Nižozemska

Jano hyšći w 2500 dušow wjelikej jsy Grevenbicht celebrěrujo Folkloristische Vereiniging Gawstrèkkers Beeg nałog Gawstrèkken (w limburgskem dialekśe1: »to natśěganje za gusu«, nižozemski/flamski pópšawem Gansstrekken, Gansrijden abo něga teke Genkrijden pomjenjone) kužde lěto fašingowu wałtoru zeger 15:11. Wót 2019 jano hyšći z wjelickan wopšawdneju atrapu, město njabogeje gusy.2 Rejtarje pšawidłownje zwucuju w lěsach wokoło rejtowańskeje šule Op de Berg w gmejnje Echt-Susteren3 (prowinca Limburg, pśi belgisko-nižozemskej granicy). Městno zarědowanja jo Burgemeester-Kotenpleinowe naměsto wesrjejź města.4 How napóraju pěskowu pistu, na kótarejž wobźělniki rejtuju na pśemoc.

How dajo teke dujaŕsku muziku (gerce nose fantazijowe uniformy, kótarež dopominaju na 19. stolěsé, z dwarožkatym kłobykom atd.), jězu (na pśikład měšane jajo z tukom) a paleńc. Ako su hyšći pšawu gus wužywali, su jej narěznuli šyju. Młoge gósći daju se gus na licce šminkowaś (wobr. na b. 20). Tak ako śopłokšejniki słuže teke zymnokšejniki how ako rejtowańske zwěrjeta. Gusecy kral dostanjo, pódobnje ako w Belgiskej, kralojski płašć, kronu, rjeśaz a ceptaŕ.5 A teke w Grevenbicht woplěwaju na tom dnju dalšne zapustowe tradicije, ako palenje pupki (in effigie) z mjenim Frenske (Francko), kótaraž grajo rolu grěšnika.6

Geneza a wužiwanje serbskeju konfesionelneju postrowow

Nabožna identita zwurazni so primarnje w cyrkwinskej wučbje a we wobrjadach, kotrež su bjezposrědnje z njeje wurostli. Husto wšak so prěnjotnym přiznamjenjam dalše symbole a wobrjady přidruža, kotrež skutkuja jako sekundarne znamjo konfesionelneje přisłušnosće. Pola Serbow je to mjez druhim wašnje strowjenja. Katolski postrow je »Budź chwaleny Jězus Chrystus!« z wotmołwu »Na wěki. Amen.«, mjeztym zo strowja ewangelscy z »Pomhaj Bóh!« a z wotmołwu »Wjerš pomazy!«. Wobsahowje by móhła kóžda konfesija tež postrow tamneho wuznaća wužiwać, tola w praksy so na wotpowědnu přisłušnosć dźiwa. W sćěhowacym dźe wo nastaće a nałožowanje tuteju hač do přitomnosće skutkowneju symbolow konfesionelneje identity.

Prěnje mi znate naspomnjenje postrowa »Pomhaj Bóh« namaka so w Michała Frencelowym přełožku Noweho zakonja z lěta 1706. Judaš postrowi Jezusa w zahrodźe Getsemane ze słowami »pomhai Boh cźi Rabbi«.1 Je to swobodne zeserbšćenje němskeho »Gegrüßet seist du, Rabbi!« z Lutheroweje biblije abo »Ave, Rabbi.« z łaćonskeje wulgaty. Frencel móžeše so ze swojim přełožkom na Luthera powołać, kotryž by najradšo postrow jandźela Gabriela na Marju »Ave gratia plena« přełožił ze słowami »Gott grüße dich, du liebe Maria.«2

Viktor Zakar – Drastwu z módrych kwětkow a pisany nagłowny wěnk na śěle janskego rejtarja wuplasć jo wjelike wupominanje w górucem wjedrje.

Janske rejtowanje pśiśěgujo hyšći ­źinsa wjele zajmcow do Kózlego. Ten ­jadnorazny nałožk jo se lětosa 18. junija wótměł.

