Mějach česć knjeni Halinu Barań zeznać, jako běše do Zieloneje Góry přijěła a w uniwersiće swoju nowu knihu předstajiła. Naju zeznajomi tehdom profesor Tomasz Jaworski, znaty stawiznar, ale njemyslach, zo budźe to za mnje wjace hač zwučene awtorske zetkanje, kajkež so husćišo wotměwa. Sym pak so jara mylił.

Hdyž so Halina Barań hižo wjele lět njesprócniwa wo to stara, zo by nam Polakam »serbski duch« w swojich dźěłach přibližiła, potom předewšěm runje dla toho: Serbam je so do Druheje swětoweje wójny wulke njeprawo stało, hišće wjetše hnydom po wójnje, najwjetša njeprawda pak stawa so jim nětko – zabyće.

Nic bjez přičiny namakamy w najnowšim romanje spisowaćelki tajke sady: »Wětřik, kotryž hižo wot ranja hałužku wobstarneho, w bliskosći domu zrosćeneho štoma pohibowaše, so lehny. Susodnu łuku wobknježi kurjawa, we wšěch woknach palasta němskeho zemjana swěćachu so swěčki. Pozdatnje měješe so tam bórze přijeće započeć, tohodla trajachu wot switanja hektiske přihotowanja. W palasće njefalowachu ani jědźe, ani napoje, a wótre zynki hudźby, kiž tam zaklinčachu, wupjelnjachu cyły Łaz.« (»Łužyce moja miłość«, s. 65) Jan Arnošt Smoler wužiwaše mjeztym ćišinu wokolnych łukow a lěsow, pluskotanje rěčkow a mjelčenje hatow – potajkim jedna z wonych postawow, bjez kotrychž njemóžemy sej serbsku kulturu scyła předstajić, a kotrejž wěnowaše Halina Barań swoju dotal poslednju knihu, kiž je zdobom dalši dźěl trilogije, kotraž powěda tež wo dóńće dweju zasłužbneju prócowarjow – basnika Handrija Zejlerja a komponista Korle Awgusta Kocora.

W Małym Wjelkowje wuhladaš na pohrjebnišću skromny row Jana Awgusta Měrćinka (1817-1875), Serba z njewšědnej a fascinowacej žiwjenskej stawiznu. Nimo naspomnjenja w »Nowym biografiskim słowniku« (1984) kaž tež w přiručce »Serbske pomniki« (2022) z pjera Trudle Malinkoweje, napisa tež Lubina Malinkowa pod titulom «Spominamy: Jan Awgust Měrćink. Serb. Misionar. Tołmačer.» (Rozhlad čo. 7/8, 2017) krótke zjimanje wo jeho žiwjenju a skutkowanju. Dalše wobšěrne dźěła wo tutym wuznamnym čłowjeku so pak hač dotal njewozjewi a móhł rjec, zo so w Serbach nimale na njeho pozaby.

Nóhaj, dalša kniha wo wuchodnej Europje – tajka moja prěnja mysl, jakož wuhladach knihu prěni raz; a wosebje hladajo na to, zo njeje předležaca twórba runjewon najćeńša, hodźi so prašenje stajić, hač so wudani ju čitać. Móžu rjec: Na kóždy pad!

Awtor předležaceje publikacije, Jacob Mikanowski, wudźěła w swojej twórbje přeco zaso zjawy a charakteristiki za wone pasmo, kotrež so pod zapřijećom »wuchodna Europa« pozdatnje jednorje wopisować hodźi. Mamy sej při tym wuwědomić, zo jedna so wo pasmo, kotrež saha wot Baltiskeho morja přez kraje zboka Ruskeje­ a Madźarskeje, wot Balkanskich horin a hač k brjoham Čorneho morja1. A wězo wobsahuja mjenowane krajiny mnóstwo wšelakich rěčow, nabožinow­ a kulturow. A hačrunjež bychu so woby­dlerjo tychle kónčin zdźěla tomu spjećowali, so jako wuchodni Europjenjo suměrować dać, zešlachći­ so knjezej Mikanowsk­emu tola přeco, paralele a podobnosće kónčin rysować a na zabawne wašnje spo­srědkować.

