Wliw němčiny na serbšćinu – na wšěch runinach rěče –, a wosebje wobchadnu serbšćinu, je dźensniši dźeń sylny, nic jenož dokelž je to dominowaca rěč wokolnosće, ale dokelž wobknježi dźensa tež kóždy Serb němsku rěč. Z tym mamy situaciju tak mjenowaneho absolutneho rěčneho kontakta. Ale tež ze sebje won so rěčny system stajnje měnja a připodobnja so potrjebje towaršnosće, rěčnikow. Spisowna rěč je přez swoje kodifikowane prawidła a struktury mjenje dynamiska a spyta wliwam zwonka a změnam w gramatice skerje wotwobarać. Zo by pak rěč žiwa wostała a zo bychu so rěčnicy z njej dale identifikować móhli, je trjeba, zo dźe kodifikacija z časom a so we wěstej měrje uzusej přibliži. Hewak so wobchadna a spisowna serbšćina dale a bóle wot so wotsalitej. Rozdźěl mjez nimaj je nětko hižo wulki. Dožiwjam přeco zaso, kak njewěsći sej mnozy z rěčnikow w spisownej serbšćinje su, kak wulki je wotstawk k njej, kak »cuza« jim je.

Leńka Šołćic Foto: priwatne wobsydstwo

Zo njeby tutón wotstawk dale rozrostł a serbska spisowna rěč jenož hišće rěč serbskich institucijow abo jednotliwych awtorow była, bychu so tola móhli wěste zjawy z wobchadneje rěče do spisowneje přewzać (za někotrych čitarjow: akcent leži na wěste). By da woprawdźe zlě było, hdy by so tež w spisownej rěči analytiski futur z perfektiwnymi werbami »dowolił« (budu zawołać). Abo hdy by so pola někotrych přewzatych słowow, euro, ananas, njedeklinabelna warianta dopušćiła?

 

 

K zahajenju festiwala Noweje hudźby w Brandenburgu

Notowe linije z fantaziju jako girlandy wuhotowane, na to přičinjene wurězki partiturow kruchow, kotrež mějachu zaklinčeć, kaž tež wulkej łžicy pódla dweju gitarow překwapichu wopytowarjow koncerta na Bože spěće w Potsdamskim wuměłstwowym domje sans titre. Hižo prjedy hač jimaše so nawoda Thomas Gerwin do zahajenja pjećdnjowskeho festiwala Noweje hudźby słowa, bu přez originalnu atmosferu ruma jasnje, na čo je so k 22. razej wotměwacy rjad zarjadowanjow z pomjenowanjom »intersonanzen« wusměrjeny: na prezentaciju šěrokeje wuměłskeje kreatiwity z mjezynarodnym wuprudźenjom, tutón króć z widom na Pólsku a Awstrisku. Hižo přeprošenje ekskluziwneho gitaroweho duwa Stefana Conradija – Bernda Gehlena k »preludijej« hudźbnych dnjow dokumentowaše tutón wotpohlad přez zrědka dožiwjenu wobsadku, kotraž žada sej šěroku bohatosć idejow.

 

Gitarowy duwo Stefan Conradi a Bernd Gehlen z komponistom Janom Cyžom (srjedźa) Foto: Sebastian Rausch

Tole bě hižo při prěnjej twórbje, wjelewoznamoweje kompozicije »sait᾿ an sait᾿ – gegensaitig« serbskeho komponista Jana Cyža pytnyć. Cyž wobhladuje wobeju interpretow jako přewodnikow, kotrajž spytataj so wjace razow čućiwje přibližować. Poněčim so hudźbne napřećiwki rozpušćeja, na př. nastupajo wašnja hraća a sylnosće zwuka kaž tež rozwólnych improwizowanych pasažow. Při tym hodźa so tež optisce powabne akcije wobkedźbować kaž zasadźić smyčki při hraću na trunach abo zwjertnyć instrumenty na koleno. Bóle tradicionelnje skutkuja na kóncu melodiske floskle, kotrež wjedu hač k spóznajomnemu citatej spěwa, tak zo pokazuje wjesoła kónčna štučka cyle jasnje na hłuboko sahacy humor awtora.

