Strach wo našu domiznu mnohich z nas hižo pačił je.

Wobmyslenja su zrozumliwe, tola kajka je naša reakcija?

Někotři so na tym kruće dźerža, štož jim znate je:

Ow, wy hona serbske naše – ničo njeznateho tu njeplahujemy.

Znate su nam rostliny, kotrež serbska zemja dźerži.

Tola lěto wob lěto zdawa so wunošk snadniši.

Tež syno zda so słabše – póda chce so zas zesylnić.

Město so wospjetowacych polow kukuricy, pšeńcy abo ječmjenja,

trjeba póda nowu strukturu – stara je přetrjebana.

Wotměna je tuž njewotwobrotna.

Dźećel ma so plahować, byrnjež to za bura woznamjeniło,

zo změje spočatnje mjenje wunoška.

Tuta warianta dopomha nowonatwarej wutkow,

dokelž dźećel wjele dusyka składuje.

Na spočatku skerje njezwučene,

wšako so polo po znatym wašnju njewužiwa.

Wěmy, zo tuta změna pódźe tyje.

Ći, kotřiž sej zwěrichu, žnějachu zašo.

Mały wobraz pokaza na to, zo njewadźi, so nowemu stajić,

sej něšto zwěrić a zwučenosće přełamać.

Njerěču wo skóncowanju – ale wobmyslenju stareho.

Kak docpějemy woprawdźe najlěpše wunoški?

Serbsku pódu, kotraž zaruči našim předchadnikam eksistencu,

tu z tradicijemi přirunuju. Z nimi je naš lud kruće zwjazany.