Awtor – Američan, kotryž je zdźěla pólskeho, židowskeho a zemjansko-madźarskeho pochada – předźěła po cyłej knize tež swójske swójbne stawizny.

Što smy? Wotmołwa je cyle lochka: SMY WŠITCY TWAROŽK! Zadźiwa to? Snano na prěni pohlad, na druhi je mysl na eksistencu jako mikroorganizm we wěčnej žołći a wěčnym smjerdźe twarožka chětro změrowaca. Hišće jedne prašenje mam: Wot hdy je blido blido? A dale: Štó je naju poprawom jako agentow přistajił? Abo: Trjebaće te cholowy hišće?

Wšitko to prašenja, kotrež je sej pjeć młodostnych we wobłuku inscenacije »ChOROWNjA« stajiło. Błudnica je jewišćo. Mr. Pilk je wobłudnjenym młodostnym na jewišću słowa do mozow sadźił. A štož Pilk njezdokonja, to dočini jich wumyslenosć. Wšako su woni wšitcy »Chori z wumyslenja«, kaž Molière jim to kazał. Na jewišću stawa so potajkim runje to, štož sebi nichtó myslił njeby. Absurdne wotběhi a sceny, kotrež pozdatnje ničo ze sobu činić nimaja, wotměnjeja so w njestrowej, błudnej choreografiji połnych mozow.

Dźiwadźelnicy na jewišću maturowachu wšitcy lětsa na Serbskim gymnaziju w Budyšinje. Zajimawe bě, zo je jenička z nich maćernorěčna. Z tohole fakta wurosće samozrozumliwa, organiska dwurěčnosć w scenach. Žiwa wotměna rěčow na jewišću wo tym swědči, zo je młodźinske dźiwadło kmane, so wšelakorym wobstejnosćam so přiměrić. To bě (wone) wšako (tež) hižo z přechadźowacej produkciju »Prěki – durich – loborka« dopokazało, jako so tohorunja (hižo) serbšćina a němčina na jewišću zetkaštej. Lózy so nětko wězo prašeć: Čehodla serbske młodźinske dźiwadło, hdyž so serbska młodźina po wšěm zdaću lědma za nje zajimuje.

Za titel knigłow basnjow »Pyšpot procha« dostanjo nakładnistwo wóte mnjo prědnu chwalbu. Se wě: Tu ga by w prědnem rěźe zasłužyła basnikaŕka Jill-Francis Ketlicojc. Ga jadna se wó napismo jadneje z jeje basni.

»Wšo trajo a zrownju zachada«, cytaŕ w njej zgóni (b. 18). To njejo rozmjej razka pśeliš nowe póznaśe. Ale młogemu rownikoju by tyło, gaby sebje to cesćej raz wuwědobnił. W casu dłujko, dłujko, dłujko pśed našym casom jo w kosmosu z njesměrneju, njepśedstajobneju mócu jadna supernowa twóriła ten gwězdny proch: elementy našogo swěta, z kótarychž smy teke my źinsa stwórjone ...

Cistercienski klóšter Marijina Hwězda, zaměstnjeny na kromje serbskeje wjeski Pančicy-Kukow, eksistuje njepřestawajcy wot swojeho załoženja w lěće 1248 hač do dźensnišeho. Najpozdźišo z prěnjej sakskej krajnej wustajeńcu »Čas a wěčnosć« w lěće 1998 bu wysoka hódnota klóštra we wuměłstwje a woznamje klóštrow srjedźneje Europy šěrokej ludnosći sposrědkowana.