 

 

 

Hartmut S. Leipner Foto: archiw Nowego Casnika

Gaž nimske diskusijne krejze se zaběraju ze serbskeju rěcu, móžomy z wěstosću na to cakaś, až pśiźo pšašanje, lěc se hyšći wupłaśijo, do spěchowanja wuměrajuceje rěcy inwestěrowaś. Něgajšny chóśebuski wušy promšt Reinhardt Richter jo se pšašał, kak dłujko musymy hyšći serbske namše póbitowaś. Pśecej su take zranjece słowa zwězane ze słowkom hyšći. Kak dłujko se hyšći serbski powěda. Slědny maminorěcny pótom serbske swětło wugasnjo? Drogujuca wustajeńca »Co ga how groni mjeńšyna«, kenž jo była wiźeś do kóńca apryla w Zwězkowem sejmje a jo něnto ducy pó cełej Nimskej, pśewobrośijo pšašanja na wětšynowu ludnosć, aby zwurazniła głuposć takego pśistupa: Wjelich was jo, su scełego filmy w nimskej rěcy, cogodla hyšći nimski powědaśo a nic engelski abo chinski, dla cogo trjebaśo wucbu w nimšćinje, maśo namše w nimskej rěcy, atd. Spisowaśel Eugen Ruge jo gano we swójom drježdźańskem nagronje analyzěrował nimsku rěc. Móžomy se pśedstajiś, až wóna wótemrějo? Móžo to byś, až se pśibližujomy kóńcoju nowowusokonimšćiny, ako jo źinsa znata? Jogo wuslědk jo pśechwatajucy – jo, na kuždy pad móžo se to pśedstajiś. Awtor namakajo wšake indice, w casach dominěrujuceje engelskeje popularneje muziki, lichego wikowanja, digitalizacije a pšawopisnych abo »gender« reformow, gromaźe z powšyknym spadom rěcy.

A co jo z našeju bogeju serbskeju rěcu? Smy my napšawdu na droze do Texasa, ako jo było dawjeto cytaś w ewangelskem casopisu Pomhaj Bóh? Měnjone jo było, až naša rěc buźo graś jano symbolisku rolu ako na swěźenjach Serbow w Texasu – na toflach w měsće, w dwójorěcnych nadpismach, abo gaž se gjarźe prezentěruju stare serbske knigły z pśispomnjeśim, až (se wě) cytaś je južo nicht njamóžo.

W ruce dźeržu tirkisnu knihu. Na njej sadźa rysowanki małe akcenty. W jednym róžku je hwězda namolowana, w kotrejž »crash!« steji, na druhim blečku je mała žołma, snadź je tež sněh, kiž so nabok wěje. »Bjez čriji« steji tam w čornym podšmórnjenym pismje.

Ivona Březinová, Bjez čriji, z čěšćiny přełožiłoj Jana Štillerová a Pětr Šołta, ilustrował Jakub Troják, Budyšin 2022Jedna so wo serbski přełožk čěskeho romana »www.bez-bot.cz« Ivony Březinoveje. Jana Štillerová a Pětr Šołta staj jón do serbšćiny přełožiłoj. W stawiznje so předstaji, kak Ben po ćežkim njezbožu na sněhakach z nowej situaciju wobchadźa, jako w chorowni wotući a zhoni, čehodla tam leži, kajke sćěhi je njezbožo zawostajiło a kak wuknje je za sebje přiwzać. To je wšak dołhi proces z horami a dołami. Podobnje kaž wobalka knihi su tež kapitlowe strony wuhotowane. Kniha ma 13 kapitlow, kotrež wobsteja z jednozłóžkowych słowow. To dopomina na tak mjenowane hashtags abo na krótke nadpisma, kajkež so na internetowych stronach a w socialnych syćach wužiwaja. Tak rěka prěni kapitl »1 # BEN« a předstaji čitarjej hłownu wosobu, woneho Bena, 15-lětneho Benjamina Brauna. Je sportowy typ a so rady a wjele pohibuje. Kaž sam praji, je »wjele z kolesom po puću, płuwa […] a najradšo […] ma sněhakowanje« (str. 46).

Jako čitarka přewodźam Bena rady, kak po njezbožu w chorowni wotući, so tam najprjedy raz orientuje, a to wosebje dušinje. Ben wjele spi, jemu so dźije wo sněze a sněhakowanju, mjez wobrazami su hłosy słyšeć, kotrež z nim abo wo nim rěča, ale »zawołany wobdźělnik njeje docpějomny« (str. 8), kaž powědar zdźěli. Tutón powěda z Benoweje perspektiwy. Traje wěsty čas, doniž Ben njewotući. Tak zhoni wón a z nim tež čitar hakle po někotrych stronach, hdźe je. Tak mysli, zo je wosoba w běłej drasće konditorka, a je wšón zadźiwany, jako jemu něšto wo chorowni a lěkarju powěda. Jako přichodny raz wotući, steji jeho swójba wokoło njeho: mać, nan, sotra Vendy a młódši bratr Damik. Jim je ćežko wokoło wutroby a njezamóža Benej wo njezbožu a jeho zranjenjach ničo rjec. Tuž přewozmje to lěkar a praji Benej, zo su jemu po njezbožu ze sněhakami noze wotewzać dyrbjeli. Ben so rozmjerza, nochce to wěrić.

