2. dźěl: Jako cyrkwinski wučer w Hrodźišću

Lěćne słónco dnja 26. junija 1828 jasnje swěćeše. Ćežko rumpotaše wóz po Hrodźišćanskej horje k cyrkwi. Někotři wjesnjenjo so hižo za nowym wučerjom rozhladowachu, dźěći bosy za wozom běžachu. Skónčnje pozasta korejta před starym, małym šulskim domom. Arnošt Hatas wulěze a pomhaše swojej samodruhej žonje won. Mała Ernestina skoči za njej. Z chěže wustupi Měrćin Herzog a połoži swojemu wnučkej ruce na ramjeni. »Witaj do Hrodźišća, mój luby naslědniko! Je derje zo tu sy.« »Dźakuju so za witanje, luby dźědo. Tu je nětko naše městno.«

Zastupichu do domu a wočerstwichu so skrótka. Potom pokaza dźěd swojemu wnučkej dźewjeć wusko popisanych stron. »Tu sym wšitke nadawki cyrkwinskeho wučerja napisał. Zo dźěći wuwučuješ, je jenož najmjeńši dźěl twojich nadawkow. Hłownje maš cyrkwi słužić.« Arnošt so posměwkny: »Wězo, hraće na pišćelach a cyrkwinske spěwanje je najrjeńša słužba.« »Z tym pak njeje kónc. Maš tež zwony zwonić, knjeza fararja podpěrać při jeho hamtskich winowatosćach, cyrkej a hamtsku drastu fararja hladać, kěrchow wobstarać a cyrkwinske knihi wjesć, tež duplikaty!« Arnošt Hatas hłuboko zadychny. Měrćin Herzog rjekny jeho tróštujo: »Cyrkwinske knihi móžu hišće wjesć, doniž njejsy so zadźěłał.«