Pisane nitki, zwjazane wot woknoweho ramika k najblišemu balkonej.
Slěborne banćiki wěja we wětřiku
lěća, słónco rysuje barbowu hru ze swěcy a sćina do dróhow z hliny a pěska.
Mojej noze njesetej mje po přepjelnjenych dróhach, kućikatych hasach a skónčnje do wotležanych pućow, hdźež jenož zrědka wosoł sadowy wóz ćehnje a w horcoće wrota města přeprěči.

Ćopły proch hasow a powětr
napjelnjeny z wónju korjeninow,
čerstweho sadu a stawizničkow
zašłych lětdźesatkow.
Frinkolace mozaiki mjez morjom a dalokosćemi pusćiny.
Njeznata dalina přeměnja so do
bliskosće, dowěrneho pohladnjenja.
Kóždy posměwk witace šeptanje.
Wjele hubow kowa plany.
Njebjesa je třěcha.
We wšěch tutych zaćišćach
namakamy doma,
pod našej swójskej třěchu,
kotraž smy sami.
ANNELIE ĆEMJEREC