Belgiska

Belgijarje rejtuju pśisamem wšykne k fašingoju w februarje a gronje swójomu swěźenjoju Gansrijden (pótakem gusece rejtowanje, glej na citěrowanych wurězkach wideo z youtube; pśipódla gronjone »ij« wugranjaju w flamšćinje a nižozemšćinje pśecej ako »ei«). Kužde tradicionelne gusece rejtowanje w Belgiskej wótměwa se źinsa w něgajšnych polderowych jsach1 Flandriskeje, pótakem pla Flamow. Wšykne toś te polderowe jsy – Berendrecht, Ekeren, Hoevenen, Zandvliet, Stabroek a Lillo2 – su se jadna za drugeju zagmejnowali do města Antwerpen. Jano w Nijverseelu, jadnej jsy w prowincy Pódzajtšna Flandriska, a w gmejnje Sint-Jans-Molenbeek, kótaraž słuša k městoju Brüssel, wótměwaju se kužde lěto pśekazowane gusece rejtowanja zwenka Antwerpena.

Až doněnta som starcył jano na jadnu wjas w francojšćinu powědajucem źělu Belgiskeje – Wallonie – z mjenim Bossière (prowinca Namur), w kótarejž jo dało hyšći njedawno pódobne wuběźowanje. How su tak pomjenjony Jeu de l’Oie (gusece graśe) zazdaśim južo wót 1263 do 1969 kužde lěto 2. julija, na dnju domapytanja Marije celebrěrowali3.

W tom artiklu pśibližyju Wam krotki pśeglěd historije Chmjelowa. Dnja 1. julija 1950 su byli chmjelojske gmejnske grunty do Chóśebuza zagmejnowane. Źinsa jo Chmjelow ze swójimi 14.116 wobydlarjami tśeśi nejwětšy měsćański źěl Chóśebuza1 a lažy w pódpołnocy Města. Chóśebuzarjam stej Stary a Nowy Chmjelow znatej2. Tola, ako se wucytajo dołojce, słušaju teke dalšne strony k měsćańskemu źěloju Chmjelow.

Prědne naspomnjeśe a wóznam městnego mjenja Chmjelow

K prědnemu razoju wobspomnjejo se mě Chmjelow w sudniskem wopismje z 1. oktobra 1385 ako familijowe mě jadnogo znanka – »hans Smelluitz«3. Jano mjasec pózdźej, 11. nowembra 1385, naspomnjejo se pó wšom zdaśu samski Hans Schmellwitz w jadnom dalšnem wopismje ako »Hannos von Smelewicz«.4

Serbske městne pomjenjenje Chmjelow zjawijo se ako Chmėlow nejpjerwjej pla Johanna Gottlieba Hauptmanna5 w lěśe 1761 (»Nieder-Lausitzsche Wendische Grammatica«; b. 409)6. Za wóznam městnego mjenja Chmjelow dajo dwě wěrjepódobnej móžnosći rozkłaźenja.

Viktor Zakar – Dwór dešańskeje kafejownje Liska njejo jano wót woglědarjow Dešna woblubowany. Teke bóśony maju how swójo gnězdo. Z bronzoweju medalju su Dešno za jogo wejsańske aktiwity na wuběźowanju wó Europske myto k wobnowjenju jsow 2022 pócesćili.

1\"/>

Nejskerjej znaju wšykne, kótarež su se z Dolneju Łužycu zaběrali, a akle pšawje te, kenž how žywe su, łapanje kokota (kokot). Toś ten žnjowny nałog, kótaryž se pśecej hyšći kužde lěto mjazy awgustom a septemberom we wjele jsach Dolneje Łužyce swěśi, płaśi how ako typiski serbski nałog. Ale pśitrjefijo to napšawdu? Jadna se pla kokota wó starodawnu serbsku tradiciju z ewentuelnje samo pśedkśesćijańskimi kórjenjami? Jo to jano kuždolětny špos wejsneje młoźiny, kótaryž se wót turistiskich zwězkow wužytkujo? Abo ma kokot tola ceło hynakše spócetki? A jo kokot napšawdu jadnorazny na swěśe?

W slědujucem rěźe artiklow se toś te pšašanja bližej wobswětluju.

Typiski Dolna Łužyca!?

