Štó drje w dołhich měsacach koronoweho lockdowna abo w tydźenjach karanteny njeje wo jězbach do dalokeho swěta sonił? Přez knihi, filmy abo w dopomnjenkach móžachmy so na puć podać. Podobnu žedźbu za dalokim swětom mějachu hižo naši prjedownicy. Tež woni sonjachu wo wulkim swěće, wo nowych žiwjenskich móžnosćach a hinašich wašnjach. Z wulkim zajimom čitachu pućowansku literaturu, kotraž bě jim ćim lubša, hdyž měješe pozitiwny, něhdy bychu prajili natwarjacy, zbudźacy raz.

Wosebity zajim hajachu Serbja za Grönlandsku. Přez tři lětstotki móžemy teksty a styki mjez serbskej Łužicu a najwjetšej z lodom pokrytej kupu swěta slědować. Zaběraš so bliže z tematiku, wotkryješ cyłu syć mjezsobnych zwiskow a stykow. Tute wotbłyšćuja serbske kulturne stawizny a pokazaja zdobom na splećenosć serbskich z němskimi, haj europskimi stawiznami.

1. Cranzowa kniha »Historie von Grönland« a Serbja

Wuchadźišćo literarno-kulturnostawizniskeje ekskursije mjez Grönlandskej a Łužicu, na kotruž chcu so tu podać, je w lěće 1765 wudata kniha Davida Cranza »Historie von Grönland«, kiž bě w cyłej Europje – a tak tež w Serbach – zajim za polarnu kónčinu zbudźiła a slědy zawostajiła. Z połnym titulom rěka kniha: Historie von Grönland: enthaltend die Beschreibung des Landes und der Einwohner [et]c. insbesondere die Geschichte der dortigen Mission der evangelischen Brüder zu Neu-Herrnhut und Lichtenfels; Mit acht Kupfertafeln und einem Register, Barby und Leipzig: Heinrich Detlef Ebers, 1765.

K wósaźe Slepo/Slěpe słuša sedym jsow: Dźěwin, Brězowka, Mułkecy, Miłoraz, Rowno, Slepo, Trjebin a wótergi pomjenjujo se ako wósyma wjas bramborski Lěsk. Region jo znaty za wósebnu slěpjańsku narěc, a teke dla rědnych narodnych drastwow. Slěpe jo jadnučki serbski region, kótaryž jo wuwił a zachował do źinsajšnego swójsku źiśecu drastwu za gólcow a za źowća. W drugich regionach źiśi su nosyli cesto samske drastwy kaž dorosćone, jano w mjeńšej wjelikosći. Togodla jo Slěpe wuwześe a naźejam se, až rědna źiśeca drastwa buźo dalej a zasej wěcej widobna w zjawnosći. To wšak njejźo bźez problemow. To jo mě groniła Elwira Hantšo, cłonk towaristwa Kólesko e. V., šlodaŕka drastwow a awtorka knigłow wó slěpjańskej narodnej drastwje za dorosćonych a źiśi. Wjele nanow njoco, až jich syny nose »suknju«. Hyšći pśed někak 50–60 lětami pak njejo to było nic wósebnego.

Za mójo slěźenje zajmny jo dalšny fakt, až w Slěpem su źiśi teke nosyli žałowańsku drastwu. To wšak do źinsajšnego njejo derje wuslěźone. Powšyknje móžo se groniś, až njejo była drastwa za kuždy cerkwiny swěźeń za źiśi, dokulaž wóni njejsu na namšu chójźili až do końca Drugeje swětoweje wójny, gaž su zawjadli specielne namše za źiśi. Wažnje jo teke, až góle jo było połnogódny cłonk wósady akle pó górjejbranju (konfirmaciji). Weto groni se, až ga w Slěpem su źiśi se wobźělili na zakopowanjach swójźbnych prědnego stopnja (to groni nana a maśerje), a jo teke móžno, až pśi zakopowanjach swójźbnych drugego stopnja (to groni na pśikład bratšow a sotšow). Dla togo su eksistěrowali za te źiśi žałowańske drastwy. W knigłach kněni Hantšo z decembra 2020 móžomy wobźiwowaś pór žałowańskich drastwow za źiśi, za cas lěśa a zymy, za zakopowanje a cas pótom, a teke wšednu žałowańsku drastwu.1 Prezentěrowane drastwy su samorozmějucy drastwy za źowća (wót 6 lět až do konfirmacije). Zazdaśim njejo wěcej žednych informacijow, bildkow abo mólbow ze žałowańskeju drastwu za gólcow. Ale źiśi wobeju rodowu su nosyli wšednu źiśecu drastwu, njejadnaku za gólcow a źowća (sic!). Ta drastwa jo nadrobnje wopisowana w brošurce, wudanej teke w lěśe 2020.2

