Wót 22. do 24. oktobra 2019 jo se w měsće Oldenburg/Starigard (Holsteinska) wótměło mjaztym pěte zmakanje słowjańskich muzejow Nimskeje. Něźi 30 wobźělnikow jo dožywiło wurědnje organizěrowane zarědowanje. Mjazy nimi jo była kupka »Wendenfreunde« z Wendlanda, kótaraž jo take zmakanja pśed tśimi lětami póstarcyła. Z Łužyce su se wobźělili Andrea Pawlikowa ze Serbskego muzeja w Budyšynje, Torben Schmeiduch z Domowniskego muzeja w Dešnje a Werner Měškank z chóśebuskego Serbskego muzeja. Śěžyšćo zmakanja jo była archeologija srjejźowěka. Na to jo wusměrjona wětšyna fachowych pśednoskow na tych zmakanjach. Dr. Matthias Maluck wót Archeologiskego krajnego zastojnstwa Schleswig-Holstein jo pśednosował wó wurywanjach w muzejowej jsy Wikingow w Haithabu, kótaraž jo dostała 2018 pśipóznaśe ako swětowe kulturne derbstwo UNESCO. Dr. Sönke Hartz, zagronity za dokumentowy archiw Muzeja za archeologiju w groźe Gottorf, jo pśedstajił nejnowše slěźeńske wunoski wó tak pomjenjonej Oldenburgskej grobli. Direktor Muzeja za archeologiju w groźe Gottorf, dr. Ralf Bleile, jo zgromadnje z wědomnostneju radu Załožby oldenburgskego groźišća pśewjadł workshop na temu »Mjazy wědomnostnym pominanim a muzealnym pósrědnjenim. Kak zwěžomy wědomnosć a nosarjow muzealnych institucijow?«

Haida su lud Indianarjow z pódpołnocneje Ameriki, by­dlecych pśi brjogu Kanadiskich kupow Haida Gwaii a British Columbia a teke we wokolinje granicujucej z pódpołdnjom Alaski. Za cas prědnych zmakanjow z běłymi luźimi su Haida licyli až do 15.000 dušow, z tym su byli w pśirownanju z drugimi rodami Indianarjow z pśi­brjoga pódpołnocnego Pacifika w kuždem nastupanju bźezkonkurencna móc.

Epidemije jim njeznatych chórosćow, kaž poki, su zdeciměrowali populaciju Indianarjow w 19. stolěšu na pór stow. Tuchylu powěda rada ludu Haida wó něźi 2.500 pśisłušnikach. Haida maju swójsku rěc, kótaraž jo źinsa pśipisana do kupki izolěrowanych rěcow a njejo ze žedneju drugeju rěcu pśiswójźbna. Njejo śěžko wugódaś, až stej kolonizacija a christianizacija wjadłej do spěšnego wóteměranja rěcy a kultury Haidow dla dominance engelšćiny. Licba aktiwnych powě­darjow rěcy haida fluktuěrujo źinsa wót 30 do 50 luźi pó wšakich žrědłach. Rěc haida stoj na cerwjenej lisćinje wobgrozonych rěcow, kaž tuder dolnoserbšćina.

Haida wobstoje z dweju rodo­wu: wronow a hodlarjow. Spomnjeśa gódne jo, až manźelstwa su byli móžne jano mj­a­zy­ kupkoma, nic pak w sams­kej kupce. Druga typiska kakosć Haidow jo tak pomjenjony dłuj­­ki dom, wótergi ga jo 40 do 50 luźi w takem domje bydliło, a charakteriske su teke wusoke totemy prědk tych domow.

Zachopjeńk decembra 2019 jo w Barlinju do nimjernosći wujšeł Měto Pernak, luź, ako jo z njewšednym angažementom se zasłužył nejwušu cesćownosć a toś su jogo w casnikach a casopisach južo słušnje wopomnjeli. Pśi tom su znosyli radnu licbu kamuškow do mozaika žywjenja, kótarež jo se zachopiło 1938 a jo wóstało do kóńca połne dožywjenjow a njewomucnego źěła. Kśěł tomu wobrazoju dodaś někotare wósobinske dopomnjeśa.

