Hdyž chceš stawizny a žiwjenske wašnje Slepjanskich Serbow přepytować a rjanosće Slepjanskeje rěče a kultury zeznawać, dyrbiš so tež z rólu cyrkwje a z nabožnymi tradicijemi mojeje domizny zaběrać. Slepo njeje jenož rjana wjes blisko rěčki Struga, kaž wo njej w znatej ludowej pěsni spěwamy. Je to stare sydlišćo ze zajimawymi stawiznami, kotrež so hižo w starym dokumenće naspomnja – dr. Arnošt Muka wopisuje před 140 lětami w swojej »Statistice łužiskich Serbow« Slepjansku wosadu takle:
»Wona je jedna z najlěpšich serbskich wosadow, kiž měješe zwjetša dobrych wótčinsce zmyslenych duchownych; lud je sprawny a přećelniwy. Serbska rěč w domach a wonka knježi. Mjez 3235 wobydlerjemi je jenož 99 němskeho rodu abo němcowarjow.«13CCCbild1\"/>
Moje přepytowanja měrja so na dweju narodnje zmysleneju serbskeju duchowneju. Jedna so wo nanu a synje: Farar Jan Wjelan narodźi so 10. februara 1773 w Brunojcach – dźensniše pólske Bronowice blisko Mužakowa – a zemrě 18. julija 1852 w Slepom. Jeho syn a zdobom farar Julius Eduard Wjelan, narodźi so 1. februara 1817 a zemrě 7. apryla 1892 w Slepom. Wobaj dušepastyrjej mataj při Slepjanskej cyrkwi wopomnjenski kamjeń.
Hačrunjež kubłach nimale swoje cyłe žiwjenje wučerki a kubłarki (43 lět), zajimowachu mje w poslednich lětach wosebje stawizny mojeje ródneje wsy. To ma dwě přičinje: 1. Moja małoratarska serbska swójba mje sylnje wobwliwowaše. Małe ratarstwo bě za mojich prjedownikow srjedźišćo a zakład jich žiwjenja. 2. Wulki respekt začuwam za swojeju staršeju, kotrajž kónc lěta 1959 a spočatk 1960 wulki krok kolektiwizacije ratarstwa w NDR dožiwištaj. Z tematiku ratarstwa je so w poslednim času tež Trjebinska Domowinska skupina zaběrała, kotraž ma na Šusteroc dworje swój wulkotny domicil. Wona zaběra so intensiwnje z ratarstwom něhdy a demonstruje šulerjam Slepjanskeje zakładneje šule plahowanje a žně na př. běrnow a žita. Nimo toho chcedźa woni dźěćom wjesne žiwjenje dźěći a dorosćenych něhdy na wsy zbližić. Při tym hraja tež kultura, žiwjenske wašnje a serbska rěč wuznamnu rólu.
Moja ródna wjeska Trjebin leži w srjedźnej Łužicy a słuša k Slepjanskej wosadźe. Najstarše pisomne naspomnjenje pochadźa z lěta 1328. Tuta lětoličba je relatiwnje wěsta, dokelž ju stawizny Slepjanskeje wosady tež tak mjenuja. Wobydlerjo Trjebina su tak mjenowani holanscy Serbja. A woprawdźe bě naša wjeska z wjele lěsom wobdata. 2021/2022 bu hoberski lěs ze swojej zahrodu wjercha Pücklera wopor brunicy. Čehodla to naspomnju? Jako bu naša kónčina při pućowanju ludow přez słowjanskej kmjenaj Milčanow a Łužičanow wobsydlena, bu trjeba wotpowědny rum za dom, dwór a pola a hona stworić. Móžu sej derje předstajić, zo je trjebjenje lěsa přičina za mjeno mojeje ródneje wjeski. Tola póda, kotruž naši prjedownicy tu nańdźechu, bě pěskojta, zdźěla bahnojta a mało płódna. Woni plahowachu rožku, wows, hejduš, jahły a pozdźišo tež běrny. Běrna so we Łužicy 1789 prěni króć naspomni. Plahowanje praweje rěpki a kolija započa so prjedy. Trjebinjenjo so skromnje wot wunoška swojich małych ratarstwow z přerěznej pódowej hódnotu 23 žiwjachu. Při suchoće a přewysokich spadkach bě nuza wosebje wulka. Rukopisy połbura Hanza Nepile (něhdźe 1761‒1856 ) z Rowneho nam přeradźa, w kajkej bědźe běchu holanscy Serbja tu žiwi. Wón wopisuje surowy hłód, tak zo dyrbještej so łoboda a hlina do jědźe měšeć, zo njeby hłód tak sylnje w žołdku točił.