Lukaš Ćemjer – Loni patoržicu předstajichu dźěći w Chrósćicach hodownu hru pod hołym njebjom na Cyrkwinskej horje.

Wot krosnow na kateder: Ryćerjec bratřa z Hodźija (2. dźěl)

Starodostojna Hodźijska šula załoži so hižo 1559 jako něšto kaž progymnazij za »serbskich młodźencow«. Ze zaćahom do noweho twarjenja wokoło 1734 wuwiwaše so wona k ludowej šuli za wšitke dźěći wsy.1 Zawěsće wopytowachu tež synojo tkalca Jana Bohumila Ryćerja tute kubłanišćo.

Třeći syn Jakub narodźi so 29. měrca 1807.2 Kaž jeho staršej bratraj začuwaše wón nachilenje k wučerskemu powołanju. Dokelž běše přijeće na wučerski seminar hakle ze 17 lětami móžne, dźěše najprjedy jako šulski pomocnik k swojemu bratrej Pětrej do Burkersdorfa, pozdźišo k bratrej Janej do Wóslinka. Po tajkich přihotach zastupi k jutram 1824 pod matriklowym čisłom 49 do Krajnostawskeho wučerskeho seminara w Budyšinje. Wot jutrow 1826 wužiwaše stipendij a bu jako adjunkt pomjenowany. K wotchadej ze seminara jutry 1827 dósta znamku »wušikny 2«.

Swoje prěnje městno zabra Jakub Ryćer na Jana 1827 w Dažinje w Ketličanskej wosadźe. Wo tym čitamy w »Cyrkwinskej galeriji Hornjeje Łužicy«: »Es gab schon früher fast in den meisten Parochial-Dörfern Schulen, welche aber nur von alten christlichen Männern, die nur gut lesen und etwas schreiben konnten, aus eigenem Antriebe besorgt wurden, aber in den Jahren der neuen Organisation wurden 4 Nebenschulen etabliert. Die erste 1827 in Groß-Dehsa, mit drei eingeschulten Dörfern, und vor jetzt 122 Kindern, ganz wendisch. Der 1ste Lehrer war Jacob Ritscher, vocirt 1827. 2) Joh. Melde, der gegenwärtige, vocirt 1836.«4

Lěsne (dźiwje) pčoły, druhdy borowki (t. r. pčoły z bora1) mjenowane, běchu hižo wot starowěkowskich ludow kaž bytosće z wuběrnymi zamóžnosćemi a kajkosćemi wobdźiwane: »W pčołach je dźěl bójskeje mysle a dych njebjes, bych rjekł.«2 Ale wužitk pčołow je wosebitu kedźbnosć čłowjekow zbudźił, kotřiž su je hajili a škitali z wotpohladom, zo bychu z nich wjetši wužitk měli. Z dohladowanjom lěsnych pčołow buchu jim wjacore kajkosće připokazane: pilnosć, porjad, zhromadnosć, wutrajnosć, sprócniwosć a dalše. Tohodla buchu wobdźiwane a bjerjechu so zdobom w někotrymžkuli nastupanju za přikład.

