Nejskerjej znaju wšykne, kótarež su se z Dolneju Łužycu zaběrali, a akle pšawje te, kenž how žywe su, łapanje kokota (kokot). Toś ten žnjowny nałog, kótaryž se pśecej hyšći kužde lěto mjazy awgustom a septemberom we wjele jsach Dolneje Łužyce swěśi, płaśi how ako typiski serbski nałog. Ale pśitrjefijo to napšawdu? Jadna se pla kokota wó starodawnu serbsku tradiciju z ewentuelnje samo pśedkśesćijańskimi kórjenjami? Jo to jano kuždolětny špos wejsneje młoźiny, kótaryž se wót turistiskich zwězkow wužytkujo? Abo ma kokot tola ceło hynakše spócetki? A jo kokot napšawdu jadnorazny na swěśe?

W slědujucem rěźe artiklow se toś te pšašanja bližej wobswětluju.

Typiski Dolna Łužyca!?

Pśedstajśo se slědujucu scenu: Dujaŕska kapała grajo tradicionelne spiwy, wónja za senom a kónjami, wšo jo swětosnje wupyšnjone, wjele luźi z jězu a piśim w rukoma śišći se wokoło nich a licheje płoniny. Na jadnom kóńcu stoj wupyšnjony, wusoko segajucy drjewjany ram, na kótaremž wisy z głowu dołoj wósebnje pyšny, ale njabogi eksemplar pjerizny. Jaden rejtaŕ a jogo kóń štormujotej něnto w galopje a pód juskanim luźi, kótarež tšojenjeju wobglědniwje slěduju, na ram a njeglucnego ptaška. Rejtaŕ pśima z jadneju ruku za głowu njabogego ptaška z wótglědom, ju wót śěła zwěrjeśa wóttergnuś. Teke druge rejtarje wopytaju swóju gluku, tak dłujko, až se někomu raźijo a pśiglědujuca mań luźi juska. Dobyśaŕ wumjenijo se za krala wuběźowanja a slěduju swěźeńska jěza ako teke druge atrakcije.2

Ako małe źowćko som rady słuchała tšojeńka ze zachadnosći. Teke mója mama tśeśego naroda a mójej starej starjejšej, kótarejž stej z gór Beskidow póchadałej, su byli wjelicne wulicowarje. Wjele pózdźej su susedy a cuze k tym wulicowarjam pśišli, z kótarymiž som etnografiske rozgrona wjadła a jim wjele priwatnych pšašańkow stajała. Dopomnjeśa luźi, kótarež su starše ako ja, gromaźiś, jo se stało mójo druge pówołanje. Mója fascinacija za zachadnosć jo mě k tomu dowjadła ako žurnalistka źěłaś.

Dnja 27. nowembra 2022 w Dešnje, w nowej wustajeńcy Pód gódownym bomom som se cuła ako pśed wěcej ako 30 lětami, ako som na klinje stareje mamy abo starego nana sejźeła. Som śěgnuła do swěta serbskich tšojeńkow, kenž su mě pśez swóju krotku formu zaźiwali a su we mnjo wjelike emocije wubuźili. Som se pśez krotku chylu cuła ako małe góle, kótare njesćerpnje wócakujo na gódy. Inowatiwna ideja, tšojeńka nic na kórtach abo w ramiku, ale na wusłužonych tykańcowych delkach prezentěrowaś, zmócnijo statkownosć jich pósrědnjenja. Som se cuła ako małe źowćko, kótarež pomaga wariś a pśi pśigótowanju gódownych jězow něco wó źiśetstwje starego nana zgónijo. Drugi wažny aspekt prezentacije tych krotkich tšojeńkow wobstoj w tom, je pśed zabyśim zachowaś. Dopomnjeśe jo zgubjone, ale źěkowano swójej prezency we wustajeńcy se wulicowańka dalej dawaju a snaź samo jaden źeń w knigłowej formje wózjawiju. Dokulaž stej wobej wustajeńskej rumnosći z gódownymi bomami a zelenymi gałuzami napołnjonej, se rozšyrja wšuźi znata gódowna wóń.

Tśi skice wó tśich zmakanjach

I.

