měnjenja / recensije

Znaty Budyski fotograf Jürgen Maćij móžeše w poslednich měsacach na dwě přewšo wuspěšnej wustajeńcy zhladować. W Kamjenskej słodarni wotmě so wot 26. julija do 29. septembra fotowustajeńca »Městnosće pisanja. Łužiscy spisowaćeljo« a wot 7. septembra do 3. nowembra pokaza so we Wuchodosakskej wuměłstwowej hali w Połčnicy fotowustajeńca »Wuměłcy Hornjeje Łužicy 2«, kotraž je pokročowanje jeho w lěće 2009 wudateho prěnjeho zwjazka. Nětko, dźesać lět pozdźišo, móžemy so nad dalšej wobšěrnej knihu z cyłkownje 70 fotowymi portretami wuměłcow wjeselić, kotrež maja swoje korjenje abo srjedźišćo žiwjenja a tworjenja w Hornjej Łužicy. Projekt bě zhromadne dźěło mjez fotografom a towarstwom Kulturne koło Ernsta Rietschela, kotrež wobaj zwjazkaj tež wuda.

Wuměłc zetkawa wuměłcow: Wustajeńca Künstler der Oberlausitz Jürgena Maćija we Wuchodosakskej wuměłstwowej hali w Połčnicy, 07.09.–03.11.2019W swětłej a wulkej wuměłstwowej hali witachu wopytowarja najprjedy wuměłske twórby dźesać wuzwolenych wuměłcow. Eksponaty sahachu wot zwuzdźeneje ekspresiwity Manfreda Schuberta, rodźeneho Budyšana, přez kubistiske krajiny Martena Kirbacha, rodźeneho w Zhorjelcu, hač k sensibelnosurealnym wobrazam Carly Weckeßer, rodźeneje w Jonsdorfje. Pola twórbow Ansgara Skiby, rodźeneho w Drježdźanach, napadnje, zo rysuje wuměłc hišće ze slěbornym pisakom, kaž je jón tež Otto Dix nałožował. Dalše twórby a plastiki přewodźachu wopytowarja do zadnjeho wotdźěla, hdźež móžeše so do portretow zanurić. Mólby, rysowanki, plastiki, keramiki abo rězbarjene dźěła pak na Maćijowych fotach hłownu rólu njehraja, skerje decentnje wobraz wudospołnjeja. Fokus leži na wuměłcu jako wosoba a čłowjek, čehoždla nastachu portrety pola wuměłcow doma abo w ateljeju. Tući sedźa, steja, su přilehnjeni k blidu abo k jednomu ze swojich dźěłow, hladaja jasnje a direktnje abo so lochce do kamery směja.

Po starobje wot 28 do 97 lět je paleta portretowanych wuměłcow šěroka a kóždy jednotliwy wobraz skići šansu, hłubšo do jedneje wuměłskeje duše hladać, dokelž nawjazuje portretowany ze swojim pohladom zwisk k wobhladowarjej. Při tym pomha tež, zo su wobrazy čorno-běłe, tak zo žana pisanosć abo barba wot bytostneho njewotwjedźe. A tak wuhladaš we wustajeńcy a w knize mjez wjetšinu němskich wuměłcow tež serbske wobliča kaž na přikład molerku Měrku Pawlikowu, rodźenu w Lipsku, Maria Ošiku z Worklec abo Marcela Noacka, rodźeneho w Mužakowje, kotryž dokumentowaše intensiwnje a na dlěši čas pozhubjenje srjedźołužiskich wjeskow přez brunicu. Dale zastupjenaj staj we Wojerecach rodźeny moler a fotograf Michael Kruscha a filmowča Frauke Rahr, kotrejež dokumentariski film »Wopyt w domiznje« wšědny dźeń serbskeje žony z Rownoho dokumentuje.