Srjedźowěkowske rozprawy wo tym pak su jara rědke, tola wěste pisomne slědy wo »serbskich pčołach« dadźa so hišće w 10. lětstotku namakać. W tutych zapisach so naspomnja, zo dyrbjachu Serbja němskim zemjanam horncy mjeda jako feudalnu dań wotedawać.3 K tomu zawěsće tež wósk a snadź druhe wužitne wěcy. Dań wopřiješe tež předźěłany měd – mjedowinu (pitny měd), wot łaćonšćinarjow pomjenowany jako aqua mellita, hydromellum, potio mulsi. Na produkciju mjedowiny zapadnych Słowjanow skedźbnja hižo Ibrahim ibn Iacob (10. lětstotk), tež Thietmar pokazuje na wulke mnóstwo mjedowiny na Mišnjanskim hrodźe (Chronicon VII 23) a w lěće 948 jewi so mjedowina jako feudalna dań we wjacorych (serbskich) wjeskach (Diploma Ottonis I 105). Wočiwidnje běše w 10. lětstotku mjedowina Serbam znata a tež jara hódna. Jeje hódnotu wobkrući tež fakt, zo bu wona při wěšćenju wužiwana. Po předstawach tehdyšich kmjenow hodźeše so wěšćenje jenož z pomocu boha zdokonjeć a mjedowina běše prawy srědk k čitanju bójskeje wole. Wo tym rozprawja Saxo Grammaticus (Gesta Danorum XIV 39.3) při nawjazanju stykow pomorskich Słowjanow k bohej TriglawejSwarogej, byrnjež wužiwa wón słowa merum (wašnje wina), tola Słowjenjo tehdom tutón napoj hišće zhotowili njejsu. Derje znate běchu tak mjenowane cornua copiae (rohi nadbytka), w kotrychž so mjedowina składowaše. Słowjenjo na zakładźe jeje wupadanja přichodne derjeměće wěšćachu. Dokelž wobhladowaše so mjedowina jako bójski napoj, dyrbjachu po tehdyšich předstawach jeje sobutworićelki-pčoły kruty zwisk z  bohom měć, wšako mějachu podźěl na bójskich wuprajenjach. A bě-li bóh dobry, wobdari swojich wěriwych bohaće, přisporjujo tak jara hódny pčólny wudźěłk. Hadam Bohuchwał Šěrach widźeše w pčołach dźiw bójskeho stworjenja, bójskeje bytosće: »Wšo je w nich bójske, ale z jednym wuwzaćom: Nimaja njesmjertnu dušu.« (Eas [sc. apes] nihil non divinum habere, nisi quod moriuntur – tamle, s. 204).

Darius Budar – Jurij Hantuš běše jedyn z rjekow, kotryž pytaše jako čłon kaba­reta Lipšćanskeje Sorabije składnostnje lońšeje schadźowanki za žórłom čisteje rěče.

Wot krosnow na kateder: Ryćerjec bratřa z Hodźija (1. dźěl)

Napjata rozbudźenosć knježeše 19. awgusta 1817 na Budyskim Bórklinje. W Brüsewitzec domje, hdźež měješe so wučerski seminar zarjadować, bě so 19 młodych muži zhromadźiło, zo bychu přijimanske pruwowanje wotpołožili. Mjez nimi běše tež Jan Ryćer, syn tkalca z Hodźija. Kaž wšitcy dalši kandidaća dyrbješe tohorunja žiwjenjoběh napisać.1 Tuž pisaše wo swojim nanje Janje Bohumilu Ryćerju a wo maćeri Agnes, kotruž ludźo Hańža wołachu. Wón naspomni swojich bratrow, sydom lět staršeho Pětra, wosom lět młódšeho Jakuba, bratřika Handrija, kiž dožiwi jenož lětko, a najmłódšeho bratra, kotryž bě so 1811 narodźił a runje tak mjeno Handrij dósta.2

Potom dyrbješe na wšelake prašenja pisomnje wotmołwić a farar Krinitz, direktor noweho seminara, daše jemu tekst z biblije ertnje wukładować. Hižo dźeń do toho so jeho hudźbne znajomosće přez wučerja Bergta přepruwowachu. Na kóncu bě młodźenc pruwowanje z dobrymi wuslědkami3 wobstał, a direktor Krinitz zapisa do matrikle seminara:

»7) Johann Ritscher, wendischer Nation

Na zachopjeńku

W běgu zachadnych lět som se tam a zas zaběrał z wšakimi socialnymi kupkami, kótarež zjawnosć cesto pósuźujo ako »subkulturelne«: Neonacije, hooligany, punki, sekty, ezoterikarje, hippije, wótrjacniki, śěgaty lud a druge – mjenjej abo wěcej organizěrowane – luźe, kótarež se »kulturelnje« rozeznawaju wót wětšego źěla towarišnosći. Fascinacija za mnjo – a za wjele drugich – nastawa na tom městnje z konflikta mjazy tym »normalnym« na jadnom a tym »njezwuconym« na drugem boce. Až eksistěrujo taki konflikt teke w konteksće serbskeje mjeńšyny, som ja pśipódla wuslěźił w běgu swójogo studiuma sorabistiki w Lipsku.