Wróćo zdobyte krajiny, pólsce Ziemie odzyskane, tute zapřijeće zwuraznja w powójnskej Pólskej poziciju, zo słušeja takle pomjenowane zapadne kónčiny, kotrež słušachu do wójnje přewažnje k Němskej, poprawom legitimnje k (lechisko1)-pólskemu dźědźinstwu, z kotrehož buchu bjezprawnje wuwzate.

Tematisce rjaduje so kniha do sydom kapitlow, kotrež so do mjeńšich reportažowych wotrězkow dźěla. W tutych wotrězkach předstajeja so w zwisku z wobjednawanej temu wosoby a jich stawizny abo wěste podawizny, při čimž cituje awtorka tam, hdźež so tole hodźi, za wěste zjawy tež literarne twórby. Po reportažowym dźělu knihi sćěhuje dosłowo awtorki, w kotrymž mjez druhim rozkładźe, čehodla běchu informatorojo přewažnje žony. Poda so tež apendiks pólskich geografiskich mjenow z wotpowědnym němskim pomjenowanjom a zapis zakonjow a přikazow k wopušćenym a něhdyšim němskim zamóženjam, powójnskim změnam městnostnych mjenow a pomnikoškitej. Na kóncu steji tematiska bibliografija.

Posledni štwórć lětstotka je Tübingenske nakładnistwo Narr wudało štyri přiručki, měrjace so na němske rěčne mjeńšiny w Europje kaž tež na druhich kontinentach, zdźěla pak tež na dalše etniskorěčne skupiny w srjedźnoeuropskim rumje.

Kniha wopřija dźesać kapitlow, wěnowanych mjeńšinowym rěčam Němskeje; jich awtorojo su fachowcy na tutym polu. Přepytowane rěče su danšćina, sewjerna frizišćina, wuchodna (saterlandska) frizišćina, delnjoněmčina, serbšćina, romašćina; z »nowych rěčow« pak rušćina, turkowšćina a pólšćina. Jako wosebity kapitl je tež znamjenjowa rěč wobjednana. Ramik jednotliwych dźělow je – hač na małe wujimki – kruće zapodaty a mjenje bóle samsny: Na detailne wašnje je w kóždym wotdźělu wopisany geografiski, demografiski, historiski, politiski, juristiski kaž tež kulturny pozadk konkretneje rěčneje towaršnosće. Prezentowane přehlady a daty su wědomostnje walidne, zdobom pak su wužitne a derje wužiwajomne tež na praktiskim polu. Hódne su mjez druhim (husto hewak jenož lědma docpějomne) aktualne daty wo situaciji jednotliwych rěčow na šulskim polu.

Serbski spěwar, komponist a hudźbnik Měrćin Weclich so w mnohich wobłukach žiwjenja angažuje a ma tež njeličomne talenty. Wóndano je wón zjawnosći dalši tajki talent wotkrył. Kukowčan móže so nětko tež spisowaćel mjenować. Wšako je zhromadnje z Ludowym nakładnistwom Domowina swoju prěnju knihu wudał. A, to móžu sej derje předstajić, sej z njej tež wjelelětny són spjelnił. Wšako je so hižo dlěje z mysličku nosył, tajku knihu wudać.

Pod titulom »Sonić, to tla z hrěchom njej’« je potajkim wušła prěnička »serbskeho Karela Gotta«. A je to prěnička w trojim zmysle: Sprěnja je prěnja kniha Měrćina Weclicha, zdruha su prěnje móhli rjec memoary a dopomnjenki serbskeho spěwarja a hudźbnika, kiž je zdobom nestor serbskeje popoweje a rockoweje hudźby. A střeća je cyle wosebita kniha LND, mjenujcy prěnja serbska tak mjenowana cross-medialna kniha. Cross-medialnje rěka, zo njemóža zajimowani jenož w knize čitać a sej tam wotćišćane wobrazy dosyta wobhladować, ale sej připódla z pomocu qr-kodow tež hudźbu na swojich šmóratkach abo dalšich dźensa často wužiwanych mobilnych nastrojach naposkać a samo wideja wobhladać, štož je nowe a wosebje njewšědne »čitanske dožiwjenje«. A wšitko je zwjazane ze žiwjenjom a skutkowanjom Měrćina Weclicha.