Oratorij »Podlěćo« Korle Awgusta Kocora na tekst Handrija Zejlerja bu lětsa składnostnje Serbskeho cyrkwinskeho dnja, njedźelu, 16. smažnika, w Budyskej Michałskej cyrkwi znowa předstajeny. Kaž hižo před dwěmaj lětomaj w putniskej cyrkwi w Róžeńće dirigowaše tež tónraz jara derje wopytane předstajenje z chórom 1. serbskeje kulturneje brigady cyrkwinohudźbny direktor Friedemann Böhme. Hudźbny nawoda gymnazialneho chóra kładźe wažnosć na to, zo je kóžda generacija serbskich gymnaziastow znajmjeńša jónu na cyłkownym realizowanju jedneje z chórosinfoniskich twórbow załožerja serbskeje artificielneje hudźby wobdźělena. A što hodźi so lěpje hač oratorij »Podlěćo« za kónc šulskeho lěta a wotchad wot gymnazija, kotrejž wšak ležitej w tutym počasu? Zdobom pak tworješe koncert lětsa wjeršk schadźowanja ewangelskich Serbow w Budyšinje, kotřiž spominachu na 400lětnu róčnicu załoženja wosady swjateho Michała.

Popularne wjerški twórby

Po swjatočnym a pozběhowacym prologu »Stwórba Boža, templo swjaty« zaklinči w tutym druhim oratoriju cyklusa »Počasy« jako štwórte čisło prěnjeho dźěla pěseń wulkeje žiwjenskeje radosće »Kak stupa so lóštnje a wjesele«, zanjeseny wot kwarteta solistow. Wón płaći generacijam Serbow skerje jako wjele pěstowany pućowanski spěw, kotryž drje tón abo tamny njeby bjeze wšeho fararjej-basnikej ze Słoneje Boršće a komponistej ze Zahorja přirjadował, a to hišće jako wobstatk oratorija. Ale fenomen, zo přeńdźe twórba z pjera klasiskeho wuměłca do ludoweho herbstwa, jewi so tohorunja w dalšich kompozicijach wulkeje hudźbneje formy Serbow. Jednota mjez tekstom a hudźbu zabjerjetej při tym wažnu rólu.

Fryco Libo Bóśon z Mósta, Budyšyn: LND, 2016, 136 b., 978-3-7420-2390-2, 9,90 eurowGaž som pśed lětami pśigótował pśeglěd wó pówójnskich dolnoserbskich beletristach, som zwěsćił, až wětšyna wót nich póchada z Górneje Łužyce. Wuwześe ako wobtwarźijo pšawidło, jo był Wylem Bjero, zastupnik socialistiskego realizma. Dalšny awtorski fenomen, respektiwnje spisowaśelska wósobina z kórjenjami w Dolnej Łužycy, jo rowno Fryco Libo. Ze swójim talentom jo pśewušył nacasnu literarnu produkciju, kótaraž ma do źinsajšnego mócnje folkloristisku barwu abo nawopak zegibujo fiktiwny swět w publicistiskem stilu. Togodla jo jogo juž Josef Suchý wumarkował a jogo w lěśe 1976 zapśimjeł do prestižneje antologije serbskeje poezije »Vřesový zpěv« (wrjosowy spiw) pódla Frida Mětška, Jurija Młynka, Jurija Kocha, Kita Lorenca a Benedikta Dyrlicha. »Wósebnje pó późiwabnje komponowanej basni Pumpot [...] móžo se suźiś, až z Libom rosćo nowej serbskej poeziji wósebny lyriski talent. [...] W basni Liba wustupujo Pumpot ako nimjernje se wobnowjecy princip narodnego byśa«, argumentěrujo Suchý. Pśi cytanju poezije Liba, ako jo rozdrosćona pó casopisach a antologijach, som musał zwěsćiś, až pśinosk Liba njedajo se wobejś, ale jogo źěło jo se zdało byś fragmentariski zawrěte w 1970tych lětach.