»…na kóncu módry dym.« Heinrich Heine – Z třoch dźělow zestajena zběrka prozy a esejow »Stop a stup« Měrany Cušcyneje započina so z rjadom powědančkow, kiž su tematisce a poetisce jara mnohostronske, ale přeco hłuboko we wšědnym dnju zakótwjene.

Měrana Cušcyna, Stop a stup. Powědki, miniatury, eseje, titulna ilustracija Iris Brankačkowa, Budyšin 2021, 152 s., kruta wjazba ze škitnej wobalkuKrótke, jadriwe sady, napjate wašnje powědanja, jara čućiwe přibliženje figuram, něžnje napředźene charakterizowanje figurow a jich poćahow, woznam druhich ludźi za nas a kak wažnej stej stabilny wšědny dźeń a stabilna wokolina, su prěnje zaćišće, kiž napadnu na spočatku lektury. Zetkamy figury (Danielu ze »Zawostajenstwo«), kiž so swojim nostalgiskim začućam a dopomnjenkam podawaja: Wulkotne wobrazy serbskeho dźěćatstwa w NDR, nadrobnosće, kiž běchu tak wjele biografijow wučinili, fota wubudźeja přeco dalše dopomnjenki na nana a wuja, na mać, na swjedźenje. A přeco zaso njewočakowany wobrot. Tu je tež pytanje za uniwersalnej spiritualnosću (»Jandźelina«), za zwjazanjom z njeznatymi, bójskimi mocami, kiž w nas skutkuja, něžne, dokładne wopisowanje a hłuboke dohlady do psychi, nadal hłuboko zanurjeneje do wšědneho dnja ludźi, z wjele zrozumjenjom za wšitke jich słabosće a sylnosće. Njehladajo skerje nabožneho zakładneho tona a z tym relatiwnje wuskeho ideologiskeho a wozjewjensko-techniskeho ramika poradźi so Měranje Cušcynej w jeje powědančkach (»Hodowny štom«, »Drohotny dar«, »Zhubjeny syn«), tute wobmjezowanje přez efektowe pointy přewinyć, so powučacemu patosej a pobožnej sentimentalnosći wuhibnyć. Připódla prajene by Měrana Cušcyna jedna z mało awtorkow była, wot kotrejež móžemy wuknyć, kak hodźi so spiritualnosć skutkownje předstajić a z lochkej ironiju a přichilnosću łamać.

Powědki »W Hodźanach«, »Nohaty wosušk«, »Dr. Frido Fumlofak« su duchapołne, žortne, z wjele rěčnymi hrami a rěčnymi žortami, stilistisce jednotne, bajkojte, hrajkaja sej z předsudkami a klišejemi, za kóždym róžkom łaka žortne zwjertnjenje. W powědkach Měrany Cušcyneje njeskuzła so hłuboka dramatika a tragika, w tym zmysle je wona přeco po swójskich rěčnych a poetiskich pućach kročiła. Tež multiperspektiwisce so jednanske nitki pletu (»Židźana nitka«). Dźe wo njewšědnu rozžahłosć, wo wobraz dźensnišeho indiwidualizma a samo woleneje samoty, wo falowacu komunikaciju, strach před bliskosću, ale tež wo strach, zo so žona tebje zmocuje, će šlapnje.

Sylwija Šěnowa Foto: priwatne wobsydstwo»W spočatku bě Słowo […] a Słowo bu mjaso a je mjez nami bydliło« (Jan 1,1–14). Na samym spočatku ewangelija po Janje připowědźa so přichad Jězusa z metafru »słowo«. Časowe podaće »spočatk« poćahuje so na čas, jako započa Bóh stworićelsce skutkować. To rěka, prjedy hač bu scyła něšto stworjene, dawaše hižo słowo. Bóh stwori přez swoje »słowo« wšo druhe. Słowo je zakład wšeho byća. Kaž Bóh swoju Božu wolu přez Słowo – Syna Božeho – wozjewja, tak wozjewjamy my swoje nutřkowne mysle a začuća ze słowom. Ewangelij po Janu je w originalu w grjekšćinje napisany. W nim steji na tutym městnje zapřijeće »logos«.

