měnjenja / recensije

Mója susedna Łakoma

Łakoma jo městno, źoź som se wjele razow wuchójźowała, dokulaž bydlim w bliskosći. To jo za mnjo kaž zaguslowane městno-njeměstno, dokulaž stoj tam jano hyšći jadnučki dom. W lěśu šćipam sebje mimoducy rada do guby słodki sad z něgajšnych łakomskich gumnow na kšomje teje dla wugloweje jamy zniconeje dolnoserbskeje jsy. Dwanastk njezagroźonych, zawóstajonych sadowych bomow mjazy pśepołožoneju rěku Góramśicu a brjogom Liškojskego­ jazora (oficialnje mě jo Chóśebuski pódzajtšny jazor) ga njama južo wót wjele lět žednogo wobsejźarja wěcej a wobraźujo šćodrje mimochójźecym pěškarjam wišnje, kšuški a jabłuka.

We Łakomej som se prědny raz pśechójźowała ze źiśecym wózykom, ako jo se mój syn w lěśe 2020 naroźił. Něga rědna serbska wjas zwězujo za mnjo bogatstwo tudejšeje natury a kultury z bólosću, zgubjoneju domownju a dekulturalizěrowanim. Gaž som casy zamyslona ducy w snadnem zawóstanku Łakomeje, rozmyslujom wó jeje něgajšnych serbskich wobydlarjach, kenž su za swój cas sajźali sadowe bomy pśi swójich domach. Burskich dwórow wšak južo wjele lět tam žednych wěcej njejo. Zawóstajone bomy se snaź teke zminu, gaž budu se how pśi Liškojskem jazorje twariś hotele a gósćeńce a gaž pśidu turisty a trjebaju parkowańske městna. Z łakomskim jabłukom abo kšušku w ruce som se pómysliła na wejsanaŕki, kótarež su te sadowe bomy kubłali w naźeji na słodke płody za sebje abo pózdźej za źiśi a ziśiźiśi. Ale mimo jich winy jo pśišło hynacej. Som sebje wěsta, až se jim styska za zgubjoneju domownju.

Hnydom, jako so do romana začitach, pomyslich tež na literaturu Flann O’Briena (1911–1966), irskeho spisowaćela. Wón swojich rowjenkow a jich činitosće kruće posudźowaše. Šwikajo wopisowaše, druhdy jich tež sarkastisce paroděrowaše, z lutkami přirunowaše a so jich činkam směješe. Wopisowaše »jednory irski lud«, kiž na žadyn pad jednory njebě a njeje. Wurězki jeho dźěła »Skiwlenje« nańdźeće we »Wuhladku« čisło 2. Tež awtor horjeka mjenowaneho romana je w Serbach hižo ze swojim historiskim dźěłom »Sudička« (2018) znaty, w kotrymž wo žiwjenju serbskeje holcy pisa.

Dieter Kalka, »Das Bandoneon des Kulturministers«, šibały roman, nakładnistwo Friedrich Mauke, Jena 2024, 336 stronow, ISBN 978-3-048259-17-4

Dieter Kalka, lětnik 1957, w Lipsku bydlacy, započina roman »Das Bandoneon des Kulturministers« z humorom, hustohdy tež jěreho razu. Objekt wobhladowanja je kónčina z małym krajom »Tätärätä«, hdźež maja statnu stronu, młodźinski zwjazk a agit-prop-skupiny. Tam njepřimaja protagonista Hansa Hjobkowskeho ze somoćanymi rukajcami. Tež po změnje politiskeho systema nic. Dekadenca a swojotnosć knježitej. W tymle wokruhu so Hans pohibuje – a to stajnje z dosć jaknymi słowami. Bandoneon hrajo wě sej zaspěwać: »Štóž wěrnosć rěči je nora, / štož nowiny pisaja, maja za woprawdźitosć / a štož so stawa, njeje wěrno.« Abo: »Jězbny plan je tipowanski lisćik. / Ludźo su na čakanje zwučeni.« (serbski přełožk R. D.)

We wot Domowiny wuwołanym »lěće Zejlerja a Kocora« a wot njeje skerje macošnje wobkedźbowanym komponisće, nahrawaše so 1. a 2. oktobra 2022, na zjawnymaj koncertomaj w Mariji-Marćinej cyrkwi w Budyšinje, »jeho přinošk«. Po wjace hač 14 měsacach zjewi so kónc lěta 2023 hotowy produkt – cejdejka pod titulom »Korla Awgust Kocor – Israelowa zrudoba a tróšt – Israels Trauer und Trost / Duchowny oratorij – Geistliches Oratorium«.

W bookleće přidruži so jako »wudospołnjenje« dalše mjeno: »Stefan Malzew orchestralne wobdźěłanje – Orchesterbearbeitung«. Wudawaćel je Zwjazk serbskich spěwarskich towarstwow.

Prědnja strona wobalki CDje »Korla Awgust Kocor – Israelowa zrudoba a tróšt – Israels Trauer und Trost / Duchowny oratorij – Geistliches Oratorium«. Přiwšěm nańdźeš nimo njeho tež logo SLA. Na zadnjej stronje namaka so přispomnjenje, zo jedna so wo zhromadny projekt wobeju. Připołoženy booklet wobsahuje nimo informacijow wo komponistomaj a sobuskutkowacych tež spěwny tekst, serbsce a němsce (zestajeny ze Swjateho pisma).