Zamrěty pak njejo se zaběrał jano z kulturu a stawiznami, ale teke z rěcu. Swóju wědu wó serbšćinje, wósebnje wó tej pódwjacornej, błotojskej, jo mjazy drugim ako pśedsedaŕ Maśice Serbskeje, cłonk źěłoweje kupki »Serbske perikopy« a Dolnoserbskeje rěcneje komisije dalej dawał. Ako źinsajšny powědaŕ togo slědnego gremiuma som jomu za to z cełeju wutšobu źěkowny. Pódla teoretiskego źěła z rěcu pak jo Měto Pernak, laureat myta Ćišinskego, lubował kreatiwne wobchadanje z njeju. 1966 jo chapjał swětowu poeziju do dolnoserbšćiny pśestajaś: Rutebeufoju a Baudelairoju jo rowno tak ako Žukowskemu a Puškinoju serbski jězyk pśispórał. A kaki ten jo był lasny, wiselny a chytšy! Wó tom znanje młoge wudaśa casnikow a casopisow a wót Kita Lorenca zestajony zešywk rěda Serbska poezija.

»Źěkujom se Bronisławoju Piłsudskemu, až wón jo se mě wusunuł a se mě stawnje wuswa« – to jo slědna sada knigłow, kótarež mógu teke słužyś ako zaběra nic jano wědomnostnego źěła Goźlińskego, ale teke žywjenja Bronisława Piłsudskego. Cytajucy roman »Akan« som stawnje měła zaśišć, až kuždy raz, gaž som mysliła, až něnt som blisko, južo na pśiducem boku, jo mě Piłsudski wuběgnuł, jo se zgubił, jo se schował w jadnej pótajmnej kurjawje. Take něco jo se stało na wjele rowninach. Piłsudski jo měł na kuždy pad komplikowanu wósobinu, kótaruž jo awtor wjelgin derje reflektěrował w swójom źěle. Wón jo był teke njewšedny cłowjek, kótaregož njamóžoš jasnje pógódnośiś. Te knigły su roman, wěrnosć ga se změšajo z literariskeju fikciju, a typiske kakosći głownych figurow, jich zacuśa a zaźaržanja, jo Goźliński napisał mj. dr. na zakłaźe listow a knigłow Piłsudskego. Zespódobał jo se mě ten w casu a rumje skokajucy roman wó Bronisławje Piłsudskem, bratšu pólskego maršala Józefa P., pitśku ignorěrowanem w Pólskej, ale pśipóznatem na swěśe, jomu ga se groni Bronisław Piłsudski – wjeliki slěźaŕ indigenego luda Ajnow.

Bronisław jo był ten nejstaršy ze styrich Piłsudskich bratšow. Źiśetstwo a młodosć jo pśežywił w Litawskej, jogo maś ga jo wjele gruntow wobsejźeła a nan jo se z handlom žywił a jo měł na pśikład jadnu drožkowu firmu we Wilnje. W lěśe 1886 jo Bronisław zachopił studium pšawnistwa w  Sankt Petersburgu. Tam jo w prědnem lěśe póznał Aleksandra Uljanowa, staršego bratša Lenina, kótaryž jo pśistupił towaristwoju »Wóla luda« (Народная воля). Wóno jo kśěło cara wótpóraś. Aleksander Uljanow jo był teke jaden z organizatorow atentata na »kejžora Rusojskeje, krala Pólskeje a wjelikowójwodu Finskeje« Aleksandra III. Piłsudski jo kaž wjele drugich studentow-cłonkow »Wóle luda« padnuł do popajźeństwa w lěśe 1887 a  bu k smjerśi zasuźony, což su pótom na zakłaźe wusokich pjenjeznych pokutow na 15 lět na wupokazowanje (tak pomjenjonu konfinaciju) na połkupu Sachalin změnili1.

»To je krótczé, to je dłudżé, to kaszëbskô stolëca« – to su prědne słowa drje nejwěcej znatego ludowego spiwa Kašubow. Jano w Kašubskej? Ně, w cełej Pólskej znaju ga »kašubski alfabet« (kašubski Kaszëbsczé nótë, pólski Alfabet kaszubski abo Kaszubskie nuty). Ale co to ma na se, w kraju, źož njepłaśe Kašuby až do źinsajšnego ako pśipóznata etniska abo narodna mjeńšyna?

