěćo serbskeho luda ma mjez šulskim planom so serbski čitać wučić a k wuwučowanju w pisomnym trjebanju serbskeje rěče, kaž tež k přiswojenju serbskich dźěćacych a ludowych spěwow so přiležnosć poskićić. Wučerjo w [tutych] šulach maja na wšěch schodźenkach tež serb­sku rěč nałožować. Při při­wzaću dźěći [...] ma so pochod postajić. Šulski wodźer móže so wot serbskeho wuwučowanja wuswobodźić, hdyž sebi ći žadaju, kiž maja prawo na woćehnjenju dźěći.«

Krótke stawizny serbskeje wuměłskeje hudźby

10. Submodalne stupnicy jako zakład komponowanja – Ulrich Pogoda

Ulrich Pogoda je prěni žiwy serbski komponist, kotrehož w tutym rjedźe předstajimy. A prěni, kiž twori ze swojimi twórbami mosćik wróćo do spo­čatnych lět serbskeje wuměłskeje hudźby, takrjec k lubosćinskemu spěwarjej Wiclawej Rujanskemu. Pogoda njepřewozmje wšak direktnje melodije lubosćinskeho spěwarja, ale bjerje harmoniski zakład srjedźowěkowskeje hudźby po­wšitkownje jako wuchadźišćo za swoje kompoziciske dźěło, tak mjenowane cyrkwinske toniny.

»Su to potajkim stupnicy, kiž maja runje kaž dur a moll dwě połtonowej kročeli a pjeć cyłotonowych kročelow, su potajkim ›sedmistupnicy‹. A we wotpowědnych wučbnicach hudźby so tute jako ›modi‹ wobjednawaja. Su pak hišće dalše štyrnaće stupnicow, kiž tohorunja na samsnej bazy­ eksistuja, tak mjenowane ›submodi‹, a tute sym poprawom za swój zakład wzał«, rozkładźe wón w radijowym interviewje. Wuslědk je hudźba, kiž klinči runočasnje modernje a archaisce. Wosebje skutkowna je tuta kompoziciska tech­nika w jeho koncerće za klawěr a orchester, kiž předstaji so prěni króć 1999.

Rěčna změna a rěčny konflikt w Lubinje w zažnym nowowěku

»Wuměra naša dolnoserbska rěc?« – Z tutym prašenjom zaběraše so njedawno diskusijne zarjadowanje w Choćebuzu. Bjezdwěla słuša delnjoserbšćina k akutnje wohroženym rěčam w Europje. Zakład dźensnišeje situacije su procesy rěčneje změny, kotrež maja swój započatk we wysokim srjedźowěku a kotrež móžemy žórłoweje situacije dla wosebje w nowowěku rekonstruować. Nastupajo historiske rěčne wuwiće w Delnjej Łužicy stejitej sebi we wědomostnej literaturje dwaj interpretaciskej modelej napřećo. Wosebje němscy etnografojo a historikarjo, mjez nimi Richard Andree a Rudolf Lehmann, zastupowachu w 19. a 20. lětstotku měnjenje, zo je serbstwo »w njezadźeržomnym, přirodnje, same wot so« so wotměwacym procesu z němcowstwom jako »wyše stejacej jednotu« zrostło. Tute stejišćo wotpokazowaše w 1950tych lětach so forměrowaca profesionelna serbska historiografija, předewšěm jeje protagonist Frido Mětšk. Wón zastupowaše poziciju planowaneje a wobstajneje knježerstwoweje germanizacije Serbow wosebje w Delnjej Łužicy, při čimž wosebje Delnjołužiskemu konsistorijej w Lubinje negatiwnu rólu připisowaše. Wuzběhowaše při tym wertikalnje spadowacu móc mjez němskej wyšnosću a serbskimi poddanymi, kotřiž běchu objekt a wopor germanizatoriskich zakazow rěče a druhich předpisow.

