Za Sprjewju lěs – dobra cu śi byś,

ja zacuwam: Sy połny źiwow.

Změrujoš mě, pilnujoš se,

dawaš móc, sy mimo gniwow.

Byś zda se, až twój wobraz jo nejzelenjejšy raj,

tak se pśedstajijom nykusowy pyšny kraj.

Z nim pójźomy pśez pótajmny swět,

jog´ labyrint pśez wjele tysac lět.

 Město mójich snjow sy,

 pśez twóje groble, twóje bomy

 du žwały žywjenja;

 słyńckowata seń

 mě wobraź dobry źeń,

 sy njezaměnliwa.

Som-li raz hynźi, tež rědnje jo.

Weto lažko mě jo, gaž zas domoj źo,

slědk ku tebje – nutś do tebje.

Ty sy strowje mě a źěl domownje.

Slědk ku tebje – nutś do tebje.

Ty sy strowje mě a źěl domownje

Wše sni, kenž mě how pśewóźuju,

su połne měra, maju móc.

A z bomow kšywa zmawa se pózlažka jano

ak´ cuśe derjeměśa trošt.

Cas ma how spómałšony běg a suwa se tak pśede mnu,

wón źěli se a zjadnośijo, nazběra cełu góźinku.

Což běžy, pśiźo dalej w swójom wuwiśu.

How pókšacujom, weto wóstanu.

 Město mójich snjow sy,

 pśez twóje groble, twóje bomy

 du žwały žywjenja;

 słyńckowata seń

 mě wobraź dobry źeń,

 sy njezaměnliwa.

Do glědałka tšugow nimjernje sćeloš

mě pótajmne mysli, kenž w rěcyšću kšyjoš.