Alfons Wićaz, kotryž 24. julija swoje wosomdźesaćiny wo-swjeći, je serbski žurnalist, slawist, prócowar, kulturnik-organizator a iniciator wjesneho a profesionalneho kulturneho žiwjenja.

Wón narodźi so do serbskeje swójby w Radworju. Mać, hospoza, bu z ludowej basnjerku, nan bě wot 1945 hač do 1950 wjesnjanosta gmejny, kotraž słušeše tehdy sobu k najčilišim blečkam politiskeho a kulturneho skutkowanja w Hornjej Łužicy. Swojemu Radworskemu kmótej, kulturnemu prócowarjej Jurjej Wi-narjej napadny, zo młody Alfons rjenje spěwaše – a tuž poda so hólc po štwórtym lětniku do Drježdźan na štyri lěta do chóra Drježdźanskich kapałnikow. Alfons Wićaz chodźeše na serbsku wyšu šulu, nic w bliskim Budyšinje, ale w zdalenym – tež rěčnje zdalenym – Choćebuzu. Maturowaše tam a potom studowaše w Lipsku slawistiku. Normalny to žiwjenski wotběh, njeby-li před slědowacym problemom stał: Dostudowawši 1969 z diplomom njedósta w Serbach dźěłowe městno. Hakle po chwili dźěłaše na polu žurnalistiki. Mjeztym zrały muž studowaše w sydomdźesatych lětach na Lipšćanskej uniwersiće hišće žurnalistiku. Najprjedy skutkowaše jako redaktor Płomjenja, po tym bě redaktor Noweje doby a we wosomdźesatych lětach sta so z prěnim naměstnikom šefredaktora dźenika, kotrymž rěkachu po přewróće Serbske nowiny.