Pśedstajśo se slědujucu scenu: Dujaŕska kapała grajo tradicionelne spiwy, wónja za senom a kónjami, wšo jo swětosnje wupyšnjone, wjele luźi z jězu a piśim w rukoma śišći se wokoło nich a licheje płoniny. Na jadnom kóńcu stoj wupyšnjony, wusoko segajucy drjewjany ram, na kótaremž wisy z głowu dołoj wósebnje pyšny, ale njabogi eksemplar pjerizny. Jaden rejtaŕ a jogo kóń štormujotej něnto w galopje a pód juskanim luźi, kótarež tšojenjeju wobglědniwje slěduju, na ram a njeglucnego ptaška. Rejtaŕ pśima z jadneju ruku za głowu njabogego ptaška z wótglědom, ju wót śěła zwěrjeśa wóttergnuś. Teke druge rejtarje wopytaju swóju gluku, tak dłujko, až se někomu raźijo a pśiglědujuca mań luźi juska. Dobyśaŕ wumjenijo se za krala wuběźowanja a slěduju swěźeńska jěza ako teke druge atrakcije.2

W lěće 2019 so knjeni Tonya Hettler z Texasa z próstwu na mnje wobroći. Wona bě w starych serbskich spěwarskich ze swójbneho wobsydstwa nadešła rukopisnu papjerku. Tekst na njej je, tak bě jej na naprašowanje texasko-serbski slědźer a nakładnik Weldon Mersiovsky zdźělił, serbski. A hižo ležeše naprašowanje za wobsahom a přełožkom na mojim blidźe w Budyšinje.

Serbske spěwarske z němskim hronom

Knjeni Hettleroweje serbske spěwarske su do čorneje, z wuraženym mustrom wozdobjeneje kože wjazane. W złotym pismje błyšći so na wobalce bibliske hrono: »Danket dem Herrn, denn er ist freundlich und seine Güte währet ewiglich.«1 Němske hrono na serbskich spěwarskich dźensa zadźiwa. Tola w 19. lětstotku bě to zwučena praksa, zo wužiwachu knihiwjazarjo za zhotowjenje spěwarskich knižne wobalki, kiž mějachu hotowe na składźe ležo.

Hdy je so tutón eksemplar spěwarskich wudał, njehodźi so wěsće prajić, dokelž je wot titulneho łopjena jenož hišće horni lěwy róžk zdźeržany. Z njeho hodźi drje so titul »Duchomne Kyrluschowe Knihi. Bohu k cżeszi a Sserbam k wużitku« rekonstruować, ale lětoličba pobrachuje. Hakle poslednje strony knihi dowoleja bliše časowe zarjadowanje. Po serbskim a němskim registru kěrlušow sćěhuje na stronach 761–764 »Wukładowanje«, w kotrymž su w knize skrótšene mjena kěrlušerjow wułušćene. Grafiske wuhotowanje tutoho »Wukładowanja« runa so tomu w knize, kotraž je 1860 pola ćišćerja Monsy w Budyšinje wušła.2

Swójbne zwiski: Jan Arnošt Bohaboj Hatas a Křesćan Wylem Hercog

»Tam je Hrodźišćanska cyrkwina wěža! Maći, směmy doprědka běžeć?« Šěsć dźěćacych wočow hladaše połne wočakowanja na Marju Krystianu Hatasowu. Wona so posměwkny: »Nó, to běžće! A postrowće dźěda hižo jónu wote mnje!« Kaž wětřik wućekny dźesaćlětny Korla. Jeho sotře chwataštej spěšnje za nim. Marja Krystiana wosta wodychujo na kromje Chortnicy stejo. Puć na horu bě ju napinał. Z 39 lětami njeběše hižo tajka młoda. Šěsć dźěći bě hižo porodźiła1 a znowa bě samodruha. Wona chcyše swojeho stareho nana wopytać, cyrkwinošulskeho wučerja Měrćina Hercoga, prjedy hač by jej to přewobćežne było. Jeje mać wotpočowaše hižo dźesać lět w zemi. Marja zdychny. Bě tola derje, zo bě so jeje nan hnydom po žarowanskim lěće zaso woženił. Tak wona wědźeše, zo bě derje zastarany.