Titel mójogo masterskego źěła, kótarež som zapódał 24. septembera 2020, jo »Subkulturalnosć a serbska towarišnosć – Pśespytowanje subkulturelnego koncepta na zakłaźe reprezentatiwnych projektow« (Baganz 2020). W źěle som se zaběrał ze zwiskom mjazy subkulturalnosću a serbskeju mjeńšynoweju towarišnosću. Za to som pśeslěźił a pógódnośił serbskosć a subkulturalnosć wšakich serbskich projektow na pólu literatury, muziki a socialnych medijow.

Zasadny problem w běgu mójich pśeslěźenjow jo było wupominanje, słužbnje nałožowaś kopicu wšakich zapśimjeśow a fachowych definicijow z kulturnowědomnostnego wobłuka. Aby wuźěłał wužytny teoretiski instrumentarium, som wusměrił źěło za perspektiwami sociologa Rolfa Schwendtera, kótarež jo wón formulěrował w swójich knigłach Theorie der Subkultur (1993). Na zakłaźe togo a konceptow z moderneje etnologije som wutwórił teoretiski zakład. Pśeglědnosći dla njamógu na tom městnje wopisaś ceły swójski dialektiski proces, ale jano pokazaś na nejwažnjejše wuslědki mójogo źěła. We tom zmysle njok dopołnje rozkłasć slězynu kompleksnych zapśimjeśow, ako na pśikład identity, kultury, Schwendteroweje pyramidy towarišnosći a wjele drugich. Taka skrotcona forma móžo zawinowaś wjele njedorozměśow, ja pak se wó to procuju, až su móje wugronjenja k rozměśeju.

Hanka Šěnec – Alojs Šołta při natwarje wustajeńcy z jeho twórbami, kotraž so hišće hač do kónca januara 2022 w Bu­dyskej Serbskej kulturnej informaciji poka­zuje.

Postrowy z južnosłowjanskich stron

Z časa młodoserbskeho hibanja wokoło Smolerja přichadźachu dźeń a wjace zwědawi hosćo z cyłeho słowjanskeho swěta do Hornjeje Łužicy. Chcychu so zeznajomić z małym ludom, kotryž nastaji so na puć do moderneje byrgarskeje towaršnosće, bjez toho zo by zaprěł swoju narodnosć a rěč. Nawopak, byrnjež mjeńšina, wutworichu sej wšitke znamjenja byrgarskeje kultury: serbske towarstwa, nowiny, časopisy, wědomostne slědźenje za swójskimi korjenjemi, literaturu, hudźbu a nowe wašnja towaršnostneje zabawy. Wosebje spěwanske swjedźenje, tehdy jara popularne a politisce wuznamne narodne demonstracije, wubudźichu skedźbnosć, a to jědnaće lět do prěnich tajkich němskich w Budyšinje a wokolinje. Wopytowarjo wšak njepřichadźachu jenož do města, ale dźěchu tež rady na wjes, zo bychu tam na swojej woči dožiwili to porno sebi starodawneje burskeje a so wuwiwaceje byrgarskeje kultury. Bě drje jara zajimawe dožiwić wuwiće, takrjec zrawjacy system narodneje kultury en miniature.

W tutym wuwiću špiheluja so zwiski a zwjazki, poćahi a wotwisnosće, ideale, wočakowanja, wojowanja, bědźenje a nadźija, napinanja a přesłapjenja. Wšo to běše motor wuwića, skowanja a skrućenja serbskeho naroda. A kóžda (młoda) generacija je znowa nawjazała na styki, wosebje do słowjanskeho wukraja, wutworjejo sej zdobom swoje »nowe« a nadźijejo so pomocy a podpěry.

