Dnja 21.03.2024 w slěpjańskej cerkwi jo był wósebny wjacor za Elwiru Hančowu, Towaristwo Kólesko a za wšyknych, kótarež su sobu statkowali na tych južo 3. knigłach z rěda drastwowych knigłow »Gładźarnica« kołowokoło slěpjańskeje drastwy. Knigły »Gładźarnica – Slěpjańska drastwa: III. swaŕba« su se zjawnje we wósadnej cerkwi pśedstajili. Wěcej ako 40 zajmcow jo se zgromaźiło ku tej góźbje, aby wěcej wó knigłach zgóniło. Ako prědna jo slěpjańska faraŕka Jadwiga Malinkowa powědała, knigły wuchwaliła a wó minutu śišyny za dušu njabogeje Hany Kowaloweje pšosyła. Njedawno zamrěta Hana Kowalowa z Brězowki jo była slědna ze slěpjańskeje wósady, kótaraž jo wót casa źiśetstwa až do kóńca žywjenja wšednje serbska burska chójźiła. Pó tom jo slědowała Elwira Hančowa, kótaraž jo knigłowe teksty, nastupajuce źěle drastwy, rozsudnje wuźěłała. Wóna jo se źěkowała swójomu bratšoju Hartmutoju Hančoju, kenž jo był zagronity za historiske teksty a bildki do knigłow.

Pó rědnem spiwanju Towaristwa Kólesko jo slědowała lawdacija dr. Justyny Michniuk, kótaraž źěli z Elwiru Hančoweju lubosć k narodnej drastwje a jo z njeju wót lěta 2020 spśijaśelona.

Nacasna žeńska

Som moderna žeńska

Ja se njesromam swójogo roda

Som gjarda na swój słowjański póchad

Z Pólakami powědam pólski

Z Nimcami nimski

A ze Serbami serbski

A powědam głosnje

a w zjawnosći móju maśeršćinu

Nješepocu ako někotare

Dokulaž to jo mójo pšawo

A pšawo wšyknych luźi se w maśernej rěcy rozgranjaś

Gaž woblacom se pólsku bursku drastwu

z regiona Žywiec

Njok se pśewoblekaś

To njejo žeden kostim

To som ja: sebje wědobna słowjańskich tradicijow

Gaž gronim «ně» pótom njok

Gaž «jo» pón cu

Gaž mjenam som zła

A gaž mjelcym cu měś swój měr

W Pólskej som »ta w Nimskej bydleca«

W Nimskej som »ta z Pólskeje póchadajuca«

W Serbach som »ta, kótaraž jo serbsku rěc nawuknuła«

W dowolu som »ta z Chóśebuza«

Chto ja som?

Som moderna žeńska

          JUSTYNA MICHNIUK

W zajźonych lětach su se wudali w Slěpjańskej wósaźe knigły, spiwniki, wobrazowe­ zwězki, brošurki a cejdejki, jo – samo prědna pšawa wucbnica z titelom »Ho zachopjonku jo było to słowo – Slěpjański rozprajak«, w našej slěpjańskej warianśe serbšćiny.

A teke na plakatach, informaciskich toflach, (poł)amtskich wózjawjenjach a kórtach z regionalnym wuznamom cytamy pśecej zasej tu srjejźnołužysku slěpjańšćinu.

Se wě, až wužywa se teke we wustnej formje na wšakich zarědowanjach a swěźenjach, w cerkwi a pśi woplěwanju tradicionalnych nałogow. Teke we wšednem žywjenju ako rozgranjańska rěc jo hyšći k słyšanjeju, lěcrownož se to bóžko źeń a mjenjej jawi.Wšak jo licba běžnje slěpjański powědajucych źeń a mjeńša.

Gaž jo w casu mójogo źiśetstwa pśed wěcej ako 60 lětami zawěsće hyšći połojca wobydlari serbski powědała abo nanejmjenjej rozměła, jo se to, rowno ak naša drastwa, do dalokeje měry z wejsańskego wobraza zgubiło.

Weto dožywjamy wěstu renesansu a wědobne spěchowanje pśez angažěrowanych jadnotliwcow, towaristwa a organizacije. Za tym stoje zwětšego luźe, kótarymž su naša rěc, kultura a tradicije wažne a substancielne a kótarež by jich dopołne póminjenje wjelgin woblutowali. Jo to jadnorje fundamentalny wobstatk jich byśa a tyśa.