Pomału dźěše wona dale. Puć wot Klukša do Hrodźišća hodźeše so za dwě a poł hodźiny přewinyć. W prjedawšich lětach njemóžeše swoju ródnu wjes tak jednorje wopytać. Wona běše so 1798 na cyrkwinošulskeho wučerja Měrćina Hatasa z Łuća wudała. To bě daloko wotležane, w najchudšej holi. Pola dawachu tam mało wunoška, hejdušne krupy běchu jich wšědny chlěb.2 Kak husto bě swojeho muža pohonjowała, zo by sej druhe městno pytał. 1807 přińdźe skónčnje poskitk. Nowy farar wobsadźi we Łuću swoje prěnje farske městno. Do toho běše wón šulski pomocnik w Klukšu. Stary Klukšanski wučer trjebaše tuž noweho pomocnika, a Měrćin Hatas so wuzwoli.3 Marja so mjelčo směješe. Jeje muž da so potajkim wot cyrkwinošulskeho wučerja na šulskeho pomocnika degradować, ale w Klukšu wjedźeše so swójbje lěpje hač we Łuću. Stary wučer Jurij Łahoda měješe swój 50. słužbny jubilej hižo dawno za sobu. Šulski pomocnik přewza hraće na pišćelach składnostnje kwasow a pohrjebow, wón dóstawaše za to dobre pjenjezy. Připódla dźěłaše jako cłowny kasěrar a wukonješe dohlad nad piwowym dawkom.4 Z tym móžachu woni wuńć, doniž njedósta Měrćin Hatas městno cyrkwinošulskeho mištra. To rěkaše, po smjerći Łahody. Tak bě kruće dojednane. A na to čakachu nětko hižo dźewjeć lět.

Narěč składnostnje předstajenje knihi »Im Fokus: Korla Awgust Kocor (1822–1904)« w němskim přełožku*

Z njeprawom su Kosćiówe zasłužby wo serbsku hudźbu, hudźbne stawizny a načasnu hudźbu němskemu zajimcej dotal njeznate wostali. W bibliografiji jeho publikacijow w archiwje Serbskeho instituta w Budyšinje je jako prěni nastawk »Skic o lužickiej muzice« (Skicy k serbskej hudźbje) z lěta 1961 zapisany. Jeho dotal posledni přinošk pochadźa z lěta 2019 k Janej Arnoštej Smolerjej. Cyłkownje namakamy w jeho bibliografiji 72 publikacijow, kotrež so předewšěm serbskim hudźbnym stawiznam a načasnej hudźbje wěnuja. Sydom tutych publikacijow je žiwjenju a tworjenju Korle Awgusta Kocora wěnowanych. Zbigniew Kościów narodźi so 1929 w dźensa ukrainskim měsće Brody (něhdźe 90 km sewjerowuchodnje Lwiwa). Mać, wučerka, bě Armenjanka a nan pólski póstownik. Wón wojowaše w Piłsudskim legionje wo njewotwisnosć Pólskeje a bu 1940 wot sowjetskeho NKDW zamordowany.

Město Brody je ze swojej tehdy přewažnje židowskej a tež pólskej, armenskej, rutinskej a němskej ludnosću na wosebite wašnje wuchadźišćo za Kosćiówe pozdźiše tworjenje. Městu, kotrež dožiwi přez lětstotki přewšo měnjate stawizny, je spisowaćel Joseph Roth na kóncu Dunajskeje monarchije přez swoje romany – kaž »Radetzkymarsch« – literarnje trajny pomnik stajił.

Viktor Zakar – Keluch z lěta 1515 jo nejstaršy a nejdrogotnjejšy wuměłstwowy wuźěłk, kenž se chowa w brylandojskem groźe. Wón jo znank katolicizma w srjejźowěku a tradicije Johanitarjow. Wó tom wěcej zgónijoš we knigłach »Das Modell Friedland« wót Alfreda Rogana a Tobiasa Preßlera.

