Helene Hohmann – kónc serije kołowokoło formow kumštneje inteligency

▶ Z přichodom kulturneho turizma we Łužicy so zaběrali

»Łužica po puću k naslědnemu kulturnemu regionej – šansy a potenciale za serbskosć w kulturnym turizmje« rěkaše tema zjawneho posedźenja towarstwa Serbski kulturny turizm a Choćebuskeje wotnožki Serbskeho instituta w Byrgarskim domje serbskeje cyrkwje w Złym Komorowje póndźelu, 11. měrca. Po dopołdnišich přednoškach sćěhowaše na popołdnju dwudźělna dźěłarnička, w kotrejž wuwiwachu wobdźělnicy ideje za zhromadne dźěło w přichodźe. Zaměr zarjadowanja ležeše w tym, wobdźělnikow zdobyć, kotřiž so aktiwnje wo prezentnosć łužiskeho turizma postaraja.

▶ Serbska debata w Chrósćicach

Zhromadne zarjadowanje Krajneje centrale za politiske kubłanje Sakskeje, redakcije Serbskich Nowin a Załožby za serbski lud wotměwaše so srjedu, 13. měrca, w Chróšćan wjacezaměrowej hali »Jednoće«. Moderatorka wječora, redaktorka Serbskich Nowin Milenka Rječcyna, rozjimaše temu »Kubłanska awtonomija – abo dale kaž dotal?« zhromadnje z nawodnicu Worklečanskeje Serbskeje wyšeje šule Dianu Šołćinej, maćerju Madleńku Šołćic, čłonom Serbskeho sejma dr. Měrćinom Krawcom a městopředsydu Serbskeho šulskeho towarstwa a wučerjom na Ralbičanskej serbskej wyšej šuli Janom Rjedu. Nimale 120 ludźi sćěhowaše debatu na žurli a w livestreamje.

Jürgen Maćij – Wustajeńca Evelyn Richter

▶ Předstajenje BOOKii-knihow

Na předstajenje BOOKii-knihow za nawuknjenje serbšćiny běše rěčna motiwatorka projekta ZARI Marija Šołćic zhromadnje z kolegu Lucianom Kaulfürstom zajimowane dźěći wutoru, 13. februara, do Piwčic přeprosyła. W mjezsobnym wubědźowanju mějachu swoje wjeselo a wupruwowachu swoje znajomosće serbšćiny.

▶ Spěwny wječor

We Łazowskim domje Zejlerja a Smolerja stejachu pjatk, 9. februara, nałožki, drasta a spěwy Serbow w srjedźišću serbskeho spěwneho wječora, na kotryž běše něhdźe 40 zajimcow přichwatało. Mějićelka drastoweho fundusa Monika Cyžowa, mandźelski a něhdyši jednaćel Domowiny Bjarnat, kaž tež syn a spěwar Serbskeho ludoweho ansambla­ Pětr rozłožichu pochad­ a wuznam drasty, zaspěwachu­ serbske štučki a porěčachu wo nadawkach serbskeho braški.

▶ »Kowarnja talentow«

Druhi raz wuhotowa Hornjołužiski komornohudźbny festiwal wot srjedy, 14. februara, akademiju z 15 wobdźělnikami na Hrodźišćanskim hrodźe, zo by wutwariła »kowarnju talentow za wulce wobdarjenych młodych wuměłcow« a zo by w dwulětnym rytmusu muzikaliski dorost regiona spěchowała. Festiwalowy intendant dr. Hagen W. Lippe-Weißenfels wuzběhny wuznam uniwersalneje rěče hudźby.

Zrudna powěsć je do Serbow dóšła, zo je historikarka prof. dr. Libuše Hrabová, kotraž je swoje dźěło srjedźowěkowskim stawiznam a wosebje Połobskim Słowjanam wěnowała, zemrěła.

