Ewout van der Knaap

associate profesor za němsku literaturu při Uniwersiće Utrecht

Dźěło z rěču w němskorěčnych basnjach Kita Lorenca

 

Z tym zo je Kito Lorenc w němskorěčnych tekstach přeco zaso ›serbolił‹ a swoju kulturnu identitu tematizował, zeznajomi němskich čitarjow ze serbskimi horicontami; znowa před někotrymi lětami přez wudawaćelstwo Petera Handkeho (Gedichte, 2013), jako bu Lorencej myto Petrarki spožčene. Přiwšěm je dwukulturny basnik němskemu čitarstwu – čitarstwu, kotremuž wosta imensne serbskorěčne tworjenje Lorenca zaraćene a kotrež w dalokej měrje njeznaje serbsku kulturu – mało znaty. Předmjet předležaceho zhladowanja je wašnje, kak Kito Lorenc w němskorěčnych basnjach z rěču hrajo wobsteji. Skicuje so wuchadźišćo tuteje rěčneje hry, z fokusom na basnje poslednich lětdźesatkow.

W interkulturelnych přepytowanjach dźe wo připisowanje woznama w padach kulturelneje diferency. Při tym skomplikuje so połoženje, hdyž bikulturelny awtor nic jenož teksty wo dwěmaj kulturomaj wozjewja, ale to tež w dwěmaj rěčomaj čini. Lorenc osciluje mjez kulturomaj a rěčomaj, při čimž sej na jednej stronje swójski hybridny rum twori a na druhej stronje wuchow pyta. W swojich němskich a serbskich tekstach stwori sej Lorenc we wjacorych žanrach wěstu ›Sorbisku‹, rum dopomnjeća a zaznawanja serbskosće, z kotrymž basniske tradicije, nałožki a zadźerženske wašnja husto ze słownej lochkosću hromadźe zwjedźe. Kito Lorenc bě žiwy mjez rěčnymi registrami, z kotrymiž sej hraješe a přez to tež swobodne rumy rěče pytaše a stwori. Z tym smě so pomjenować jako z domiznu zwjazany awantgardist. Chceš-li dwurěčnemu skutkej basnika wotpowědować, dyrbiš so wězo ze zwiskami mjez serbsce a němsce spisanymi tekstami zaběrać1; ale tež pohlad na němskorěčny tekstowy swět Lorenca skići potencial za analyzu.