Moler a publicist Měrćin Nowak-Njechorński bě zdobom wusahowaca wosobina Serbskeho Sokoła. Na konferency k jeho 100. narodninam w lěće 2000 so jeho skutkowanje w serbskim sportowym towarstwje we wosebitym přednošku hódnoćeše.1 Bjez dźiwa, zo namakamy mjez jeho wobrazami figury Sokołow. Christina Boguszowa je w lěće 2004 w Sokołskich Listach wobšěrnišo k tomu pisała.2 Je tam rěč wo wobrazach ze Sokołom-jednotliwcom, sokołskej dwójku abo skupinu Sokołow. Mjenować chcemy někotre znate wobrazy:

• barbnu pohladnicu ze Sokołom w paradowej uniformje, zhotowjenu składnostnje 2. sokołskeho zlěta we Wulkim Ćisku

• pjerokrjesbu z lěta 1930 z pomjenowanjom »Zbudźenje«, pokazowacu Sokoła ze serbskej chorhoju a tekstom »Hój horje, serbski Sokole, zbudź cyłu serbsku zem!« Stej to lince najznaćišeho sokołskeho spěwa. K mjenowanemu wobrazej eksistuje druha wersija. K w Sokołskich Listach 4/1995 wozjewjenemu wobrazej běch z archiwa něhdyšeho Serbskeho zarjada ludoweho kubłanja citował, zo »njesmě so wobraz wužiwać«. Čehodla bě so to postajiło, njeje znate.

• drjeworězbu »Lubosć« z młodym mužom w paradowej uniformje a młodej žonu w narodnej drasće, wozjewjenej prěni raz w zběrce basnjow Pawoła Krječmarja w lěće 1929 z titlom »Raj myslow, sonow z łužiskich honow«

Hanka Šěnec – Na dnju wotewrjenych duri Smolerjec kniharnje, z kotrymž swjećeše tuta 30. róčnicu swojeho zało­ženja, předstajištaj Lubina a Branko Hajduk­-Veljkovićec swoju dźěćacu knihu »Dolina při rěce – Mali přećeljo«. Wona wuńdźe jako mjezynarodny projekt we wja­corych rěčach­.

Přistup

W zawostajenstwje Siegmunda Musiata, kotrež přijima Serbski kulturny archiw w běhu poslednjeju dweju lět, nadeńdźechmoj dźenik ze Smječkec pochadźaceho wojaka Georga Pecha. Noticowa knižka, někak w přihódnym oktaw-formaće, słužeše mužej ze serbskokatolskich kónčin jako dnjownik swojeho wojerskeho časa. Wustojny ludowědnik, stenograf a stawiznar, njeboh dr. Musiat nošeše so drje z mysličku, wo knize muža ze swójskeje ródneje wsy pisać – pak nastawk pak samo mjeńši serial za nowiny. Na to pokazuja do knihi zapołožene noticki. Hač je tule mysl cofnył abo čehodla k tomu wjac dóšło njeje, njehodźi so hižo wuslědźić.

Rěč a pochad pisarja

Cyły dźenik je w hesłowej formje, respektiwnje w krótkich sadach, němsce napisany, ale jednotliwe mjena přiwuznych a znatych pisarja pokazuja jasnje na to, zo běše wón Serb. Katolska nabožnosć w zwisku z domizniskej kónčinu je za to dalši indic. Ryzy dokumentariski přistup tole snano njedopokaza, ale tukamoj na to, zo bu Georg Pech mjez swójbnymi a druhimi Jurij P(j)ech mjenowany, znajmjeńša pak serbsce rozumješe a rěčeše.

Wo swójbje Pecha hodźi so z jeho zapiskow telko zhonić, zo měješe nimo staršeju dweju bratrow »Michael« a »Nikolaus« a znajmjeńša jednu sotru. Dalše přiwuznistwo běštaj wuj »Georg« a ćeta »Anna« z Njebjelčic. Jónu naspomni wopyt pola wuja w Drježdźanach. Tohorunja mjenuje so jedyn kuzenk »Nikolaus«.

Niski prestiž jo zadora spěšnemu wótnowjenju (3)

Znate ga jo ze zapiskow, až su Drjewjanarje rady a wjele spiwali. W lěśe 1672 jo na pśikład wušy promšt města Celle wobznanił, až Wendlandarje hyšći »wjele słowjańskich spiwow« spiwaju (w nimskem originalu: »viel wendische Lieder«). Na pśikład pśi woplěwanju nałoga stajanja kronowego boma na dnju swětego Jana su młode drjewjańske žeńske z Lüchowa spiwali »wjasołe pěsni w drjewjańskej rěcy«. Gaž wóni srjejź swójeje jsy ten kronowy bom (nimski: »Kronenbaum«) zwigaju, wóni »rejuju a skokaju wokoło kaž źiśi Israela wokoło swójogo złotego śeleśa; spiwaju w drjewjańskej rěcy wšakorake pśiwěrkojte spiwanja, myslece, až take jo jadna Bóža słužba, pśez kótarejež móc wóni a jich zbóžo derje se wuwijaju.«