Źěkowano Tebje znajom wšykno;

drogotne a rědne wěcy, kenž njamóžoš kupiś z pjenjezami

Ty sy mě spiwała pěsni stareje mudrosći

Ty sy z njewidobneju nitku do mójeje wutšoby zašyła

lubosć k tradiciji

Ty sy – ako twóje źiśiźiśi – starym nałogam domoj kazała a je woplěwała

gaž su wótzabyte pó wejsnych drogach se šmotlili

A ty sy je mě pśidała ako pśewóźowarjow mójich wšednych graśow

Twójej włožnej ruce stej wiłej jatšowne makowe pjacywa

Tej ruce stej mě hajckałej, gaž som była chóra, a mě wucyłej girlandy plasć

z wónjatego płonjaka

Źinsa pytam pórědke zela pódermo we wudrjeńcy

pśi rěce

Su se zminuli

Ako Ty njezjapki z mójogo žywjenja sy wótejšła

Ty sy była jadnučka, kenž jo wěźeła, cogodla som płakała a cogodla som se smjała

A ako sy móje włose wuplatła, sy mě pśišepnuła

až buźomej pśecej gromaźe!

Ty a ja. Mej.

Ty sy mě pokazała, kak popjelowe kulki słoźe

A kak wuglědaju kósćiwadło a kšawnik

Z Tobu som zmakała jelenje a sarnje

Wóni su gryzali kał z našogo póla

a Ty sy jim dała mězgowate łopjena rypaś.

Žednje wěcej njebudu sejźeś na zofje w Twójej kuchni

A njebudu groniś: Wulicuj mě něco, luba Starka!

Jano zabijanje kokota jo wót 16. stolěśa ako kjarmušny a žnjowny nałog dopokazane. A w 19. stolěśu su měli w Bergiskem kraju (źinsa Nordrhein-Westfalska) teke tak pomjenjone dwórowe kjarmuše a pókjarmuše, źož su pśewjadli Hahne- a Gänseköppen w ramiku susedstwa abo wót kjarcmarjow wugótowane1.

Toś te »priwatne« kjarmuše su měli swój póchad drje w casu francojskego wobsajźenja wót 1806 do 1814. Tej pótom kněžecej pšuskej wušnosći w Póryńskej jo było toś to »liberalne cynjenje a wóstajenje« kjarmušow špjeńc we wócyma, togodla jo wopytała dwórskim kjarmušam (mimo wjelikego wuspěcha) zadoraś. Napśeśiwo tym wšuźi wótměwanym stśělcowym swěźenjam, kótarež su byli w zmysle wušnosći a na kótarež jo był dla wusokich zastupnych pjenjez jadnorym luźam pśistup zadorany, su se mógali na dwórowych kjarmušach teke jadnore źěłaśerje, burja, małe wikowarje, najamniki a rucnikarje wobźěliś. Nałog Hahneköppen jo był ze swójimi pseśěgami w žywnosćach, z wuzwólonym kralom a jogo insignijami – kralowy rjeśaz a kłobyk, k tomu wupyšnjony kralowy wóz – stśělcowy swěźeń jadnorego muskego. How se zmakamy zasej z módrymi kitelami a carnymi šapkami, kótarež nose źinsa hyšći pśi gusecem rejtowanju we Wattenscheid a Essen ako teke pśi Gansrijden w belgiskem Berendecht. Toś ta »drastwa źěłaśerjow« jo słužyła ako jasne wótgranicowanje ku swěźeńskim drastwam a drogim uniformam stśělcowych gildow. Na někotarych městnach su wózyli na pśikład krala abo kralowy pórik togo Hahneköppen w pśeśěgu samo na karje, což wukładujo Dagmar Thiemler ako pśekazowanje pyšnych wózow stśělcow a móžo se rownocasnje gódnośiś ako póśěg ku źěłowemu swětoju wobźělnikow na Hahneköppen. Mimo togo jo se pśi Hahneköppen ten wótpowědny městny dialekt wědobnje wuzwignuł.2

we wichorach 20. stolěśa

»Naprědk! buźi hesło našo,

za swoj lud a kraj.

Kuždy wošcync huwołašo:

Goŕej gledaj k bytšym ńebju,

słyńco kiwa žyẃeńu;

Bog se znajo k wěrnem źěłu.

Kšutym dawa razeńe.«

(Bogumił Šwjela, w swójom

dnjowniku)1

I. Cas kejžora a Weimarskeje republiki

Jadna z nejwuznamnjejšych serbskich wósobinow 20. stolěśa jo mimo cwiblowanja Krystijan Bogumił Šwjela (nimski Christian Gotthold Schwela, *5. septembra 1873 w Skjarbošcu, † 20. maja 1948 pla Naumburga).

W jogo statkowanju ako serbski procowaŕ a faraŕ, ale teke w priwatnem familijowem žywjenju su se pokazali wšykne naźeje, konflikty a katastrofy, kenž su wažne byli za serbski lud w prědnej połojcy zajźonego stolěśa.

