Jako »wotwobroćenje wot rjaneho, słódkeho žiwjenja« wopisuje Christina Boguszowa twórby Měrki Pawlikoweje z Berlina. Do nich zapleće, štož ju nutřkownje zaběra a štož dožiwja. Tuchwilu je to wot demonstracijow hibanjow Fridays for future a Extinction rebellion nastorčene prašenje za tym, kajki a hač scyła budźe přichod za čłowjestwo. Asemblaže a mólby nastawaja z rozestajenja a eksperimentom z barbami, materialijemi, namakankami a rumom. Fanowka znowawužiwanja zběra za asemblaže wotstajene wěcy a spožča objektam, kiž maja swójsku žiwjensku stawiznu, w twórbach nowe městno. Tak je tež w titulnej asemblaži, kotraž zarjaduje so do twórbow wustajeńcy z hakle na druhi pohlad wotkrywacej so tematiskej runinu: stejišćom a wobrazom žony dźensa. Mnozy wopytowarjo začuwachu asemblaže jako wołtarki, tola twórby Pawlikoweje žane hotowe interpretacije njepředpodawaja.