Gaž njamaš gluku, byś maminorěcny serbskeje rěcy, pśidu cesto take

pšašanja: Cogodla? Cogodla to serbske? Kaka jo twója pśicyna?

Praj jónu – chto ty sy, ceji sy, až smějoš serbske słowa do wust wześ?

Pšašaśo šćipjeła, cogodla plěwa?

Bóśona, cogodla lěta?

Pśed dwěma lětoma som stojał w chójcowej góli něźi w chóśebuskej

wokolinje. Ceła wurubina jo se swěśiła, a ja som namakał, což jo južo

pśecej we mnjo drěmało. Som w tom casu slědk pśišeł z cuzby;

a mójo nawrośenje domoj jo było wuběgnjenje.

A how jo wóna na mnjo cakała.

Nježywa rěc, tak su jej gronili.

Ale wóni jano njejsu pšawje glědali. Serbska rěc jo była žywučka,

ja njejsom ju rewitalizěrował, nawopak – wóna jo mě rewitalizěrowała.

Mója rěc mamy tśeśego naroda, zgubjona, zasej namakana.

Mój prastary nowozachopjeńk.

Njejo žednje było pšašanje, lěc; jo było jano pšašanje, ga.

Serbowaś, to jo ako dychanje – samorozmějucy akt,

nic pśecej mimo pśemyslowanja, ale za pśežywjenje notny.

Zadychaś, powědaś.

Pówětš w mójich płucach jo za to póstajony, serbskim słowam zuk daś.

Mój jězyk jo za to, sedym wšakich sycawkow wugroniś –

a, wótergi, drugich muskich póškaś.