W lěśe 2016 pak jo LND wudało jogo zgromaźone twórby pód titlom »Bóśon z Mósta« widobnje k sedymźasetemu narodnemu dnju basnikarja. To jo wobźiwowanja gódny statk. Njamamy jano móžnosć sebje źěło basnikarja w jadnej publikaciji pśecytaś, ale jo wiźeś procowanje, pěśźasetlětnemu twórjenju zwězujucy element daś a »bóśonowy« póglěd wót zwjercha. Gaž smy mógli pla drugich awtorow póstupujucemu wuwiśu slědowaś, mamy how naraz wšykne lyriske etapy w jadnych knigłach (bźez lěta nastaśa).

Aby wěc měła wuspěch, musyš teke na wen­kowne wuměnjenja glědaś. Za wustup Nimsko-Serbskego ludowego źiwadła w Dešnje 5. rožownika njejsu take optimalne byli, dokulaž jo było wjele paralelnych zarědowanjow, pśed gósćeńcom »Serbski dwór« njejo žeden plakat pokazał na wustup źiwadła a mimo togo jo se kjarcmaŕ ze zachopjeńkom pśedstajenja mólił. Weto jo mógało něźi šesćźaset pśiglědarjow dypkownje do zala. Jano 15% z nich jo trjebało simultane pśełožowanje, dokulaž wětšyna luźi su byli Słowaki z Bratisławy. Źiwa­dłowe graśe »Łapanje šefa« Thomasa Steinkego ma tśi akty bźez pśestawki. To jo mě było wjelgin lubo, dokulaž wobsejźaŕ gósćeńca jo swójim swójźbnym piwko pśinjasł, ale jogo kjarcmaŕ njejo pšašał za łacnymi gjargawami dalšnych pśiglědarjow. Serbske wuměłce a jich publikum su pak we Łužycy južo spokojom, gaž něchten jim zal wótwórijo.

Jadnanje graśa »Łapanje šefa« wzejo pśiglědarje sobu do hobbyjoweje piw­nice Kowalkojc Uschi a Harryja (Anna-Maria Brankačkec a István Kobjela). Strowoty dla njamóžo wóna wěcej ako chórobna sotša źěłaś. Jogo su pušćili ze šesć tysac dalšnymi ze zawoda a pśekubłuju jogo něnto na konditarja. To njama perspektiwu a se jomu njoco, ale jo spěchowane wukubłanje. K tomu pśiźo, až jima grozy tšach, swójo bydlenje zgubiś,­ dokulaž njamóžotej dalej najm za pśebytk zapłaśiś. Togodla stej na mysl pśišłej, žeńsku Harryjowego něgajšnego šefa Ludwiga Stromppa (Jan Mikan) wuwjasć a za jeje pušćenje milion eurow se pominaś. Ale z njedoglědanim łapjo Harry město teje žeńskeje Stromppa same­go. Mimo togo jo Harry pśi tom njestatku Opel Uschinego bratša Lea Zippela (Tomaš Cyž) wobškóźił. Nje­gluka bywa hyšći wětša, dokulaž žeńska Stromppa groni Zippeloju telefoniski, až njebuźo milion za swójogo manźelskego płaśiś, ale by tśi miliony dała, joli by trijo jogo zamordowało, dokulaž ako wudowa by derbnuła sto milionow eurow. Teke zastupny šef Stromppowego koncerna njama zajm Stromppa wulichowaś, dokulaž jo něnto sam ze šefom.

