die hermann, za moju domiznu, EP, 2020Spočatk měrca tutoho lěta wuńdźe prěni krótkoalbum, tak mjenowana »EP«, młodeje Serbowki Christin Herrmannec z Lipska, kotraž je zdobom tež pod jeje wuměłskim mjenom die herrmann znata. Rodźena Braniborčanka je tučasnje docentka za spěw a hłósne kubłanje w Lipsku, zaběra pak so připódla tež z dalšimi projektami, komponuje, aranžuje, produkuje a je z někotrymi skupinami na turnejach po cyłej Němskej po puću.

Jeje album z mjenom za moju domiznu wobsahuje pjeć spěwow: Mein Schwarz im Weiß, Bojosć abo Lubosć, Chłódk chójnow, Doma, Und ich tauche. Wušoł je jako fyziski zynkonošak a je tež na wšitkich znatych streamingowych portalach přistupny.

František Vydra Foto: SKAZrudna powěsć docpě nas z Čěskeje, zo je František Vydra 29. małeho róžka 2020 w starobje 86 lět zemrěł. Naša generacija a wosebje my něhdyši serbscy šulerjo na gymnaziju w Liberecu (1949/50) znajachmy jeho jako wuběrneho šulerja a přećela Serbow. Narodźił bě so 1933 w Branjowe w Rakosnikskim wokrjesu, z jeho druhej domiznu sta so Chrastawa blisko Libereca. Studowaše pedagogiku a pozdźišo filozofiju na Karlowej uniwersiće w Praze, hdźež tež promowowaše. Skutkowaše jako profesor na gymnaziju w Frydlandźe a podawaše cuze rěče. Wobknježeše samo chinšćinu a perfektnje serbšćinu w słowje a pismje. Wulki zajim wopokaza za nas Serbow, za naše stawizny, rěč a kulturu. Publikowaše w Nowej Dobje respektiwnje Serbskich Nowinach, w Rozhledźe, Płomjenju, Protyce a Nowym Casniku. Wšě tute nastawki wobjednawaja stawizny połobskich Słowjanow a dóńt Serbow w morju Němcow. Pućowaše po bywšich sydlišćach Słowjanow we Wendlandźe, na Rujanach a wězo po našej domiznje, hdźež bě wšudźe witany. Jeho konik bě tež mólba a drjeworězba. Přez sto króć wjedźeše jeho puć do našich wjeskow a do Budyšina. Organizowaše zajězdy za wobydlerjow Liberecskeho kraja, zo njebychu zabyli na mały susodny słowjanski lud. W jeho domiznje přenošowaše w šulach, w kulturnych domach wo byću a traću Serbow. Wón bě čłon towarstwa přećelow Serbow a pisaše za měsačnik Českolužýcki Věstnik. Swoje nazhonjenja je w knižkomaj »Tonoucí ostrovy« [Tepjace so kupy] a »Lužice má lásko« [Łužica moja lubosć] dokumentował. Tež čěsko– serbski słownik je w samonakładźe wudał. Organizował je tež wustajeńcu wo Serbach we muzeju w Liberecu. Za swoju aktiwitu a tež za swoje regionalne historiske slědźenja bu z najwyšim wuznamjenjenjom regiona Poctata hejtmana Libereckého kraje počesćeny. Bohužel bu jemu wotpowědna česć ze stron Serbow wot našich funkcionarow zaprajena.

My wuprajamy swójbnym našu nutrnu sobuželnosć.