Pisane nitki, zwjazane wot woknoweho ramika k najblišemu balkonej.

Slěborne banćiki wěja we wětřiku

lěća, słónco rysuje barbowu hru ze swěcy a sćina do dróhow z hliny a pěska.

Mojej noze njesetej mje po přepjelnjenych dróhach, kućikatych hasach a skónčnje do wotležanych pućow, hdźež jenož zrědka wosoł sadowy wóz ćehnje a w horcoće wrota města přeprěči.

Ćopły proch hasow a powětr

napjelnjeny z wónju korjeninow,

čerstweho sadu a stawizničkow

zašłych lětdźesatkow.

Frinkolace mozaiki mjez morjom a dalokosćemi pusćiny.

Njeznata dalina přeměnja so do

bliskosće, dowěrneho pohladnjenja.

Kóždy posměwk witace šeptanje.

Wjele hubow kowa plany.

Njebjesa je třěcha.

We wšěch tutych zaćišćach

namakamy doma,

pod našej swójskej třěchu,

kotraž smy sami.

  ANNELIE ĆEMJEREC