Hladajo na koncertowe programy dźensa zrědka wćipnosć začuwamy. Duchowna hudźba 13. apryla w Budyskej tachantskej cyrkwi we wobłuku pastoralno-wuměłskeho projekta »Swětło pozbudźa« wosadow swjateho Pětra słuša do kategorije wurjadneho. Jana Pawoła Nagelowa zrědka zanjesena Sinfonia V »Tři modlitwy«, skomponowana srjedź 1990tych lět, stwori cuze, hewak njesłyšane zynki a zwuki. Zo by tutón efekt docpěł, wužiwaše Nagel rezonancu drjewa. Njewuwi jeničce drjewjaki (z kamuškami pjelnjene drjewa) abo banjaki (ze zornom pjelnjene banje), přefungowa tež drjewjanu dóńcu, zo móžeše so na njej bić. Wuslědk je starodawny a přirodny zwuk.

Duchownu hudźbu zahaji hymna na serbsku domiznu »Ow serbska zemja« Bjarnata Krawca. Z wołtarnišća spěwaše chór Serbskeho gymnazija pod nawodom Friedemanna Böhme. Stajnje zaso překwapja chór publikum ze zapalom a wjesołym wašnjom. Intonacija bě wurjadna, Böhme wudźěła kóždy zynk akribisce a spěwarki a spěwarjo to wuběrnje přesadźichu. Po přewšo poradźenym zazběhu poda so chór na emporu, we wołtarnišću zwostachu instrumenty.

Nětko zaklinčachu prěnjej dźělej Nageloweje Sinfonije V. »Modlitwa I, Božo, pomhaj nam« je antifona za pišćele a bijadła. Započinajo z dyrom gonga we wołtarnišću přeńdźe k solistam při bubonach na emporje. Slědowachu zwony we wołtarnišću a pišćele. Najebać zdalenosćow we wulkej cyrkwi wšitcy wuběrnje zhromadnje hudźachu. Tak nastachu, natwarjejo na pochodowe rytmy, fascinowace zwukowe płoniny. W zwonach namakachu wot Böhme spěwajo zahrate pišćelowe melodije swój wothłós. Je zajimawe, kak derje »nowy« instrumentarij mjez sobu harmonowaše a kak mnohostronsce so dóńca wužiwaše. Wotwisnje wot toho, z čim a kak na nju biješ, klinči dóńca raz błuka, raz swětła, přeco z drjewjanym, ćopłym zwukom. Bubnowar Nils Kochskämper (stipendiat bubonow Giuseppe-Sinopoli-akademije Statneje kapały Drježdźany) a Cornelius Altmann (prěni bubnowar a zastupowacy solo-bubnowar Lipšćanskeho sinfoniskeho orchestra) hraještaj jara žiwje a z lubosću k detailej.

Israelowa zrudoba a tróšt, duchowny oratorij Korle Awgusta Kocora, koncert, 7. apryla w Křižnej cyrkwi w Drježdźanach, hudźbny nawod: Judith KubicecNic jenož w Chrósćicach, tež w Drježdźanskej Křižnej cyrkwi dožiwichu spočatk apryla připosłucharjo jimace předstajenje duchowneho oratorija »Israelowa zrudoba a tróšt«. Korla Awgust Kocor, nestor a załožer serbskeje byrgarskeje hudźbneje kultury w 19. lětstotku, stwori z tutym wuwzaćne dźěło, kotrež so w swojej kompleksnosći a kompaktnosći jasnje wot mnohich jeho hudźbnych twórbow rozeznawa.

