Cerkwiny zeger dwanasćo

wót torma wusoko bijo.

Witkojc swój 130. burstag ma.

Wócuśona z rowa stawa.

Pětš, na njebjesach, jej pśikažo

Minka, dobra duša, źi pó jsy!

Tamna šula ma tola twójo mě.

Złe duchy pó šuli se šare.

Mina nadawka dla se wjaseli.

Wóna pó šuli tek se šari.

Kokule nacizma su na tofli.

Kak źiśi buchu chóre dla brunosći?

Minka se domarkujo na stary cas.

Take jo wiźěła juž wjele raz.

Tegdy su žyda ze jsy zabili

a njejsu wejc’ »Bog pomagaj« strowili.

Rozgniwana a wobtužona poetka jo.

Wóttergaś swóju bildku co.

Pón wiźi płakajucu gólicu,

kenž Witkojc basni lazujo.

Mina wiźi pón wjednicu,

ak jo tek cłonk Domowiny.

Mina groni: »Njejsy mimo winy,

młoda sotša z Domowiny!«

»Ty njejsy kśěła serbsku klasu.

Město togo maš ty brunu masu.«

Ak krowy srawa na łuce

jo to brune zas’ ducy.

Ty sotša serbojska ze jsy.

How maš mójo dopórucenje.

Stup pšosym doslědka!

Z tobu nic njepójźo doprědka!

Mójim bórkojskim dajom do rady.

Cośo zas žywe byś mimo zwady?

Wumjeśo pórědnje cełu budu!

Abo zacyńśo tu naci-šulu!

Mina se wrośi do rowa.

Zasej źaseś lět cowa.

Gaž z rowa pón stawa.

Šula hyšći złe duchy ma?