Gaž pśi góźbje swajźby jědu pó njewjestu, tak jo zachowane ze jsy Clenze, wóni spiwaju »teke wjele drjewjańskich spiwow«. Z lěta 1640 jo wobznanjone, až drjewjańske młodostne su chójźili wót jsy ku jsy a su spiwali jatšowne kjarliže w swójej rěcy, a wóni su za to dostali jajka a jěšnice.1

Ako běšo ewangelski pastyŕ Nicolaus Rodewald (1647–1674) we Woltersdorfje swóju słužbu ako dušepastyŕ pśewzeł, jo zapisał pśi wizitaciji lěta 1671, až jo póznał jomu njeznatu wašnju pśi zakopowanju: Gaž su Drjewjanarje wumarlika na kjarchob dowjadli, sednuštej se »dwě žeńsce na wóz, jadna pó kuždem boce kašća, kenž jo zapowjesnjony z płachtu, a wrjašće a se źeru ga tšašnje pó drjewjańsku.«

Inuit su kupka prawobydlarjow w arktiskich a subarktiskich regionach Grönlandskeje, Kanady, Alaski a Sibirskeje. Inuit – to groni »pšawe luźe«. Tak wó sebje su gronili Eskimarje, dokulaž su kśěli pódšmarnuś, až wóni su jaden wósebny a wót drugich se rozeznawajucy narod. Bóžko kultura a tradicije Inuit su wobgrozone. Wót lěta 1670 su se zachopili kontakty Inuit z Europejarjami, kótarež njejsu wunjasli nic dobrego. Inuit, kaž teke wjele drugich awtochtonych towarišnosćow, njejsu wěcej byli te »pšawe luźe«, ale te »mjenjej gódne luźe«. Wóni su byli nuzkane, kśesćijaństwo pśiwześ a swóje dotychměst měrne a z pśirodu zwězane žywjenje wóstajiś. Teke źiśi wót naroda Inuit su musali do šule chójźiś, šulskeje winowatosći dla. To zasadnje njeby była špatna wěc, ale ceła familija ga njejo mógała z góleśim se pśesedliś do města, źož jo šula była. Abo jo była nuzkana, swóju wjeliku swójźbu wóstajiś a bydliś w nowych bydlenjach z betona daloko wót drugich znatych. Desintegracija familije jo měła ako wuslědk wukórjenjenje a zabydnjenje swójskeje rěcy a kultury.

Shina Novalinga jo 22-lětna młoda žeńska w Kanaźe, w měsće Quebec, kótaraž z naroda Inuit póchada. Naraz wóna jo swětoznata a kuždy casnik a magacin co z njeju jaden interview měś. Cogodla? Wóna jo pśedstajiła na TIK TOK tradiciski gjardłowy spiw (nimski Kehlkopfgesang), kótaryž jo pśisamem wótzabyty. Kśesćijańske misionarje a kolonialisty su te spiwy zakazali. Shina pak jo nawuknuła ten spiw wót swójeje maśerje a dostała 60 milionow »likes« a teke dobydnuła 1,5 milionow »followers«. Maś Shiny, Caroline Novalinga, ma teke jaden account na TIK TOK a INSTAGRAMje a krotko rozkłaźo, kak gjardłowy spiw jo se nowy naroźił: »Ako misionarje su how pśišli na našu zemju, su wóni gjardłowy spiw zakazali, dokulaž su se myslili, až Inuit pśez ten spiw wołaju złe duchy. Togodla ta rědna tradicija jo wuśichnuła na wjele lět. Až do casa, až Aisa Koperqualuk, wjelgin cesna stara žeńska, jo pšosyła 5 profesionelnych gjardłowych spiwarjow, aby swóje znaśa drugim dalej dawali. Ja som tu gluku měła, som była jadna wót studentkow, až som swóje kórjenje namakała a se z našymi prědownikami zwězała. Mója źowka a ja smej dekolonizěrowanej.«1