W měsće wisachu plakaty. Holger Biege spiwa w Drježdźanach. Z Jurom smej se rozsuźiłej, koncert se woglědaś a pósłuchaś, pótakem smej stupiłej do kontakta z Holgerom a smy se dogronili za zmakanje z nim pó koncerśe. Nama kórty pósłaś, na to wěsće njejo myslił, pótakem som se ja starał wó zastup. Jo drje było za naju wobeju prědny raz, byś na takem koncerśe. Pśisamem dopołnje młody a pśewažnje žeńskecy publikum witašo kuždy titel z pśiklaskom a wołanim, pšawa zagóritosć jo nastała pla spiwow kaž »Wenn der Abend kommt« a pśedewšym pla »Sagte mal ein Dichter«. Holger w mócnem swětle reflektora za klawěrom na jawišću jo měł suwereny wustup. Pótom jo trało bejnje dłujko, ažo smy se zmakali, wón jo měł hyšći cyniś ze swójimi fanami. Šli smy do gósćeńca, głodny pó pśedstajenju jo Holger něco jědł. Dalokož se dopomnjeju, jo było grono wó wustupje, kenž jo se rowno wótměł, a wó Holgerowych zaśišćach, wó jogo dalšnych planach a koncertach. Spominali smy se našych študańskich lět w Barlinju z wjele zmakanjami, gaž běchmy gromaźe muziku słuchali, pón běchu to zwětšego Bartókowe smyckaŕske kwartety. Pózdźej jo Holger pón tež zjawnje gronił, až jo Béla Bartók jogo nejlubšy komponist. Njezjapki pśiźe młoda žeńska k našomu blidoju a se wopšaša našogo pśijaśela, lěc jo wón Holger Biege. Na to wótegroni pśigłosujucy a wóna jogo pšosašo wó awtogram. Śišyna. Pón jo gronił Holger se smjejucy Juroju, lěc njejo snaź tšochu zawistny? Juro jo to bźeze wótlěkanja pśiwdał a južo smy byli pla wócywidnje nimjerneje diskusije wó napśeśiwnosći tak pomjenjoneje u- a e-muziki. Teke salomoniske zwěsćenje, až pópšawem dajo jano dobru a špatnu muziku, to jo nam było jasne, se jano zdawa byś wótegrono, ga mamy we wobyma žanroma dobre a špatne twórby. Kaž juž cesćej jo Juro citował Maxa Regera, až se cesće swinje a wuměłce akle pó jich smjerśi, z tym pókazujucy na swójo žałosne połoženje (a teke na swóju naźeju). Rozdźěl pak jo był tež kradu na wócyma, Holger jo był wuspěšny a jo był tencas kšasnje žywy ze swójeju muziku a wót swójeje muziki, mjaztym až jo Juro musał za njogo njespokojece źěło wugbaś, ga jano wót komponowanja se njeby mógł žywiś. Chto by sebje mógał tencas mysliś, až wobej, pótom až stej kuždy na swójom pólu bytostne dojśpiłej, pśejěsno a pśisamem w samem starstwje wótejźotej?

W Dešnje jo zamrěła  Erika Janowa

Tužna powěsć jo se rozšyriła: krotko pó swójom 90. narodnem dnju jo zamrěła 12. awgusta 2022 zasłužbna ceptaŕka, spisowaśelka, pśestajaŕka, wudawaŕka a załožaŕka dešańskego domowniskego muzeja Erika Janowa. Pśiswójźbne su na nju dopominali w serbskima anonsoma w Nowem Casniku a Serbskich Nowinach. Horst Adam jo napisał w Nowem Casniku 25. awgusta cesne spominanje. Teke Ludowe nakładnistwo Domowina jo na nju spominało z inseratom, źož se groni, až jo ze »swójim źěłom statkowała na dobre rěcy a pismojstwa Serbow ...«. Jeje popjelnica jo se chowała 2. septembra na dešańskem kjarchobje.

Pśed źaseśimi lětami, k jeje 80. narodnemu dnju, jo nastał pśinosk za serbski rozgłos RBB. Wón jo se k jeje 90-śinam znowego wusćełał. Kak jo wón tegdy nastał? Wósobinski póznałej smej se z Eriku Janoweju pśez móju mamu, Katu Malinkowu, kenž jo w 1990-ych lětach zestajiła zběrku jeje basnjow za źiśi. Wobej stej se znałej juž z casa w Českej. Pioněrski duch Eriki Janoweje jo mě pśi tegdejšem zmakanju fasciněrował. Toś smej se z Eriku Janoweju pśed jeje cesnym narodnym dnjom w lěśe 2012 dłujko rozgranjałej a wóna jo mě wjele ze swójogo žywjenja wulicowała. Som była tež kazana na swěźeń 80. narodnego dnja a dopominam se derje, kak smy pód nawjedowanim Ingridy Nagloweje w gósćeńcu spiwali serbske štucki. Z tencasnym rozgłosowym pśinoskom comy spominaś na wjelgin zasłužbnu serbsku žeńsku.