Skrótka k twórbje samej. »Israelowa zrudoba a tróšt« je drje Kocorowa najnaročniša twórba. Wobsteji z třiceći čisłow – solow, dueta, recitatiwow, kwartetow, sekstetow a chórow. Cyły oratorij ma we wobjimje mało stron wjace manuskripta hač druhe Kocorowe dźěła (88 stronow), nima pak za to žane štučkowe spěwy (Strophenlieder). Njeje potajkim – znajmjeńša nic ewidentnje, jeli docyła – dlěši hač na př. oratorij »Žně«, kotryž wobsahuje 83 stronow rukopisa. Komponist stwori oratorij (jenički, kotryž tež tak pomjenuje) w nimale samsnym času kaž »Nalěćo« (dokomponowane 15.11.1860, prěni pak 16.12.1861). Wo tym swědči tež cyły rjad paralelow. Skomponowa dźěło na zakładźe jasneje programatiki: »Rozdźělich oratorium do 3 wotdźělenjow, prěnje: wěšćenja ludoweho njezboža dla hrěcha a njeposłušnosće; druhe: předstajenje Israeloweho njezboža; třeće: sluby Bože na lěpše časy.«

Přeměnjenje a přewinjenje krizy stej zakładnej motiwaj basnjow w tutej kedźbyhódnej zběrce, nastatej w běhu lětdźesatka, w kotrymž basnica basnistwo pječa jenož za sebje wotkrywa (»pisam za sebje«, »wotkrywam přećelku poeziju«, str. 5). Titul – Mosty přez morjo. Na prěni pohlad oksymoron, wěc njemóžnosće, napřećiwk. Morjo njeda so bjeze wšeho přeprěčić.

Wobalka zběrki wobr., brošura, 76 s. 978-3-7420-2763-4 Ale, kaž stajnje pola tuteje awtorki, kotrejež basnje pozdatnje tak lochce a za čitarja přijomnje skutkuja, su to pasle (»schowam kluče«, str. 5). Kajke mosty to su? Kajke morjo? Hižo Franc Kafka je prajił: »Kniha dyrbi sekera być za zamjerznjene morjo w nas.« Basnica nam hižo w titulu woznamjenja, zo budźe w tutych basnjach přewažnje z rumowej metaforiku dźěłać. Ze swojimi basnjemi jako mostami spyta wona, morjo přeprěčić, kotrež nas wšitkich wot so dźěli: »mosćik do morja / kładu sej / desku po desce« (str. 50). A morjo móže tuž wšitko być, štož nas dźěli – čas, rum, druzy ludźo, słowa, ćišina. Morjo je kaž mnohe druhe rumy w tutej zběrce hraničny, přechodny, transitoriski rum. Morjo je fluidne, pohibliwe, njepřimliwe. Móžemy so po morju znošować a powjerch přeslědźić (»kak so ja tuž zwjeselich,/ jako kraj tam přeslědźich«, str. 55), móžemy tež přez morjo hić a potom hłubše, njedodnite woršty wuswětlować. Aliteracija w titulu (mosty – morjo) je prěni móst.

Zběrka wotewri so z poetiskim wuznaćom. Dokelž słowo tekst roztworja a pod nim wjerše wotwodźěwa, wotkrywa basnica za sebje a za nas jako móst nowe basnjenje, nowu poetiku. Digitalne basnjenje kaž algoritmus, kaž pytanska mašina. Alfabet a leksikon, potajkim je cyły swět pytanske polo. Zapodaće rěka: Baseń z pismikami O P W K pisać, tema wuchadźa ze zhusćacych so asociacijow w běhu pytanja. Najprjedy započnješ z O: »oksymoron / oksiděruje / oktawu wyše« (str. 8). Potom slěduje prěni oksymoron »čornota běłeho dnja« a tak so pytanje pola P dale wjedźe. Šěry wšědny dźeń je wšitko pisane (»orient«) spóžrěł – podobnje kaž w basni »Přijeće«: »šěry dźeń / šlaha zelenu pisanosć« (str. 22). A z tym mamy zakładny motiw a wobrazowe žórło – orient. Dospołnje přirodnje nastawaja z toho palma, pusćina, karawana, oaza, tawb a wóń korjeninow. Oktawu pozdźišo we wosmej lince slěduje druhi oksiděrowany oksymoron – pusćina wosrjedź morja. Orient a tež wšitke druhe tu performatiwnje stworjene rumy (pusćina, karawana, oaza) su namjezne, přechodne a transitoriske rumy z młowojtymi wobrysami a zdobom z mutnymi wobrazami, schowanymi klučemi, kotrež wjacezmyslnosć wuprudźeja. Karawana steji potom za ćěkańcu, jězbu, pasažu. Oaza je refugium, wuchowaca kupa w pěskowym morju, štož je jenož wobroćenje »pusćiny wosrjedź morja«. Tuž pokazuje tute cyle komprimowane basnistwo žiwjenje w pohibje, žiwjenje w mjezotach, nomadiske žiwjenje pytajo za sobu samym (»po puću namakach sebje / buch sćerpna / buch wutrajna / z mozlemi pokryta«, str. 12). Krajiny su mobilne, njeje kruteho zaměstnjenja, žiwjenske naćiski a woznamy su njestabilne a přepušćliwe. Subjekt přewinje krizu (womora, str. 8), z tym zo znowa wotkryty poetiski kosmos w ruce dźerži.