Hižo jako šulerka zajimowaše so za słowjanske stawizny, znajo ideje a pisma Jana Kollára, čitajo literaturu, kaž epos Svatopluka Čecha »Dagmar« (čěsku rodźenu Marketu Přemyslovnu) a historiski roman »Gero« Aloisa Jiráseka, zeznajo so ze stawiznami domizny.

Swój powołanski puć zahaji Libuše Hrabová, 2. oktobra 1928 w Ostravě rodźena, na uniwersiće Palackeho w Olomoucu a nastupi tam swoju akademisku karjeru. Hižo z młodych lět wobdźěli so na wuspěšnym natwarje a rozwiću fakulty.

Kónc 60tych lět prócowaše so wo socialne reformy na wukubłanišću, wuslědk pak běše, zo so z politiskej změnu po 1968 ze zastojnstwa pušći. Dokelž běše jej dalše pedagogiske wuwučowanje zakazane, da so jako bibliotekarka we Wědomostnej bibliotece w Olomoucu přistajić, doniž so we 80tych lětach do renty njepoda.

Bórze po padźe komunizma pak nawróći so L. Hrabová na katedru z profesuru a so dalše dwě dekadźe wuspěšnje swojemu wukubłanskemu a slědźerskemu dźěłu wěnowaše.

Srěbaj do so prěnje pruhi,

prěnje pruhi nalěća!

Ćopło słónco tebi swěći

smějka so do wobliča.

Hlej, kak jasne naraz njebjo

leži módre nad zemju,

pod nim stawa po-zywajo

trawa něžna na polu.

Wóń wo zymnoće a sněhu

dawno wottawa je wša.

Nětko nós ma wónjow reju,

prudźi z kóždoh´ kućika.

Byrnjež lipa hišće naha

pódla tebje zrudna steji,

bórze pak so pyši rjana

z krónu krasnej w meji,

ze zelenymi łopjenami,

ze złoćanymi keluškami.

Potom šumi z hałuzami

nad našimi hłowami.

Rozhladuj so mikotace

woko, hladaj do kraja!

Dźiwaj so tej Božej stwórbje,

wokoš wšitke stworjenja!

Přetož stanyło tu nowe

ze spara je žiwjenjo,

štož bě mortwe, je nětk čiłe,

zdrasći sebi nalěćo.

Ničo nětko na tej zemi

njebjerje mi wokomik,

čas je sprostnył, časnik steji,

njeskazy mój zboža křik.

 ANNAMARIA ZAHONOWA

W nowym zawodźe dźěłachu Serbja a wostachu Serbja

na swojich zahonach, w swojich wsach, tam rěčachu serb-

sce. Čitamy z wotmołwy na naprašowanje kolegi z rady

wokrjesa Kamjenca, čehodla njemóhli znajmjeńša w jeho

přitomnosći němsce rěčeć: »Unsere Arbeitssprache ist sor-

bisch. Wir sehen keine Veranlassung, eine andere Sprache

künstlich einzusetzen.« Čujachu so ze swojim zwjazani –

ze swojej ležownosću, wokolinu. Něšto nadźěłać – za koho

a čemu na wužitk, to njebě ćežko zrozumić.

 

 To je wurězk z knihi Křesćana Krawca z lěta 1979

 »W delanach na Katyrnu: ze žiwjenja w ratarskej kooperaciji

 Sorabija nazymu 1973«.

Kein Überleben ohne ein Weltethos!

Hans Küng 1990

Das Firmament ausgehöhlt

Das Himmelreich unbewohnt

Im Dunstschleier hängen

Reste des Vertrauens

Über dem vergangenen Kornfeld

Foppen Eichelhäher

Hinter dem vierten Pferd verteufelt

Die frohe Botschaft

An Gräbern vorbei hinkt

Der überwältigte Krieger

Kaugummi zwischen den Zähnen

Verstummt der Friedensengel

  BENEDIKT DYRLICH

  Ostern 2023

Benedikt Dyrlich wšitke basnje noweje zběrki dwurěčnje twari a twori, štož je napinacy akt hrjebanja w bjezdnach rěčow, myslenja, pisanja a zwukowanja. Hans Küng bě a je jemu sobu najwažniši a wužadacy teologa a myslićel, hižo z młodych lět.