Bźez cwiblowanja jo, až Kašuby južo dłujko wěcej njejsu mógali ze swójeju kulturneju identitu we takej lichośe žywe byś, ako pó padnjenju zeleznego zapowjeska w lěśe 1989. Móžomy samo wó «kašubskem wózroźenju« powědaś. Pšawniski wiźone se Kašuby jano na bazy jich rěcy šćitaju – powěda se wó »regionalnej rěcy«. Fokus stakim na rěcy lažy a to hyšći pśed woplěwanim kulturnych nałogow. Dajo wšak jaden element, z kótarymž móžomy wobej faktora šykownje ze sobu zwězaś: muziku. Wóna tak a tak jo kšuty wobstatk kašubskeje identity a jo se wopšawdu kontinuěrujucy celebrěrowała. Ironiski jo, až jo tomu tyła wobstojnosć, až jo komunistiska ludowa republika Pólska kašubsku rěc na dialekt zdegraděrowała. Su se w bogatej licbje wózjawili słowniki a publikacije wó »kašubskem dialekśe«. Dokulaž su w komunizmje folkloru pódpěrowali a propagěrowali, su se rowno dialekty mógali w spiwnej formje na jawišćach Pólskeje prezentěrowaś. Źinsa jo stojnišćo kašubskego ako dialekt wětšy źěl passé. Wucynki su pak weto hyšći do wěsteje měry dłymoko zakórjenjone – teke w kašubskej zgromadnosći samej. Pśedewšym młodej generaciji su bóžko to »kašubske byśe« z wjelikim wuspěchom zagnali. Pśeśiwo tomu slědne dwaźasća lět aktiwnje wójuju. Etablěrowanje šulskego systema wubuźujo wjeliki zajm, tak až licba źiśi, kótarež wuknu w šuli kašubski, sega pśecej bližej 20.000. Tendenca stupa lěto wob lěto! Za rewitalizaciju kultury a rěcy jo wšak jeje witalita wažna, howac grozy tšach, až se Kašuby ako wěsty part atrakcije a žywy muzej pód gołym njebjom pśenjeroźiju.

BERND PITTKUNINGS

Nejwuspěšnjejšy dolnoserbski chor wobstoj mjaztym dlej ako 25 lět. Duo »Słowjańske barwy«, to stej dirigentka chora »Łužyca« Lubina Žurec-Pukačowa a Jaroslav Pukač. Ako duo stej měłej swóje prědne wustupy pśed 15 lětami. Na folklornych festiwalach, koncertach a wšakorakich zarědowanjach grajotej a spiwatej wobźěłane dolno- a górnoserbske, słowakske a druge słowjańske pěsni. Jeju swójorazne instrumenty su słowakska pastyŕska flejta fujara, dudlawka, brumejza a mimo togo fidle a dudy.

wijata rostlina

wokoło mójogo spomnjeśa

how rosćo rědne zabyśe

późiwabnje kwiśece

žnějom wóne kwiśonki

łdzycki su to, basnicki

ale mimo wótgłosa

stawnje pśiběra ta tužyca

nima mysl nocy

mócnje na mnjo tłocy

za co zewšym něco twórim?

spice wogawy jan mólim

něco wopak gótujom

pśemało se procujom

z kwiśonkami cas jan pśebrojm

lěpjej, gaž do płodow zakłojm!

wótcakaś ja dejała drje zawěsće

nejwěcej rozrywajuce zacuśe

we źiwej wutšobje a pśekornej wóli

– te žni zdrjałeje bóli!

   ŹILKA

Krotke wopisowanje nałoga na pśikłaźe Dolneje Łužyce, Francoj­skeje a Chinskeje

W 21. stolěśu, gaž pśecej wěcej luźi wuzwólijo sebje žywjenje ako samotnik, kenž co byś žywy sam za se, w casu, gaž jo pśirost pórodow we wjele krajach negatiwny, a młoge šule a źiśownje se demografiskeje nižy dla zacynjaju, jo nam śěžko se pśedstajiś, až su w zachadnosći měli wósobu, kótaraž jo zamrěła bźez togo až jo měła manźelskego abo manźelsku, za njeglucnu. Jano manźelstwo a póroźenje tak wjele pótomnikow ak móžno jo było něga měritko glucnosći jadneje wósoby. Pśeznanjenje, až ten, kenž fryjny wumrějo, jo był žywy njedopołnje, šyroko propagěrowane pśez katolicizm a protestantizm, jo wjadło k nastaśu njewšednego zakopowańskego nałoga. Jo to był nałog swajźby nježenjonych zamrětych (ni. Totenhochzeit), źož su pyšnili śěła nježenjonych zamrětych z wěncami (Totenkranz), z kronami za zamrětych (Totenkrone) a nic rědko su jim woblekali swajźbaŕsku drastwu. Nałog darjenja kronow zamrětym jo znaty z pisnych žrědłow wót 12. stolěśa a jo se wobchował až do 19. stolěśa, w někotarych regionach samo až do 20. stolěśa. Lěcrownož jo wjele pśikładow z katolskich regionow znatych, zda se pak, až jo tradicija wěcej prakticěrowana w ewangelskej cerkwi, jasne dopokaze za to pak njedajo. Krona abo wěnc stej dejałej byś zamrětemu myto za žywjenje w cystosći.