Přednošk na Hłownej zhromadźiznje Maćicy Serbskeje 18. měrca 2023

Stawizny Maćicy Serbskeje su wusko zwjazane ze stawiznami serbskeho pomnikarstwa. W sydom dypkach chcu skrótka pokazać na započatk pomnikoweje dźěławosće Maćicy, nadrobnišo předstajić maja so potom jeje prócowanja a jich wuslědki w minjenych třoch lětdźesatkach.

Inowatiwny započatk w lěće 1867

Prěni pomnik, kotryž Serbja serbskej wosobinje stajichu, bě 1867 kubus na row dobroćela Serbow Jana Michała Budarja w Budestecach. Iniciator bě jurist Herman Ferdinand Wjela, sobustaw Maćicy wot jeje załoženja a spěchowar jeje starožitnych zběrkow. Nošerstwo přewza Maćica, kotraž wutwori za to wuběrk a přewjedźe po Serbach pjenježnu zběrku. Wotkryće pomnika zańdźe do stawiznow jako »prěnja politiske, geografiske, konfesionelne a socialne hranicy přesahowaca zjawna demonstracija jednoty serbskeho naroda«1. Zbytk nahromadźenych pjenjez słužeše hladanju pomnika. Tak zahaji Maćica 1867 z Budarjowym pomnikom tradiciju stworjenja a hladanja serbskich wopomnišćow.

Započatkej w Budestecach sćěhowachu dalše aktiwity. W běhu přichodnych lět wobnowi so rjad narownych pomnikow zasłužbnych duchownych kaž Michała Wałdy w Radworju, Michała Frencela w Budestecach a Mateja Šołty w Ketlicach. Přichodny nowy pomnik serbskej wosobinje postaji so 18 lět po Budarjowym 1885 Bosćanej Tecelinej Mětej w Kukowje. Iniciatorojo tutych naprawow běchu duchowni a Maćicarjo, jich nošerjo pak wosady a cyrkwinske zjednoćenstwa. W dalšich lětdźesatkach přeńdźe pomnikarska iniciatiwa wot Maćicy na tamne towaršnostne skupiny a institucije.

Přičiny a předspomnjenja zaběry z tutej temu

Hačrunjež kubłach nimale swoje cyłe žiwjenje wučerki a kubłarki (43 lět), zajimowachu mje w poslednich lětach wosebje stawizny mojeje ródneje wsy. To ma dwě přičinje: 1. Moja małoratarska serbska swójba mje sylnje wobwliwowaše. Małe ratarstwo bě za mojich prjedownikow srjedźišćo a zakład jich žiwjenja. 2. Wulki respekt začuwam za swojeju staršeju, kotrajž kónc lěta 1959 a spočatk 1960 wulki krok kolektiwizacije ratarstwa w NDR dožiwištaj. Z tematiku ratarstwa je so w poslednim času tež Trjebinska Domowinska skupina zaběrała, kotraž ma na Šusteroc dworje swój wulkotny domicil. Wona zaběra so intensiwnje z ratarstwom něhdy a demonstruje šulerjam Slepjanskeje zakładneje šule plahowanje a žně na př. běrnow a žita. Nimo toho chcedźa woni dźěćom wjesne žiwjenje dźěći a dorosćenych něhdy na wsy zbližić. Při tym hraja tež kultura, žiwjenske wašnje a serbska rěč wuznamnu rólu.

