I.

Serbja. Łužiscy Serbja. Mnohe puće k nim wjedu a to hižo před mnohimi dobami, bjez toho, zo bychmy wjele wo nimi wědźeli.

Kito Lorenc a jeho so posměwaca, skradźnje hladaca Elke, z kotrejž

běchmy swój čas prawaki w lěsach njedaloko Wuježka zběrali.

A Čornobóh, na kotryž smy so z Kitom, Peterom Handke a Barbaru

dóstali, ze Škodowku hač na wjeršk.

Lětsa, ze Čěskeje ducy a kusčičk po Pólskej, dojědźemoj sej, Barbara a ja,

do Žitawy, kotrež mjeno je ze słowjanskeho »žito« wotwodźene,

do Hornjeje Łužicy, do Němskeje.

Posydnjemoj so w hosćencu »K staremu měchej« a dožiwjamoj rěčny kurs w hornjołužiskej narěči. Popřejemoj sej kałowe nudle ze sykanym

mjasom a rybowanym grjekskim twarožkom kaž tež libotawku

z praženymi běrnami jako mały wobjed, kotryž tyje ćěłu a duši.

W hosćencu na sćěnje je napisane: »So napić, najěsć, so lubować a so smjeć su­ prawdźepodobnje štyri rjane wěcy«.

II.

Bližimoj so Budyšinej, zo bychmoj město wobjěłoj.

Z daloka strowitej wěži cyrkwje, stejitej prosće na łuce, chěže, ani třěchi njewuhladamoj a tež žane wuhenje.

Tuž so nimo města znošujemoj do Njebjelčic,

nimo klóštra Marijina hwězda, w kotrymž běchmy w lěće 2014 dźěl serije ORF »Słód Europy Łužica« (Der Geschmack Europas Lausitz) wjerćeli.