Pólske politikarje su se cesćej za­běrali z nastupnosćami serbskego luda. Problemy Serbow su byli teke tematizěrowane we wobłuku statkowanja pólskego Sejma. W toś tom artikelu na wubranych pśikładach se pśedstajijo zajm pólskich wótpósłańcow a jich statki za słowjański lud nad Sprjewju mjazy lětoma 2002 a 2009. Mimo nižej naspomnjonych pšašanjow wótpósłańcow su teke dali druge aktiwity, wusměrjone na šćit Serbow ako w ramiku Sejma tak teke drugich politiskich organow.

Wótpósłańc Pólskeje ludoweje strony Janusz Dobrosz jo se wobrośił w lěśe 2002 na ministaŕskego prezidenta z pšašanim nastupajucym šćit kubłańskich pšawow serbskego luda a jogo małeje domownje w Nimskej. Pó měnjenju Dobro­sza »Z pomocu instrumentow indu­strijoweje a kubłańskeje politiki jo wjeliki źěl serbskeje ludnosći był pśenimcony«. Akle pó lěśe 1990 jo bywało serbske pšašanje do wěsteje měry mjazynarodne a we wukraju su byli protesty pśeśiwo wótbagrowanjeju serbskich jsow a zacynjenju serbskich šulow. Dobrosz jo pódšmarnuł, až w slědnem casu česki parlament jo wustupił dwa raza za šćit serbskich kubłańskich zajmow a až Čechy financielnje pódpěraju Domowinu. W zwisku z wušej naspomnjoneju situaciju jo wótpósłańc stajił ministaŕskemu prezidentoju pšašanje, lěc pólske kněžaŕstwo pśedwiźi wobrośiś se na kněžaŕstwo BRD, aby pokazało na to, až njewódajne jo pókšacowanje w DDR nałožowaneje politiki wótweześa stawnje wětšemu źěloju serbskego luda jogo pšawa na maminu rěc, mału domownju we Łužycy, pśez pó lěśe 1990 pókšacowanu politiku wótbagrowanja serbskich sedlišćow a zacynjenja serbskich šulow. Politikaŕ jo pokazał pśi tom na to, až by se dejało w toś tom nastupanju na to źiwaś, až antiserbske elementy nimskeje narodnostneje politiki se znapśeśiwjaju Europskemu dojadnanjeju k šćitoju narodnych mjeńšynow. Wušej togo Dobrosz jo naspomnjeł, až nimska diplomatija rad powěda wó cłowjeskich pšawach, gaž interweněrujo pla kněžaŕstwow drugich krajow w nastupnosćach zwězanych ze zajmami wšakich nimskich a njenimskich etniskich kupkow w drugich statach. Wótpósłańc jo se teke wopšašał, lěc, gaž jano pólska interwencija njebuźo wunosna, pólske kněžaŕstwo gromaźe z českim kněžaŕstwom buźo interweněrowaś w Europejskej raźe. Dobrosz jo mjazy drugim teke kśěł wěźeś, lěc njeby móžno było, aby pólska konsulariska słužba se starała nic jano wó pólsku, ale teke wó serbsku narodnu mjeńšynu w zgromadnem źěle z Českeju tak, ako jo to było pśed lětom 1939. Jo se teke wopšašał za móžnosću financneje pódpěry Domowiny pśez pólske kněžaŕstwo tak, ako cyni to Česka. Spěchowaś by se měło serbske šulstwo w Sakskej a Bramborskej. Dalšna informacija, kótaruž jo kśěł wótpósłańc dostaś, jo była, lěc šulske wucbne programy za stawizny a zemjepis w Pólskej wopśimuju wědu wó stawiznach a źinsajšnem połoženju serbskego luda, lěc w institutach za słowjańsku filologiju se pódawa serbšćina a lěc wědomnostne institucije njeby se dejali zajmowaś za wósud Serbow. Na kóńcu Dobrosz jo napominał pólske kněžaŕstwo, aby zachopiło diplomatiski a organizatoriski statkowaś za Serbow we wobłukach, kótarež su naspomnjone we wušej pomjenjonych pšašanjach1.