Z wustajeńcu pokazuje w Halle rodźena fotografowka Yvonne Most, wnučka Sudetoněmki, foto-esejej ze serijow »Łužica« (2014) a »Dopomnjenja druhich« (2018). Twórby wobjednawaja koncept »domizna« a zhubjenje domizny přez brunicowu industriju abo jako dóńt Sudetskich Němcow.

Čeje dopomnjenja chceće we wašej seriji »Dopomnjenja druhich« z kameru zapopadnyć?

Spočatna ideja bě ta, w mojej swójbje wo tehdyšim dóńće a z nim zwisowacymi sćěhami wućěrjenja slědźić. Po někotrych rozmołwach pak pytnych, zo sćěhuju dopomnjenja druhich a zo je z wěstym wotstawkom wobhladuju. Dokelž njejsym tute ćělne a psychiske dožiwjenja sama na sebi nazhoniła, někotražkuli błuzna pak so přez generacije dale dawa, rěču wo dopomnjenjach druhich a spytam z wobrazami na nje pokazać.

Běše to takrjec wosobinski motiw, kiž je was k seriji pohnuł. Hdy sće začuwała, zo chceće tutu temu intensiwnišo wobdźěłać?

Njemějach tón znaty »wěsty wokomik«. Běše to lěpje prajene žadosć, wjele lět po smjerći mojeje wowki chcyć wědźeć, kak a hdźe je wona žiwa była. Tak dojědźech sej prěni raz do jeje ródneje wsy. Jako před jeje tehdyšej chěžku stejach, so kruh začini. Jako loni 2019 moja fotowa kniha »Dopomnjenja druhich« wuńdźe, by wona swoje stote narodniny měła. Tutón připad njebě planowany, ale začuwam to jako magiski čas.