Kocorowe kompozicije charakterizuja hač do dźensnišeho serbsku hudźbnu kulturu. Jeho zwjazanje zrozumliweje harmoniki a na ludowy spěw nawjazowaceje melodije, kotrež ma so po duktusu serbskeje rěče, je přikładne. Ćežišćo jeho kompozitoriskeho tworjenja bě falowaceho profesionelneho orchestra dla komorna a wokalna hudźba. Wulka chórowa sinfonika a jeho opera hač do dźensnišeho jenož jako klawěrnej wersiji předležitej. Tež za oratorij »Israelowa zrudoba a tróšt« bě Kocor jenož mało dźělow za předstajenje 1862 w Drježdźanskej Cyrkwi našeje knjenje instrumentował. Tehdy zaklinčachu wone we wobłuku jeho beneficneho koncerta pod patronatstwom kralowny Amalije Awgusty. Wuchadźejo z krasneje altoweje arije »Kak je to město puste«, tekst, kiž ma přez Mauersbergerowe zhudźbnjenje w Drježdźanach, wosebje při Křižnej cyrkwi, wosebity zynk, bě Kocor wulki duchowny oratorij koncipował. Teksty ze wšelakich starozakonskich knihow a psalmow je sam zestajił. Kocorowa hudźba interpretuje teksty oratorija jara wobraznje. Skóržba bibliskich awtorow nad potłóčowanjom luda Israel so w tekstowej zestawje do poćaha k »bjezbóžnosći« luda, jeho wotwobroćenju wot Boha staja. Wjesołe, nadźijepołne wokomiki nabywa oratorij stajnje potom, hdyž dopomina so lud na lubosć Božu, hdyž sej Bože přiwobroćenje wuwědomi. Lochce móžemy w Kocorowym zhladowanju na Israel paralele k jeho serbskemu ludej namakać. Tež w »Israelowej zrudobje a tróšće« Kocor serbsku rěčnu melodiju přewozmje, tak zo da so oratorij derje spěwać a je derje zrozumliwy. Při tym pušći wón jednory ludospěwny zynk, dowoli wulke dramatiske wubuchi, pokazuje zmužitosć w harmonice a rytmice, staja na hudźbnikow a spěwarjow wulke naroki.

Koncert »Slědy/Spuren« w rjedźe wosebitych koncertow na proze noweho lěta, prěni koncert 12. januara we wili Schwartz w Berlinje, sobuskutkowacy: Heidemarja Wiesnerec, Michael Yokas, Waltraut Elvers, Gabriella StrümpelKóždy čłowjek zawostaji na tutym swěće slědy, tež w druhich čłowjekach. Wječor steješe cyle w znamjenju pytanja za slědami, kotrež bě zwjazowacy element programa. Hižo 23 lět dołho so koncertny rjad na proze noweho lěta wotměwa. W lětušim jubilejnym lěće Clary Schumann bě to pjeć koncertow, posledni zaklinča 23. februara w Lipsku w Schumannowym domje. Beethovenowy klawěrny kwartet C-dur wotewri z rozmachom derje wopytany wječor. Beethoven komponowaše jón hižo z 15 lětami. Hižo tehdy bě w nim ženij spóznać, kajkiž měješe so pozdźišo jónu stać. Pomałka 2. sadźba wuwi so w dalšim k wulkemu wokřewjenju z nutrno-lubosćiwymi melodijowymi linijemi. Beethoven sćěhowaše w tutym klawěrnym koncerće slěd Mozarta, štož bě wosebje w 3. sadźbje pytnyć: Wjesoły rejowanski spočatk po wašnju Mozarta da mnohim noham w publikumje čumpotać. Bohužel běchu smyčkarjo tróšku wot wotewrjeneho koncertoweho křidła zakryte, kotrež mały rum dominowaše.

Z jednym ze spěchowarjow koncertneho rjadu, z loni w Budyšinje zemrětym serbskim komponistom Detlefom Kobjelu, so dźěl ze serbskimi kompozicijemi wotewri. Kobjela zawostaji mnohostronske dźěło, mjez druhim twóbu »Nenia«, kotruž wěnowaše dwustotym posmjertninam Mozarta a kotraž předstaji so tu we wobdźěłanju za braču a klawěr. Swjatočne, pomałe smjertne hrona w brači – jara rjenje hrate wot Waltraut Elvers – so w swojej tragice dale bóle stopnjowachu, doniž klawěr z choralom njezasadźi, kotryž brača cunjo komentowaše. Měrne wuklinčenje wobeju wubudźi zaćišć tróšta a měra.

