Tam wóna lažy, ta mała kněni Šćěpka, z drugimi šćěpkami ceło dołojce w kórbiku pśed kamjenami w burskem domcyku. Zda se ako by kněz Kamjeny­ wjelikeje górcoty dla głosnjej a dłymjej dychał, jo, samo spódobnje stukał. »Ow, jo mě góruco«, měni a kradu pśedychajo. »To ga mě tyjo!« – Kake wólažcenje klincy z jogo słowow.

»Pójźćo ku mnjo nutś, lube šćěpki, aby měli zgromadny dobry cas. Jo tak rědnje śopło how. Ja was wugrěwam. Ja ga som kněz Kamjeny.« Tak wabi toś te wujšpurne a knypate chłošćonki, gaž póžedanje za drjewom jogo wósebnje nuźi.

Kórbik se kipjo, šćěpki śiskaju, žedne klapajuce padnu na twardy śpiny spódk. Žedne se wurownaju, aby se kamjenam pśibližyli. Ale se pśewaliju. Teke kórbik pśekipnjo, ako śiskanja dla rownowagu zgubijo.

Wót dołojka z kórbika se wusunjo njelepa slědna šćěpka, ta mała kněni Šćěpka. Źož jo se kulnuła, wóstanjo lažeca a se njegnjo. Jano lažke tśěskotanje se rozlěga pó jśpě. Suche kaškotanje jo słyšaś. Jej jo zyma, tak naga ako tam lažy. W kórbiku gromaźe z tymi drugimi jo było nanejmjenjej póśopło.

Južo dlejšy cas, pśisamen pśez cełe zymje, jo zabyta w piwnicy lažała. Jaden źeń jo se ze sćěžańki za kopicu sunuła a nichten njejo ju wěcej wiźeł. Cora skóńcnje jo ju stary bur namakał. »No, ty ga sy mě jadna«, jo z pśechwatanim gronił, »a taka zymna a ceło z błyskotajucym pómrozkom wobśěgnjona.« A jo ju gromaźe z tymi drugimi šćěpkami do kórbika scynił.