»Čertowsce žortnu« ludowu hru čěskeho spisowaćela Jana Drdy bě Němsko-Serbske ludowe dźiwadło Budyšin mjeztym třeći raz do hrajneho programa přiwzało: w lěće 1968 w němskej rěči w režiji Bena Šrama, 1995 w serbskim přełožku Lory Kowarjoweje w režiji Zygmunda Bielowskeho z Jelenjeje Góry a nětko w režiji Awstričanki Rosmarie Vogtenhuber, skutkowaceje při Dźiwadle zwjazka sewjernych městow w Smolinach. Zakładna akcija a jeje akterojo běchu powšitkownje we wšěch třoch inscenacijach satiriskeje komedije jenake, ale kóžde předstajenje sadźeše swójske akcenty. Při prěnim wabješe »Bautzener Kulturschau« w zešiwku 11/1968: »... Na žortnych epizodach a komediantiskich situacijach bohate jednanje powěda, kak so dr. Ichturiel, šefpsychologa hele, we wosobje fararja do wsy přikradnje, zo by na swoje winowatosće zabyćiweho podčerta Trepifajksla, kotryž bu hižo před 300 lětami do wsy wotkomandowany, namakał a so wo to postarał, zo so we wsy zaso hrěši, zo so potajkim zaso kradnje, mandźelstwo łama, mori atd. Najebać rafinowanych helskich kumštow pak so społnomócnjenemu Belcebuba njeporadźi, wot rezolutneje wudowy zawjedźene překubłanje Trepifajksla k porjadnemu čłowjekej podrywać. Tež tamni wjesnjenjo wopokazaja so napřećo čertowskim zawjedźenjam tak mjenowaneho fararja k překwapjenju imune. Połny rezignacije dyrbi Ichturiel zwěsćić: Materializm so rozšěrja, samo Trepifajksl je inficěrowany wot čłowjeskosće. Najebać bajkojteho předrasćenja prowokuje tutón wurjadnje skutkowny ludowy kruch runje ze swojim wobsahom wšelakore analogije k towaršnostnym problemam našeje přitomnosće ...«

Z pokiwami k zdźerženju swójskeje mobility zahaji so 6. oktobra na cyle praktiske wašnje předstajenje protyki za lěto 2023 w Smolerjec kniharni. Lektorka přiběža w sportowej drasće a z wulkej rynku a zapřahny nic jenož redaktora, ale tež zwólniwych hosći do skutkowneho ćělneho pohiba. A hižo běchmy srjedź kalendarija a pokiwow, kotrež bě za kóždy měsac postupnje Tadej Cyž zestajał. Móžemy prajić, zo pokročuje na te wašnje praktisku rubriku, kiž wěnowaše so na přikład 2008 tohorunja k zdźerženju strowoty a 2020 yoga za wšědny dźeń doporučowaše. Protyku njeměli sej potajkim něhdźe do knižneho kamora schować, trjebamy ju kaž kóžde lěto wšědnje. A to nic jenož za lóštnje zwobraznjene rańše zwučowanja, ale tež za informacije z ewangelskeje abo katolskeje protyki a dočasne »literarne« wuhlady na wjedro ze 100-lětneje protyki. Nimo toho dopomina wona na róčnicy wótčincow, podawa přehlad kermušow a wšelčiznow kaž na přikład prózdnin abo zakonskich a konfesionelnych swjedźenjow.

Titulny wobraz Šěrachowa z pohladom Jana Šołty na Čornobóh a Běłobóh, kiž bě tež zaso powabnu fotowu reportažu zestajał a dalše rjane impresije podał, wusměri čitarja na poprawny cil lětušeho pućowanja protyki, Łužiske hory. Prěnje wosom nastawkow so jim wěnuja, a to ze wšelakim přistupom: ludowym, stawizniskim, přirodowědnym, pućowaco-sportowym abo literarnym.