Před 75 lětami, po zakónčenju Druheje swětoweje wójny, běše Trjebin hišće ryzy serbska wjeska. Swójby běchu hač na małe wuwzaća serbske, hdźež so serbsce rěčeše. Po socialnym stawje běchu wobydlerjo ratarjo, zwjetša małoratarjo. A tež swójbne mjena w Trjebinje běchu hač do lěta 1945 serbske. Po wójnje su so do Trjebina tež cuzy wuhnaći zasydlili a su tež měšane němsko-serbske mandźelstwa nastali. Tak su so serbskim swójbnym mjenam němske přidružili.
Wjesny wobraz njeje so lěta dołho změnił. Nastaće prodrustwa přiwabi wjele nowych němskich dźěłaćerjow a z tym tež nowe, nic serbske swójbne mjena. Najhórje pak bě, zo so dźěle Trjebina zhubichu a so dźensa hišće »čorneho złota« dla zhubja. Tuž je najwjetši čas, zo so swójbne mjena zachowaja.
Swójbne mjeno je dźěl mjena kóždeho čłowjeka. Wone wudospołnja předmjeno a zwuraznja přisłušnosć nošerja k wěstej swójbje. Tysacy lět mějachu ludźo jenož jedne mjeno. Nastaće a přesadźenje tak mjenowaneje »dwumjenowosće« (Zweinamigkeit) njesta so připadnje a bjez přičiny. W času wokoło lěta 1000 po Chrystusu załožichu so mnohe města. Ličba wobydlerjow razantnje stupaše. Nětko bě trjeba, ludźom dalše, swójbne mjeno přidać, zo bychu so mjez sobu rozeznawali. To njebě kaž dotal jenož z předmjenom móžne. Mjez 1000 a 1500 wuwichu so kriterije, kak maja so nowe swójbne mjena tworić. Wukristalizowachu so pjeć kriterijow za tworjenje swójbnych mjenow: swójbne mjena z předmjena, swójbne mjena po pochadźe (městnosć, lud z kotrehož wosoba pochadźeše), swójbne mjena po bydlenskej městnosći (pokazuja na městnosć, hdźež wosoba bydli), swójbne mjena z pomjenowanja powołanja (pokazuja na powołanja abo činitosć wosoby) a swójbne mjena, kiž pokazuja na wěste napadne kajkosće wosoby a kotrež jich jasnje wot druhich ludźi rozeznawaja.
Hižo přeco chcych ležownostne mjena Trjebina znosyć, zo njebychu so zhubili. Přewulki pak bě respekt před wobšěrnym dźěłom mjena dokładnje zběrać, so ludźi prašeć, kotřiž su hišće starši hač ja, a w archiwach slědźić. Dźěłowy plan Trjebinskeje Domowinskeje skupiny 2017/2018 je mje trochu do dźěła honił. Tak buchu Trjebinscy Domowinjenjo w nowembrje 2017 a w aprylu 2018 w dźěłowym planje namołwjeni, jim znate ležownostne a swójbne mjena znosyć. Njetrjebamy so dźiwać, zo bě zajim jara wulki, dokelž so wjes zdźěla wotbagruje a dźěl wjesnjanow bu hižo přesydlene. To přinjese wosebitu brizancu do tematiki: Hižo nětko je ćežko, sej stary wjesny dźěl Zagora předstajić, dokelž rowy, klumpy a wotnjesene statoki deprimowacy wobraz zawostajeja. Bórze so wšitko w hoberskej brunicowej jamje zhubi.
Njewobsydlena přiroda rozdźěli so na přestrjenje, za kotrež je wěste wužiwanje předwidźane. Ležownostne mjena dźěla krajinu a słuža orientaciji a identifikaciji. Tute geografiske mjena su wobydlerjo tworili a buchu bjez pisomneho fiksěrowanja do lokalneje rěče přiwzate. Wone su jenož we wěstej wjesce abo wěstym měsće znate a słuža tomu, połoženje ležownosće jasnje identifikować a rjadować. To je wažne za kataster, wobsydstwowe poměry abo wužiwanje přestrjenje a zaměr wužiwanja (jako polo, łuka, lěs abo hat).