Stawizniske, hospodarske a socialne wuwiće Trjebina

Moja ródna wjeska Trjebin leži w srjedźnej Łužicy a słuša k Slepjanskej wosadźe. Najstarše pisomne naspomnjenje pochadźa z lěta 1328. Tuta lětoličba je relatiwnje wěsta, dokelž ju stawizny Slepjanskeje wosady tež tak mjenuja. Wobydlerjo Trjebina su tak mjenowani holanscy Serbja. A woprawdźe bě naša wjeska z wjele lěsom wobdata. 2021/2022 bu hoberski lěs ze swojej zahrodu wjercha Pücklera wopor brunicy. Čehodla to naspomnju? Jako bu naša kónčina při pućowanju ludow přez słowjanskej kmjenaj Milčanow a Łužičanow wobsydlena, bu trjeba wotpowědny rum za dom, dwór a pola a hona stworić. Móžu sej derje předstajić, zo je trjebjenje lěsa přičina za mjeno mojeje ródneje wjeski. Tola póda, kotruž naši prjedownicy tu nańdźechu, bě pěskojta, zdźěla bahnojta a mało płódna. Woni plahowachu rožku, wows, hejduš, jahły a pozdźišo tež běrny. Běrna so we Łužicy 1789 prěni króć naspomni. Plahowanje praweje rěpki a kolija započa so prjedy. Trjebinjenjo so skromnje wot wunoška swojich małych ratarstwow z přerěznej pódowej hódnotu 23 žiwjachu. Při suchoće a přewysokich spadkach bě nuza wosebje wulka. Rukopisy połbura Hanza Nepile (něhdźe 1761‒1856 ) z Rowneho nam přeradźa, w kajkej bědźe běchu holanscy Serbja tu žiwi. Wón wopisuje surowy hłód, tak zo dyrbještej so łoboda a hlina do jědźe měšeć, zo njeby hłód tak sylnje w žołdku točił.

Moderna serbska literatura njehodźi so hižo bjez rjada »Paternoster« jako pokładownje za teksty młodych awtorow předstajić.

Najnowši zešiwk ze 76 stronami originalnje serbskich basnjow a powědančkow pochadźa ze zašłeho lěta. Dźesać wosobow – šěsć muži a štyri žony – předstajeja tam swoje wupłody z poslednich lět, a to we woběmaj serbskimaj rěčomaj. Přetož, tak wopodstatnja to Choćebuski »awantgardist« Maks Bagańc (lětnik 1996) z lyriskej prozu, serbšćina je sej tole po ćežkich nazhonjenjach zasłužiła: »Gaž śi njewulich´jomy / z wuwězbow tradicije, / padnjoš ze Serbami / do rowa we Łužycy!« Dźesatk awtorow je so potajkim z młodźinskim zapalom zhrabał (narodźeni su woni wšitcy mjez 1985 a 2000), zo by domoródnej rěči, kulturje a identiće njenadźate impulsy spožčił – tak kaž to nic naposledk Załožba za serbski lud wočakuje, kotraž zabjerje w impresumje knižki (kaž we wšěch ćišćach wot někotrych lět) najwjetši rum.

Tam hdźež su wužiwarjo mjeńšinoweje rěče dospołnje dwurěčni, mjeztym zo wužiwarjo wjetšinoweje rěče mjeńšinowu rěč scyła njeznaja, je rozsud mjez mjeńšinowej a wjetšinowej rěču wotwisny wot mnohich towaršnostnych a kulturnych normow. Jedna z nich je tak mjenowana »zasada zdwórliwosće« [rule of politeness], po kotrejž čuja so wužiwarjo mjeńšinoweje rěče winowaći, mjeńšinowu rěč nic w přitomnosći ludźi wužiwać, kotřiž słušeja k dominowacej skupinje.1 Tuta zasada je tak sylnje w awtomatiskim rěčnym zadźerženju zakótwjena, zo je jara ćežko, so jej spřećiwjeć. Zo njebychu ludźo sami před ćežkimi rěčnymi rozsudami a towaršnostnymi normami stali: mjez tym kak »měli so« we wotpowědnej situaciji zadźeržeć a mjez přećom mjeńšinowu rěč zachować, je w dwurěčnej kónčinje wědoma rěčna politika trěbna. Tuta politika by měła runočasnje wosoby zapřijeć, kotrež słušeja k mjeńšinowej skupinje, zo bychu wone wědźeli, zo móža (a w mjeńšinowych institucijach, zo měli samo) mjeńšinowu rěč wužiwać, njewotwisnje wot toho, hač je wosoba přitomna, kotraž tutu rěč njeznaje. Tuta politika by tež měła wosoby zapřijeć, kotrež słušeja k dominowacej skupinje a kotrymž by so dyrbjała přitomnosć mjeńšinoweje rěče wuwědomić. To je bytostne, dokelž začuwaja ludźo, kotřiž hornjoserbšćinu njewobknježa, jeje wužiwanje w jich přitomnosći jara husto jako zadźerženje, kotrež so přećiwo nim samym měri.