Po lětdźesatkach intensiwneje, produktiwneje, rozpaleneje a pozbudźowaceje zaběry ze serbskej literaturu a kulturu, po mnohich wotpowědnych wozjewjenjach – naposledk kedźbyhódna studija wo basniku Kiće Lorencu – wěnuje Regensburgski slawist Walter Koschmal dalšu monografiju načasnemu wuwiću poezije, z tym zo přepytuje poetiku metamorfozy jako dominantu w tworjenju basnicy Róže Domašcyneje.

Koschmal pokazuje, zo nasta poetika Róže Domašcyneje jako reakcija na wužadanja so měnjacych časow druheje połojcy 20. a prěnich lětdźesatkow 21. lětstotka, w regionalnym kaž tež globalnym wobłuku. A mjeztym zo někotři a někotre basnicy (jako přikład Marja Krawcec) swoje poetiske twórby skerje statisce w zmysle etniskeje a rěčneje muzealizacije, redukcije a wotmjezowanja wuhotowachu, druzy wšak (jako přikład Kito Lorenc) wažnosć skerje na integraciju lyriki předchadnikow a předchadnicow kładźechu a swoje basnjenje na semantisku a ideologisku referencu zwonka kóždeježkuli rěčneje a etniskeje ekskluzije a izolacije złožowachu, zwaži so Róža Domašcyna na postupne wotewrjenje a rozšěrjenje swojeho poetiskeho wuraza ke komunikatiwnej, eksperimentalnej, hranicy rěčow a etniskeho wuraza přesahowacej a na powšitkowne čłowjeske dimensije wusměrjeneje lyriki, kotraž swoje towaršnostnokritiske a teoretiske wuskušowanja zrědka jednozmyslnje a direktnje kritisce, ale skerje imanentnje estetisce posrědkuje.

Přez zajim hosći na wernisaži dnja 5. nowembra 2022 we Wuměłstwowej hali Łužica w Choćebuzu běštaj galerist a wuměłski historikar Heiko Straehler-Pohl a wuměłča Hella Stoleckojc (* 1996) zwjeselenaj a wočiwidnje tež překwapjenaj. Wjace hač sto ludźi dožiwi wotewrjenje ekspozicije »Hella Stoletzki | měki/soft. mólby + grafiki«. W běhu wječorka tłóčachu so stajnje dalši zajimcy po rumnosćach něhdyšeho dwórnišćoweho twarjenja (w susodstwje bywšeho Błótowskeho dwórnišća). Zda so, zo tale galerija słód a wočakowanja mnohich derje wutrjechi. Zo so zdobom a wospjetnje serbskemu wuměłstwu wotewrěje, je wosebje zwjeselace. Wšak pobrachuje zjawne městno w Choćebuzu, hdźež by so serbske tworjace wuměłstwo stajnje prezentowało. Nowa trajna wustajeńca w Serbskim muzeju dźě hižo žanu stajnu stwu za to njeskića.

