Zwotkel pochadźeš? Čeja sy? Tute abo podobne prašenja su wažny dźěl serbskeho słowoskładu. Tež mi su je husto stajeli, ale njejsym sej w młódšich lětach ničo při tym mysliła, lěpje prajene, njejsym je do prašenja stajiła. Čehodla tež. Dźensa mam z nimi swoje ćeže. Zlě je, hdyž so wosoba na nje redukuje. To je so mi hakle pozdźišo wuwědomiło.

»Zwotkel sy?«, chcychu wote mnje w cuzej, nowej wokolinje wědźeć, jako přebywach w jědnatce w Litawskej, w dobrowólnym socialnym lěće na Rhodos, nětko při Erasmus-studiju w Madridźe a wosebje, jako započach na uniwersiće w Poznanju turizm a wočerstwjenje studować. Docentka jendźelšćiny so kóždeho studenta wopraša, zwotkel je. Zaso tale tema. Jako powědach, zwotkel pochadźam a wo swojich přebytkach we wšelakich krajach, so dale wobhoni: »Hdźe je twoja domizna? Hdźe je twoje doma?«

Tutej prašeni mje dale přewodźujetej. W Litawskej so jara witana a derje čujach a mějach po tym lěće ćeže, so znowa do tudyšich strukturow serbskeje Łužicy zažiwić a swoje městno namakać. Tutón čas běše njepřijomny. Swoje začuće njemóžu hač do dźensnišeho prawje wopisować. Wukraj je mje změnił a je mi nowy wid na domiznu dał. Wid, kotryž njebě jara rjany. Dyrbjach so z nowymi nahladami rozestajeć. Začuwach samotnosć, hačrunjež je serbska zhromadnosć towaršliwa. Dźensa hišće mje wonej prašeni dźeń a bóle do přemyslowanja hnujetej. Sym na dypku, hdźež njewěm, štó sym a hač widźu so jako dźěl Serbstwa.