Logos da so wězo jako słowo přełožić. W antikskej filozofiji pak měni logos tež rozum a rozumnosć, logos je na zrozumjenje zapołožena rěč, wopřija zmysł, logiske myslenje a posudźowanje. Słowo je potajkim zakład wšeho myslenja, začuwanja a skutkowanja. Je tuž woprawdźe wšojedne, hdy a hdźe kotre słowo wužiwamy? W zašłym času diskutuje so wo genderowanju abo wo móžnej změnje našeje hymny, w kotrejž so dotal jeničce wo muži »hódni wěčnoh wopomnjeća« prosy. W tajkich diskusijach jewja so tež argumenty kaž wotkaz na gramatiske kategorije, kotrež w swojej neutralnej formje drje po muskim splahu flektujemy, kotrež pak žony a muži runočasnje wopřijeja – čehodla tuž njetrjebawšo komplikować? Abo snano někajke nowe znački kaž hwěžki abo nakósne smužki zawjesć? Tež historiski argument so rady wužiwa. Hymna je produkt swojeho časa. W zwisku z genderowanjom pokazuje so na směšnosć, triwialnosć abo na wo wjele wažniše wěcy.

Róža Domašcyna Foto: Jens Domaschkedrje je runočasnosć, baseń rowjenicy abo rowjenka. Za to mamy skład wurazow, nic jenož wunamakanki rowjenkow. Ale kedźbu: Přenačasne słowa maja druhdy kuše žiwjenje, njejsu zmysłojte a z tym so za baseń njehodźa. Při tym je wšojedne, hdy baseń nastanje. Njeje na wosobinsku biografiju abo narodnosć spisarki abo spisarja wjazana. W čim so čas jewi, so často w runje dožiwjenym njepokazuje, ale wukristalizuje so hakle z historiskeho konteksta. W pohladnjenjach na čas, kiž je wotběžał, jako wuměnjenje za přichod. Za mnje woznamjenja runočasnosć w rěči jeje wotwisnosć wot runje dožiwjeneho, čerstweho. Při tym móže so wo dny, tydźenje abo měsacy jednać. Runočasnosći runa so spěšnje trjebana rěč we wěstym časowym woknje. Rěč stanje so tam z terminologiju, a to nic jenož z terminologiju wabjenja, politiki abo techniki. Rěč funguje. Z tym je fungowaca rěč, druhdy w tak mjenowanej jednorej rěči, kiž je z nuzu informatiwna. Tajka rěč reflektuje słód časa, němsce Zeitgeschmack, kiž serbsce rjanočuće rěka. Rjanočuće kóždy čas tak mjenowane našočasne podawki pomjenuje a hódnoća. Hinak w basni, w basni rěč přez mnohe woršty dodnjenja asociacijow na awtonomiji přibywa. Na bujnosći woznamow, barbow, intensiće a z tym rjanosći. A to čim bóle, ćim dokładnišo a z tym hłubšo recipient baseń samu na sebi jako awtonomnu twórbu wědomja wobhladuje a skutkować da. Štóž baseń kaž namołwu na přikład za rjeńšu zahrodku abo jako pokiw zadrasćenja do wěsteje drasty wukładuje, njeje ju rozumił. Jelizo tutomu – chcu rjec zjednorjenemu – narokej njeslěduje, za toho wostanje baseń stajnje baseń, kotraž jemu něšto praji: to mjez linkami, to, štož wo wjele wjace waži hač hoła informacija. Baseń so njehodźi hač dodna dodnić. To je indic poradźeneje basnje. Pospyt zwjeršneho w rěči, kotraž jenož čorno-běłe barby dowola, njeje rěč basnje. Při tym je wšojedne, w kotrej rěči je spisana. Baseń hraje z dialektiku a nima ničo z pesimizmom, kumštnym optimizmom, kontrernej poziciju abo wočornjenjom rowjenkow – kajke to poetiske słowo w serbšćinje, kiž měni wonych, kotrychž w něhdźe samsnym času do rowa kładu, – činić. Kóždy pospyt zwjeršneho zrozumjenja abo spěšneho konsumowanja wjedźe runočasnje k njedorozumjenjam. Basnje basnicy abo basnika su basnje woneje abo woneho, su wuraz jeje abo jeho »ja«. Tute »ja« je wězo w času a towaršnosći žiwe a wot sobuswěta a podawkow na swěće wobwliwowane. Kóžda basnica abo kóždy basnik pisa w swójskim stilu, kiž ničo druhe njezwurazni, hač indiwidualne zrozumjenje žiwjenja. Runje tak, kaž ma kóždy rukopis swoje cyle swójske kajkosće, takrjec swojoraznosće. Pisacy čłowjek twori literaturu, hdyž je to, štož pisa, literatura. To rěka, hdyž so rowjenka, našočasneho, runočasneho, druheho, tamneho, blišeho, čitarja podótknje.

RÓŽA DOMAŠCYNA