Hdźež błuke zynki du,

trapjo dušu wobsydnu,

tam spěwy něme su,

duchi swětło wuzamknu.

Hdyž hara we wušomaj pali

a kužmot wjerći – wěrny njej’,

jen’ž błudnosć wokoł’ tebje smali

to jedne jeno přeješ sej ...

Je wójna, mrětwa pobita

a w swobodźe ty wotrostł sy,

bratr pokoja ći přikiwa

do złotoh’ zboža zdrasćeny.

A bliži kónčna hodźina

so twojoh’ zemskoh’ žiwjenja,

čłowjeko w Božim mjenje, wěr,

zo změješ w lochkej zemi měr!

  ANNAMARIA ZAHONOWA