Interview z Grit Lemke wo prěnim originalnje serbskim kinowym­ filmje

Wosebity podawk wočakuje přećelow kina: Wot apryla poběži we wuzwolenych kinach serbski hrajny film! Štó smy? Pochad, maćeršćina, narodnosć? Što je, hdyž so serbskosć zhubi?

Pytajo za swojimi korjenjemi přewodźa režiserka Grit Lemke indigeny lud w Němskej: Serbow, najmjeńši słowjanski lud. Naša rěč a kultura stej so lětstotki dołho potłóčowałoj a ćišć asimilacije naš lud do dźensnišeho wohroža. Kak Serbja sami serbskosć definuja?

Zetkach so z Grit Lemke, zo bych so z njej wo tym, wo jeje žiwjenju, nahladach a wo zajimawostkach nastaća jeje prěnjeho wulkeho serbskeho filma rozmołwjała.

W filmje předstaješ serbskosć ze wšelakich perspektiwow. Kotru »rólu« hraješ ty w nima sama – twoje wosobinske nahlady, dožiwjenja a začuća w zwisku ze serbskosću?

Sym poprawom powědarka filma. Powědam stawiznu swojeje prawowki a z tym předewšěm stawiznu zatajeneje identity.

Nawopačny pol k tomu su w filmje ludźo, kaž Ignac a jeho swójba, kotřiž wědźa, štó su, kiž pěstuja swoje korjenje cyle přirodnje w tym, zo swoju rěč haja a kiž su z tym pokojnje žiwi.

Starodawne tradicije hajić je tež w Serbach z wašnjom. A to je tež derje tak, wšako zwjazuja ludźi z domiznu a Serbow do zhromadnosće. Zdobom su wažne za identifikaciju. Při někotrych tradicijach pak so prašeš, hač su woprawdźe za wšěch abo jenož za priwilegowanu skupinu.

Křižerstwo na přikład. Lětstotki stara tradicija, kotraž runje tak dołho jenož mužow na konjach pokazuje. Žony namakaš, po zastarskim towaršnostnym wobrazu, w domjacnosći. Rjedźić, warić, hosći witać a mužow na tutym dnju posłužować. Kóžde lěto znowa so prašam: Čehodla poprawom?

Tradicije jenož za mužow, to pochadźa z časa, jako žona dom a dźěći zastarowaše a muž so wo hłownu zasłužbu staraše a swójbu w zjawnosći prawnisce kaž tež towaršnostnje zastupowaše. Kóždy – žona kaž muž – wosta w swojej krutej róli. Z tutymi časami pak smy so hižo dawno rozžohnowali. Abo tola nic?

Swět je so dale wuwił. Tuž měli so tež tradicije a wašnja dale wuwiwać. Historisce widźane wone to tež přeco su – wšako so tež towaršnosć a wobswět stajnje měnjatej. Hdyž tomu tak njeje, hrozy strach, zo zhubitej swoju relewancu. Abo zo jenož hišće za mału skupinu płaćitej. Swjedźeń jutrow pak je wšitkim Serbam wažny. Tuž měnju, zo trjebamy čiłu debatu wo tym, hač njeměła so tradicija křižerstwa dźensnišemu časej přiměrić. Wjele ludźi ma sej ćežko ze změnami tradicijow, wšako su spušćomne a skića orientaciju w žiwjenju – samo, hdyž so wšo druhe změni. Tohodla su emocije w tajkich naležnosćach druhdy wosebje wulke. Potom zakituja so tradicije ze sadami, kaž: »To tla je hižo přeco tak było.«