Serbja maja hłosy a móža spěwać – a kak to zamóža! Wutrajnje, wótře a mócnje ale tež hordźe a radostnje. Spěwy wo jednorym žiwjenju: pitne a lubosćinske spěwy abo tež tróšku z časa padnjene, stare pěsnje. Połne patosa a melancholije, žorta a euforije. Spěwamy-li tute štučki, zwjazamy so z našimi hłosami – ale tež ze zašłosću, korjenjemi a wótcami. Sonju wo chórje, w kotrymž je samo najcuniši hłós słyšeć. Chór, w kotrymž so najwšelakoriše hłosy mjez sobu zeškrěja. Chór Serbow, po Serbach, za Serbow.

Wotrostł sym we wotewrjenym, hospodliwym domje, kotryž hosćo zbliska a zdaloka wopytachu a wožiwjachu. Nimo wulkeje swójby, mnohich přećelow a znatych, wobydlerjow wosady a wokoliny, běchu stajnje tež kreatiwni, mudri a błudni ludźo zbliska a zdaloka pola nas. Swětodundakojo, politikarjo, wuměłcy a wučeni, angažowani ludźo. Ale tež wulcečinjakojo, naduwakojo, jebakojo a wotlěpjerjo.