Hdyž zrozumimy woznamjenjenje a zapřijeće »powołanje« w najšěršim zmysle jako »nawuknjenu a wukonjanu dźěławosć ze zaměrom zežiwjenja«, potom wopokaza so powołanje ratarja a sko­tarja jako najstarše. Tuta dźěławosć připućowanych Słowjanow, zastupjerjow pózdnjogentilnje-zažnofeudalneje ag­rar­neje towaršnosće, tworješe zakład za eksistencu čłowjeka. Zo by so worak a rólnik, potajkim bur, pomjenował, stejachu w prasłowjanšćinje a w staroserbšćinje wjacore woznamjenjenja k dispoziciji. Najstarše z nich su wotwodźene wot prasł. *orati, ně. pflügen, z toho hs. worać, ds. woraś, pól. orać, čě. orat.1 Korjenje tutoho słowa sahaja wróćo hač do indogermanskeje zakładneje rěče před něhdźe 4000 lětami, přetož słowo ma dokładne wotpowědniki w litawšćinje árti, we łaćonšćinje arāre, w gotišćinje arjan kaž tež w druhich starych rěčach, wšitke z woznamom ›worać‹. Prasł. korjeń *or- twori zakład tajkich słowow kaž hs. starše worak a ds. wórak ›worak, rólnik‹, ds. starše worac, dźensa wóraŕ, k tomu čě. oráč a druhe. Wot samsneho korjenja wotwodźene su prasł. *órtajь a *órdlo, z toho ds. rataj ›ratar, rólnik‹, ds. a hs. radło, to je ›motykowe radło‹, ně. Hakenpflug. Na *ór- załožuja so tež hs. ratar a ds. rataŕ, ně. Landwirt. We wobłuku našeje wulkeje temy zajimuje nas wosebje wotbłyšćowanje tutych słowow w składźe mjenow. Mjeztym zo staroserbske městne mjena lědma tajke pokazki poskićeja, eksistuja mnohe swójbne mjena we Łužicy, kotrež poćahuja so na woraka a rólnika. Najhusćišo mjez nimi wustupuje Rataj, prěni raz 1533 jako Ratey, swójbne mjeno, kotrež namaka so jenož w Delnjej Łužicy. Jenož tam storčimy tež na jara rědku formu Rataŕ, 1636 Rathars Söhnlein. Po­dobne płaći za Worak ze swojimi wotwodźenjemi, 1518 Woragk. Jónkróćne je Worač, 1657 Wuraczsch z Wysokeje s. Kamjenca. Wšě mjena su historisce dokumentowane a kartěrowane.2

2. Wučerki

Zo serbske žony we 18. lětstotku jako wučerki skutkowachu, njebě scyła tak njewšědne. Znajemy z powšitkownych stawiznow přikłady, hdźež žony swojim mužam při wuwučowanju pomhachu abo po smjerći muža šulu dale wjedźechu.1 Nowe bě w Ochranowje, zo so přez dźělenje do chórow róla žony jako wučerka institucionalizowa. Hižo w Ćichońcy, hdźež so pobožni spočatnje zetkawachu, skutkowaše žona-wučerka – sotra Hubert. Bohužel nimo swójbneho mjena ničo bliže wo jeje pochadźe njewěmy. Hodźi so jeno zwěsćić, zo běžnje a jara derje němsce pisaše a přiwuznistwo w kruhach zamóžnišich Serbow měješe. Nimo wuwučowanja na němsko-serbskej šuli, kaž so tuta w žórłach mjenuje, bě sotra Hubert w Ćichońcy za nabožne wuwučowanje holcow a žonow zamołwita, měješe so tež dušepastyrsce wo nje starać a organizowaše wopytowanske dźěło na serbskich wsach. Wona wupyta a přewodźeše wopytowarki, kiž mějachu so na serbskich wsach wo žony a holcy dušepastyrsce starać. Wšelake žony w podobnej funkciji kaž sotra Hubert přewzachu tež paćersku wučbu mjez holcami a přewjedźechu přihotowansku wučbu za holcy a žony, kiž chcychu jednoće přistupić. Tole móžemy sej tež pola sotry Hubert a dalšich serbskich wučerkow, na přikład pola Marije Sauer (1715–1788) a Anny Lischke (1734–1796), derje předstajić.