Štó jěcha tak pozdźe přez nóc a wětry?

To z dźěsćom nan je chwatny a chětry.

Wón dźerži hólčka kruće na łónčku,

dźěćo třepota w njeměrnym sónčku.

»Mój synko, će dračuje zła sonina?«

»Hlej, nanko, njewidźiš Wólšana?

Z wlečku a krónu Wólšana!«

»Mój synko, će zamyli kurjawa.«

»Ty dźěćo lube, pój, ze mnu dźi!

Sej hrajkamoj, lubić so budźe ći.

Kolebać budźe će moja maćer

a spěwać chcemy zhromadnje paćer.«

»Nano, mój nanko, ty njesłyšiše,

što Wólšan runje mi slubješe?«

»Změruj so, synko! Najskerje

hra wětřika z lisćom će norješe.«

»Chcył hólčik, ty šikwany, ze mnu hić?

Moje dźowki chcedźa ći košulku šić,

kiž swěći so w rejce w měsačku běła.

A do spara holca ći pěsničku spěwa.«

»Mój nanko, mój nanko, njewidźiš dych

Wólšana dźowkow rejowacych?«

»Synko, mój synko, štož widźach ja,

je prastarych wjerbow šěrizna.«

»Ja lubuju tebje, ja měć tebje chcu,

a jelizo njechaš, tež z namocu!«

»Mój Božo, nětk, nanko, wón saha za mnu!

Wólšana pazory krejčečace su!«

Nanej so grawa, wón spěšnišo jěcha,

hižo je blisko škitaca třěcha.

Mjeztym pak stonace njebožatko

na łónčku nanej bě wumrěło.

   WERNER MĚŠKANK

(J. W. v. Goethe ›Der Erlkönig‹; hornjoserbsce: ›Wólšan‹, 23.07.2025)