Ako syn serbskego kantora a casnikarja Kita Šwjele (1836–1922) jo se južo ako student angažěrował w młodoserbskem gibanju, kótarež jo nastało ku kóńcoju 19. stolěśa, gromaźe ze swójim pśijaśelom Wylemom Nowym (1870–1933). Wónej stej załožyłej zwězk serbskich študańcow a zorganizěrowałej dolnoserbske schadowanki, aby zmócniłej zacuśe sebjegódnosći Serbow. Nowy a Šwjela stej pregowałej gromaźe z Matejom B. Bronišom (1868–1937) a Hajnom Rizom (1873–1917) młodoserbske gibanje w Dolnej Łužycy. Nastajenje Šwjele, až serbskosć jo wobogaśenje a njejo nic, za což se ma sromaś, jo se śěgnuło ako cerwjena nitka pśez jogo procowanje we wósadach a jo wiźeś ako jogo wótkazaństwo. Wuznamne su jogo pśinoski ako rěcywědnik, wudawaŕ casopisow a casnikow a ako iniciator załoženja Domowiny.

Knigły maju wušej togo serbsko-nimski »špikowański cedlik« za wšykne cytajuce źiśi a jich starjejšych.

W swójom 95. žywjeńskem lěśe, jo dnja 22. nowembra 2023 domowniski slěźaŕ Walter Jacobs ze jsy Grebs-Niendorf (wokrejs Ludwigslust-Parchim, kraj Mecklenburg- Pśedpomorska) wumrěł. Wón jo był nejstaršy cłonk towaristwa Wendischer Freundes- und Arbeitskreis e.V. (wokrejs Lüchow-Dannenberg, Dolnosakska). Jogo wósebny zajm jo se wusměrił na rane słowjańske stawizny jogo domownje. Publikacija Waltera Jacobsa »Die Wenden zwischen Elde und Sude« jo wušła w dwěma nakładoma 2008 a 2020. »Žycym sebje, až toś ten nowy nakład wěcej bergarjow pógnujo, se zajmowaś a angažěrowaś za stawizny swójeje domownje abo jsy«, jo wón gronił pó drugem wudaśu knigłow.

Wjele gósći jo wón wjadł pó derje wuchowanych pówóstankach w lěśe 809 zniconego starego groźišća »Menkendorfer Burgwall« ako teke pó tej pódla njogo w originalnej wjelikosći stajonej rekonstrukciji źělow teje pjerwjejšneje twardnice Obodritow. Pó Menkendorfje pomjenjony typ daloko rozšyrjoneje srjejźowěkoweje keramiki pódšmarnjo něgajšny wósebny wuznam sedlišća obodritskich Słowjanow w pódwjacornej Mecklenburgskej.

Domowniski slěźaŕ W. Jacobs jo namakał swój slědny wótpócynk dnja 16.12.23 na kjarchobje w Grebsu.

Na oktoberskej zgromaźinje pśedsedaŕstwa towaristwa Wendischer Freundes- und Arbeitskreis e.V. w Lüchowje su cłonki mjazy drugim skrotka slědk glědali na lětosny swěźeń »Limborski źeń 2023« a diskutěrowali, kak kśěli pókšacowaś a lěc móžo z togo nastaś kuždolětny swěźeń.

Pśedsedaŕ towaristwa Ernst Stelte jo wuzwignuł, až su medijowe rozpšawy wšykne dobre a pozitiwne wuměrjone. Na spómóžne zwiski do Českeje a do Łužyce jo se teke pokazało.

Cłonki su naraźili, znowa pśewjasć Limborski źeń jano na jadnej sobośe w awgusće z wótwórjenim pětk wjacor do togo.

WERNER MĚŠKANK

»Darjona wěda – derbstwo Bogumiła Šwjele«

Rědnje wupyšnjony gódowny bom, wóń warjonego winka a běły snĕg. Co móžoš sebje wěcej žycyś za wótwórjenje wustajeńce 1.12. w Serbskem muzeju w Chóśebuzu? Na wótwórjenje wustajeńce z titelom »Darjona wěda – derbstwo Bogumiła Šwjele« jo wěcej ako 30 gósći pśišło, mjazy nimi kradu wósebny gósć: Dr. Dieter Šwjela jo pśišeł znowa do muzeuma a jo wšake nadrobnosći ze žywjenja swójogo starego nana wulicował. Gósći jo witała kuratorka Serbskego muzeja Christina Kliemowa. Serbska faraŕka z Dešna Katharina Köhlerowa jo někotare słowa k wótkazanju Bogumiła Šwjele powědała a ze zgromadneju módlitwu a spiwanim spiwow w dolnoserbskej rěcy pókšacowała.

Teke dr. Dieter Šwjela jo dostał słowo a jo na to pokazał, až wjele z wustajonych pśedmjatow, mjazy drugim album z priwatnymi fotografijami ako teke zběrka postowych kórtow, jo se wót njogo dariło Serbskemu muzejoju. Dariśel jo woblutował, až jogo syn njama zajm na stawiznach familije. Togodla jo wón se rozsuźił, daś wažne a wědomnostnje drogotne dokumenty do muzeja, aby se njezgubili a njeznicyli. Pó oficielnem źělu su se gósći mógali wobšyrnu wustajeńcu woglědaś a zajmne rozgrona wjasć.