Sobuskutkowacy dźiwadźelnicy w inscenaciji »Wopušćeny dom« NSLDź Foto: Maćij BulankSerbskorěčna premjera na wulkim Budyskim jewišću běše lětsa we wjacorym nastupanju wuměłske překwapjenje. Nowa a tuž dospołnje njeznata hra z chutnym pozadkom pochadźa z dźiwadłoweho wurisanja »Łužicy 2017« a młoda awtorka Carla Niewöhner (rodźena 1981 w Bremenje) njeje so w serbskim wobłuku dotal scyła jewiła. »Wopušćeny dom« hraje – cyle aktualnje – w Miłorazu a traje w tutej wersiji dlěje hač tři hodźiny: Do a po přestawce dožiwjeja přihladowarjo stajnje dobry dwanatk dramatiskich scenow, kotrež znazornjeja wjaceworštowe swójbne stawizny ze Slepjanskeho regiona, ze srjedźołužiskeho sydlišća, kotrež ma so bórze definitiwnje wotbagrować. Potrjechene wot tutoho dóńta w 20. a 21. lětstotku – konkretnje předstajena je doba wot 1937 do 2002 – su tři generacije serbskich wobydlerjow, kiž su sej drje swoje zežiwjenje po wójnje hłownje z dźěłom w brunicy zawěsćili. (Tomu wotpowědujo běži jednanje na třoch časowych runinach.) Wnučka Hanka Symakec, 29, je mjeztym w Berlinje žiwa a dźěła jako projektowa managerka we wulkej, mjezynarodnje aktiwnej twarskej firmje. Wona bjerje sej někotre swobodne dny za staru domiznu, přetož wowka Marja Symakowa je chora a dementna, wona ma do hladarnje přećahnyć a jeje dodźeržany tykowany statok dyrbi so rozpušćić.

Prěni wobraz pokazuje młodu Hanku, kotraž z ćahom přijědźe, dokelž bě ze swojim awtom do štoma zajěła. Publikum zeznaje zamylenu wowku, jeje hladarja a někotrych susod(k)ow w holanskej wsy na kromje wuhloweje jamy. Srjedźišćo předstajenja je skromny stary dom Symakec swójby ze stwu a kuchnju, hdźež hižo přez třěchu kapa; wjerćite jewišćo dowola najwšelakoriše městna za napjatu hru w chěži a před njej. Z pomocu starych listow wunurjeja so poněčim podawki ze zašłosće, podawki, kotrež spožčeja dźensnišemu, modernemu žiwjenju tragiske rysy, korjenje. (Tež tole je překwapjenje w našim mjeńšinowym dźiwadle, kiž je přewažnje wot komedijow žiwe.) Mjez Hanku a sprawnym hladarjom Janom nastawa z časom dowěrliwy poměr, haj poćah. Na kóncu pak přińdźe na swětło (a tute »swětło« na jewišću je krejčerwjene), zo běchu prjedownicy młodeju hłowneju figurow přez wšelake biografiske zapletki poćeženi. Runje swójbne konflikty staršich přiwuznych su zdźěla njewuprajne, a to hač k wumocowanju na kuchinskim blidźe (w serbskej hrě!). Přihladowar rozumi přičiny starych zwadow krok po kroku, při čimž wotměnjeja so přitomnostne sceny wokoło wowki prawidłownje kontrapunktisce z wróćozhladowanjom na młodosć staruški a jeje zemrěteje dźowki Jěwy. Prjedy hač Hanka zaso do Berlina ćeknje – a to bjez sympatiskeho hladarja –, zapali wona hišće drjewjany skelet swójbneho dwora, zo njeby so z woporom bagrow stał. Wowka Marja bě so, hižo w chorobnym stole a do rozžohnowanja wot doma, k swojej winje dźowce napřećo emfatisce přiznała: »To je mi tak žel!«. Nadźija wotpočuje tuž na milenijowej generaciji wnučkow ...