Dopomnjeńki serbskeje ceptaŕki Hanamarje Měškankoweje

 

Hanamarja Měškankowa (nimski: Annemarie Müßiggang) jo lětosa wóswěśiła 89. narodny źeń. Wóna jo se naroźiła ako Hanamarja Pawlikoc (nimski: Paulik) dnja 18. julija 1933 w Rownem (Rohne) a jo tam wótrosła w serbskej familiji. Ako małe źowćko jo nosyła serbsku źiśecu drastwu a pótom drastwu młodych źowćow až do 14. lěta. Jeje maś a stara maś stej chójźiłej cas žywjenja burskej. Wót źiśetstwa jo Hanamarja Pawlikojc powědała serbski, nejpjerwjej slěpjańsku narěc, pótom górnoserbšćinu. To jo jej wjelgin pomogło pśi wuknjenju dolnoserbšćiny. W lěśe 1948 jo wóna była hyšći pśemłoda za studij, togodla jo zachopiła wuknuś w Serbskej wušej šuli w Budyšynje1. W juniju 1952 jo Hanamarja Pawlikojc derje złožyła maturu. Pón jo direktor dr. Frido Mětšk (nimski: dr. Alfred Mietzschke, 1916– 1990) ju wubrał za póspěšny pedagogiski studium, aby mógała južo pó jadnom lěśe zachopiś źěło na nowowutwórjonej Serbskej wušej šuli w Chóśebuzu.

 

Hanamarja Měškankowa w krejzu swójźbnych a znatych na 70. jubileju Dolnoserbskego gymnaziuma   Foto: Justyna Michniuk

Jeje rěcy wšedneje komunikacije stej byłej górno- a dolnoserbšćina. Wóna a jeje manźelski słušatej k tym pórědkim familijam, kótarež su po 2. swětowej wójnje doma ze źiśimi serbski powědali a serbsku rěc pśiducej generaciji dalej dawali. Wónej stej synowu konsekwentnje serbski wótkubłałej. Tak stej ako dorosćonej wobej serbskej rěcy wuměłej, lěcrownož jo tegdy pśewažeca wětšyna ewangelskich Serbow se pśeśiwo tomu rozsuźiła, ze swójimi źiśimi serbowaś. Wše tśi Měškankojc źiśiźiśi wuměju tejerownosći wobej serbskej rěcy wustnje a pisnje. A teke źiśi tśeśego naroda wuknu serbšćinu a chójźe do serbskeje źiśownje. W familiji Hanamarje Měškankoweje su rěc a kultura a tradicije Serbow njepówalnje žywe.

Južo w januarje togo lěta jo mě dojśpiła tužna powěsć wó smjerśi japańskeje slawistki a dobreje pśijaśelki prof. dr. Keiko Mitani. Keiko Mitani njejo jano była pśijaśelka, ale teke procowaŕka za serbstwo. Južo w lěśe 1986 som ju póznała na mjazynarodnem ferialnem kursu słowjeńšćiny w Ljubljanje. A z togo casa smej byłej wusko zwězanej. Na swójich slěźeńskich drogowanjach do Europy jo była Keiko pśecej mój gósć a ja som teke měła tu wósebnu cesć, jej woglědaś w Japańskej na Tokio uniwersiśe a tam se wobźěliś na jadnom slawistiskem sympoziumje a teke pódawaś mały rěcny kurs dolnoserbšćiny za jeje studentow. A njejsom se mało źiwała, až pilne japańske studenty su mógali serbski rozměś, cytaś a zdźěla powědaś. To jo jim teke dr. Keiko Mitani do wutšoby połožyła.

Prof. dr. Keiko Mitani (1957–2022) Foto: Madlena Norberg

Dr. Mitani jo była pśipóznata slawistka w Japańskej a jo sobu nawjedowała slěźenje z wusměrjenim na rusku rěc a rěcy srjejźneje a pódzajtšneje Europy. Jeje wósobinske śěžyšćo jo była chorwatšćina, kótaruž bě- šo na uniwersiśe w Zagrebje w lětoma 1986–1988 studěrowała. Krotko za tym jo promowěrowała wó aspektowem systemje w chorwatšćinje. Pówołańske žywjenje jo zachopiła ako docentka na uniwersitoma Tsukuba a pózdźej Kyoto. Na drugej jo se habilitěrowała z temu: »Studije k strukturje a funkciji nominalnych frazow w rušćinje«. W lěśe 2005 jo se jej pósćił titel profesor a wót lěta 2013 jo statkowała na uniwersiśe w Tokio na instituśe za slawistiku. W lěśe 2011 jo publicěrowała »Zawjeźenje do słowjańskich rěcow« – klasikaŕ w japańskej slawistice. Dr. Mitani jo se wušej togo we wšakich funkcijach zaběrała z rozšyrjenim wědy wó słowjańskich rěcach a kulturach w Japańskej a jo z lubosću a sćerpnosću młodu generaciju slawistow wuwucowała a pódpěrowała. Cas žywjenja jo źěłała na pólu slawistiki a linguistiki a jo se pśez swóje publikacije wudobyła pśipóznate městno w japańskej slawistice. Do stawiznow sorabistiki pak jo se wóna zapisała ze swójim w lěśe 2003 wózjawjonym »Górnoserbsko-japańskim słownikom«. Z nim jo dokumentěrowała swóje serbske znaśa a teke zajmy. Wóna pak njejo jano powědała górnoserbski, ale teke dolnoserbski!