W Berlinje rodźena młoda wuměłča Hella Stoleckojc studuje tuchwilu molerstwo na Wysokej šuli za grafiku a knižne wuměłstwo w Lipsku. Zdobom je so hižo na polu filma pospytała. W lěće 2019 je wosebite myto Załožby za serbski lud za film »Źiwa žeńska – Die Wilde Frau« dobyła. Serbam je snano tež w pomjatku přez wobdźělenje na projekće a pućowanskej ekspoziciji »Wobrazy krajiny. Přechod«, kotraž bě mjez druhim w Serbskimaj muzejomaj w Choćebuzu a Budyšinje widźeć. Stoleckojc wužiwa rady wulke formaty. Zo zamóže jeničce ze swojimi mólbami minjenych třoch lět sćěny stwow Łužiskeje galerije pjelnić, swědči wo pilnosći a sebjewědomju wuměłče. Ličba wobrazow abo wulkosć wězo njejsu měritko za zdokonjanosć. Prezentacija wulkomyslnje wěšanych, bjezramikowych twórbow pak njeje na žanym městnje galerije wostudła. Při wuběranju motiwow pak móhła sej molerka wjace časa brać. Wokomiknje zda so mi wšitko kaž molowanje za wuši kruh znatych, kotřiž maja ju rady a so na molersce zapopadnjeny wokomik dopominaja, dokelž su jón sobu dožiwili. Portrety a do scenerije wjetšich wobrazow zapřijate wobliča spóznaješ, a zwobraznjene wosoby běchu tež na wernisažu přišli. Hłubši zaćišć zawostaji we mni podobizna hudźbnika Pawla Nagela (Paul Geigerzähler, něhdy skupina Berlinska dróha). Za tónle portret bych so rozsudźił, by-li chcył jednu z twórbow Stoleckojc do wuměłskeje zběrki Serbskeho muzeja wzać.

Wosebita pućowanska wustajeńca składnostnje stotych narodnin serbskeho molerja Jana Buka

Budyski Serbski muzej móže hižo na wjacore pućowanske wustajeńcy wróćo zhladować. Wosebity wjeršk pak je so poradźił z aktualnej přehladku pod titulom »Wšo je krajina« z twórbami serbskeho molerja Jana Buka, pod nawodom a hłownej kuratorku Christiny Boguszowej.

Składnostnje stoćin z Njebjelčic pochadźaceho wuměłca česćuje Serbski muzej Jana Buka z wobšěrnej retrospektiwu, kiž předstaja wšitke fazy jeho wuměłskeho tworjenja. Wustajene wobrazy wobswětla jeho tworjenje wot lěta 1947 z wobrazom »Kropačk« a skónči z wobrazomaj »Čerwjene ćišno« a »Krajina při jězorje« z lěta 2004.

Bukowy wobšěrny kompendij twórbow a jeho čas žiwjenja trajacy wuski poćah k Pólskej špihelujetej so tež w dołhej lisćinje wupožčowarjow, spěchowarjow, projektowych partnerow za wustajeńcu kaž tež we wusahowacym katalogu k wustajeńcy. Nimo regionalnych partnerow z Choćebuza, Drježdźan a Złeho Komorowa su Měšćanski muzej Wrócław, Muzej Kraja Lubuskie, uniwersita Zielona Gόra a zwjazowacy běrow Swobodneho stata Sakskeje we Wrócławju do zhromadneho projekta zapřijate byli.

Wuchadźišćo knihi wo najspodźiwnišich ludźoch na swěće, w jendźelskim originalu »The WEIRDest People in the World: How the West became Psychollogically Peculiar and Particularly Prosperous«, je wěsty zjaw, kotryž bě awtorej, kanadiskemu antropologej Josephej Henrichej, hižo před mnohimi lětami napadnył. Mjenujcy zo so wjele psychologiskich přepytowanjow wo čłowjeskej psychologiji a zadźerženju (kooperacije, socialne nastajenja) złožichu na přepytowanja, kotrež přewjedźechu so přewažnje pola skupiny ludźi, kotraž hodźi so z akronymom WEIRD1 (= western, educated, industrialized, rich and democratic) wopřimnyć. Jako přewjedźechu so (masowe) psychologiske přepytowanja z ludźimi ze wšelakorych kónčin swěta z rozdźělnymi towaršnostnymi strukturami, tworješe skupina ze zapadnych towaršnosćow w kónčnym wuhódnoćenju přeco wěsty ekstrem. Tohodla su wuhódnoćenja mnohich přepytowanjow, kotrež zajimowachu so za globalne čłowjeske nastajenja w socialnych poměrach, skomolene. Na tutón zjaw skedźbni Henrich z dalšimaj awtoromaj 2010 we wědomostnym wozjewjenju.2